Εκτός του ότι γέμισαν τη σκηνή του Gagarin με όργανα, φίλους και ήχους, όπως και τον ισόγειο χώρο του με κόσμο που δεν σταμάτησε να γουστάρει καθ’ όλη τη διάρκεια της performance τους, κατάφεραν να... ταΐσουν τα γούστα μας με το ψυχεδελικό φερώνυμο album τους που το έπαιξαν ολόκληρο.

 

Δύο Gibson και μία Fender στα χέρια του Α. Κράλλη, του παράξενου frontman, δύο Fender ακόμα, μπάσο-πλήκτρα- σαξόφωνο δια χειρός Baby Guru, αμέτρητοι κρουστοί ήχοι από ντραμς και bongos μέχρι νταρμπούκα και μπεντίρ • ηλεκτρονικό ηχόχρωμα και pedals ανάμεσά τους• αμανέδες και τούρκικα (Αντρέας Κιλτσικσής) στην πλέον πετυχημένη διασκευή του Lambaya puf de του Baris Manco • ακόμα μία Gibson από τη μέση του live και μετά. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με άνω τελείες σε ένα «ψυχοτρόπο» review αν συμπεριλαμβάναμε την εμφανή επιρροή τους από Pink Floyd και τις διαστάσεις που παίρνει μέσα σου η ψυχεδελική πλευρά της ροκ όταν μπλέκεται με νότες ανατολής, με τη grunge, με τη shoegaze. Όμως, βρισκόμενοι σε μια τέτοια ατμόσφαιρα, οι μνήμες μπλέκονται με τις εμπειρίες και τα feelings για τον καθένα εξελίσσονται διαφορετικά.

 

Να σημειώσουμε ότι το ηλεκτρονικό «διάλειμμα»  που έκαναν στο Articulation/ Modular Prayer (reprise) αποτελούσε μία αρκετά ενδιαφέρουσα τροπή τόσο οπτικά, με λευκούς προβολείς που έσπαγαν τα σκοτάδια και με τον –multitasking- Π. Καρασεβδά να περιπλανιέται στο χώρο σαν απόκοσμη μορφή, όσο και ακουστικά με ηλεκτρισμό που γέμιζε το χώρο. Παρόλα αυτά ίσως έριξε αρκετούς βγάζοντάς τους από τη χρωματιστή διάθεση του live ως σύνολο. Ξεχώρισαν το Omens για το ιδιαίτερο rif του που συμπεριέλαβαν μέχρι και στο ending jamming τους, το Taqsim / Rhy / Tavk Hava για τη ρεμπέτικη πινελιά του, και το Chickn Tribe που έπαιξαν πρώτο και μας έστειλαν δεκαετίες πίσω. Οι διασκευές τους από Fleetwood Mac (Oh Well) κι από τους Ακρίτας (Παν) σε έπειθαν ότι ακόμα κι αν δεν είναι πολλών χρονών μπάντα έχουν σίγουρα στο ιστορικό τους πολλές ώρες δουλειάς, κάτι που εκτιμάται ιδιαίτερα σε πρωτοεμφανιζόμενα μουσικά σχήματα.

 

Ακόμα κι αν κανείς τους δεν ντύθηκε κοτόπουλο, και περιορίστηκαν σε μεταμφιέσεις αρκούδας, μαύρης χήρας και χίπη-κολλητού της Janis, έδωσαν ακόμα και με το παρουσιαστικό τους  την ταυτότητα του «εδώ και τώρα» στο live τους, εκπροσωπώντας επάξια το προσωνύμιο που οι ίδιοι δίνουν στη μουσική τους, Jeitztzeit Rock. Όπως μετά από κάθε πετυχημένο εναρκτήριο λάκτισμα για μια καινούρια μπάντα, θα κλείσουμε με τις καλύτερες των εντυπώσεων και πιστεύοντας ότι οι Chickn έχουν τα προσόντα να κερδίσουν το στοίχημα του να κρατήσουν το ενδιαφέρον μας και στις επόμενες δουλειές τους.

 

P.S. Οι A victim of society, ένας ακόμα άσσος της Inner Ear, που άνοιξαν ως support το βράδυ ήταν ό, τι έπρεπε για να δώσουν τα κατάλληλα vibes για το δίωρο που θα επακολουθούσε, παίζοντας τη μουσική που οδήγησε στο να σαπορτάρουν Black Angels και Μoon Duo. Καθόλου τυχαία όλα αυτά.

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού