Τόση κουβέντα από σκηνής και τόσες ιστορίες, ούτε ο Αργύρης Μπακιρτζής από τους Χειμερινούς Κολυμβητές όταν δεν έχουν κάνει πρόβα οπότε και προσπαθεί να καλύψει τα κενά με λόγια και διηγήσεις (σ.σ.: σπάνια κάνουν πρόβα οι Χειμερινοί). Σας δίνω το σκηνικό: ο Asaf, μόνος του on stage, πάνω σε ένα βάθρο και γύρω γύρω τα απαραίτητα αξεσουάρ. Τα μικρόφωνα, οι κιθάρες, τα κρουστά, τα ηλεκτρονικά και άλλα. Το βλέπετε και στη φωτογραφία. 

 

One man show από έναν τυπάκο που δείχνει να διαθέτει καλλιτεχνική φλέβα, σύμφωνοι. Αλλά μέχρι εκεί, θα έλεγα. Στόφα μεγάλου καλλιτέχνη δεν έχει, καλός (θα) είναι για μικρές σκηνές, να τον βλέπουν να τον χαίρονται. Έχει και αυτή την ιδιαίτερη φωνή που είτε σε ξετρελαίνει, είτε σε απωθεί (ανήκω στους δεύτερους). 

 

Με πολύ κόσμο χθες το Gazarte, λίγες μόνο θέσεις είχαν μείνει άδειες. Και ήταν ακόμα πιο γεμάτο το Σάββατο. Ήρθε δηλαδή ο Asaf Avidan στην Αθήνα, έπαιξε ένα δίωρο κάθε βραδιά κι έκανε, συνολικά, 1000 εισιτήρια. Θρίαμβος. Το ευχαριστήθηκε και ο ίδιος, ήταν ο τελευταίος σταθμός της περιοδείας του και το... έκαψε ο άνθρωπος. Τέτοια πολυλογία ούτε με κρεβατομουρμούρα σε κουρασμένη σχέση τριών δεκαετιών. Τον Asaf Avidan πήγαμε να δούμε, όχι τον Στέλιο Ράμφο να ψευδοφιλοσοφεί ως συνήθως. 

 

«Θα σας πω το τελευταίο τραγούδι» είπε αλλά μέχρι να τραγουδήσει, πέρασαν τέσσερα λεπτά. Και μόλις άρχισε να παίζει τις πρώτες νότες στην κιθάρα και έβγαζες αναστεναγμό ανακούφισης, τέλειωσαν τα βάσανά μας επιτέλους, συνέχισε να μιλάει, ακόμα δύο λεπτά, ήμουν στο μπαλκόνι του Gazarte και θα πηδούσα, αλλά φοβήθηκα μην πέσω πάνω σε μία κοπέλα από κάτω που παραληρούσε και παρεξηγηθώ. 

 

Άλλο περίεργο κι ετούτο: τέτοια λατρεία, τόσο παραλήρημα από γυναίκες είχα καιρό να δω. Προφανώς αυτό το λίγο ανδρικό, περισσότερο γυναικείο στυλ στα φωνητικά, γοητεύει. Κακό μπελά βρήκαμε με τον Asaf. Δεν γλιτώνουμε εύκολα. Όχι τίποτε άλλο, δείχνει και κάπως αστείο να ακούς τραγούδια που μοιάζουν με εκείνα του Leonard Cohen και αντί για τη μπάσα φωνή να πέφτεις πάνω στη Σίρλεϊ Τεμπλ. Μέχρι και τα γέλια βάζεις. Δεν είμαι ρομαντικός, συγγνώμη. Και δεν μου αρέσει και η μουσική του δηλαδή. Ούτε τα τραγούδια του. Πολύ εύκολο πράγμα βρε παιδί μου. Και κοινότοπο.