Αλλά χθες πήγα με όρεξη να δω το ντοκιμαντέρ «Oasis: Supersonic», αυτό που κατέγραψε την «ιλιγγιώδη πορεία των Oasis, από τις εργατικές κατοικίες του Μάντσεστερ, σε μία από τις μεγαλύτερες συναυλίες όλων των εποχών, μπροστά σε 125.000 θεατές, στο Knebworth, μετά από μόλις τρία χρόνια».

 

Χθες το βράδυ στη μισογεμάτη (μισοάδεια) Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση στη Συγγρού. Εκεί πραγματοποιείται φέτος το In-Edit Festival και αν με την επιλογή του χώρου κερδίζει το φεστιβάλ σε κύρος και πρεστίζ, χάνει σε ατμόσφαιρα και μαγεία. Δεν είναι όλοι οι χώροι για όλες τις καταστάσεις, έτσι; 

 

Το «Oasis: Supersonic» ήταν πολύ καλό. Εξαιρετικό θα έλεγα. Ευφυές στη σύλληψή του, παρουσιάζει τα τρία πρώτα χρόνια του γκρουπ μόνο, την άνοδό του δηλαδή, με αποκορύφωμα (και για το φιλμ και για τη μπάντα) τις δύο μεγάλες συναυλίες τους στο Knebworth. Δίωρο στη διάρκειά του, ενδιαφέρον, με ρυθμό, μία μικρή «κοιλιά» έκανε σε κάποιο σημείο του, αλλά αξίζει με τα χίλια. Παίζεται το Σάββατο βράδυ ξανά, μην το χάσετε. 

 

Είμαστε η μεγαλύτερη μπάντα στον κόσμο, έλεγαν συνεχώς τα αδέλφια Γκάλαχερ. Κόψτε κάτι ρε παιδιά... Τους είδαμε και μετά τι έκαναν, πόσο σπουδαίοι ήταν και πόσα καλά -ακόμα- άλμπουμ ακούσαμε. Κακός σύμμαχος η αλαζονεία. Και οι Oasis μας τα είχαν πρήξει από τότε. Αφόρητοι...