Ό, τι πρέπει για την σόλο παράσταση ενός μαύρου τσέλου που ανοίγει καινούρια παράθυρα.

 

Θα σταθούμε λίγο στην κατανυκτική ατμόσφαιρα απλά και μόνο τονίζοντας ότι είναι, αν μην τι άλλο, απαραίτητο να τη σέβεσαι. Όπως και τον εκάστοτε καλλιτέχνη που μοιράζεται τη δημιουργικότητά του μαζί σου. Όπως και τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους που βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από τους ψιθύρους σου, τα ενοχλητικά φλας του κινητού σου, τα γελάκια και τις ολόκληρες συζητήσεις που σίγουρα μπορείς να περιμένεις μια ώρα –τόσο διαρκούν πάνω κάτω τα live στο χώρο αυτό- για να ξεκινήσεις. Όχι πως θέλουμε να δώσουμε οδηγίες προς ναυτιλλομένους, αλλά όπως καταλαβαίνετε δεν μιλάμε για ένα live stage αλλά για ένα άλλου είδους concept.

 

Για να επανέλθουμε στο live πάντως, η Kent είναι από τις μουσικούς που μπορούν να σε μαγέψουν. Έπαιξε κομμάτια από το Asperities, το τελευταίο της album αλλά και παλιότερα όπως το εκπληκτικό Ailanthus – που είναι και δικό μας αγαπημένο. Παίζει ambient καθώς διανθίζει τα σκοτεινά της αρπίσματα με ηλεκτρονικά στοιχεία μέσω lap top –κύματα, βουητά- και λουπάροντας τις μελωδίες της με το απαραίτητο sampler. Η εικόνα των γυμνών ποδιών, μιας και εμφανίζεται ξυπόλυτη, ολοκληρώνει και οπτικά την performance. Το δεξί της πόδι είναι πάντα έτοιμο να πατήσει στο σωστό χρόνο και ενώ τα δάχτυλά της τρεμοπαίζουν σε αόρατα τάστα, σε ξαφνιάζει με το δοξάρι που λειτουργεί ανεξάρτητα αλλά και σε απόλυτη αρμονία με όλα αυτά. Δημιουργεί ένα ηχητικό μωσαϊκό  χρησιμοποιώντας πολλές φορές το τσέλο σαν κρουστό όργανο και διαχέει έτσι ηλεκτρικές μελωδίες στο χώρο. Εκανε και αρκετά σχόλια περί Trump, μιας και η βάση της είναι η Αμερική, ευχόμενη να μην γυρίσει πίσω τουλάχιστον για την επόμενη τετραετία. Ήταν αυτές οι στιγμές που κάπως σε επανέφεραν από τη μαγεία της μουσικής στην πραγματικότητα. Το εκτιμήσαμε.

 

Η δυναμική της παρουσία είναι κάτι που αξίζει να απολαύσεις· να σταθείς κάπου έτσι σιωπηλά και να αφήσεις τους συνειρμούς σου να δεθούν με τους δικούς της ρυθμούς. Στον πανζουρλισμό της Παρασκευής, ήταν η ωριαία απόδραση που χρειαζόμασταν.

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού