Τέσσερις μπάντες με βάση το ροκ, αλλά σε ξεχωριστές εκφάνσεις του, πέρασαν από το stage του Fuzz. Οι The Third Sound, τα πουλέν του Anton Newcombe των BJM δηλαδή,  άνοιξαν το Europavox κι έδωσαν το σύνθημα με psyck rock που ήταν και το σήμα κατατεθέν της βραδιάς. Το αποκορύφωμα βέβαια ήταν οι The Liminanas που (μαζί με τους La Femme του Plissken) έστρεψαν εκ νέου την προσοχή μας στη γαλλική μουσική σκηνή αυτή τη χρονιά. Αν ο Lou Reed αποφάσιζε να τζαμάρει με τους Stereolab, μιας και μιλάμε για κατά κόρον γαλλικό στίχο, oι Liminianas θα γεννιόντουσαν εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Garage punk με σταθερές μπασογραμμές και μία από τις πιο sexy φωνές και παρουσίες ως front woman. Το τέλειο soundtrack για φιλμάκια όπως το Sid and Nancy. Ατμοσφαιρικοί και ψυχεδελικοί, με το απαραίτητο ντέφι στα ντραμς, έτσι που σε κάνουν να φαντάζεσαι ταξίδια σε ντεσεβό με λουλούδια στα μαλλιά και κρασιά στο πορτ παγκάζ. Πολύ καλοί.

 

Οι αμέσως προηγούμενοι, οι The Oscillation εξ Αγγλίας, ήταν εντελώς διαφορετικοί. Πολύ σκοτεινοί, σταθεροί στο tempo τους, μονότονοι για κάποιους. Παρά ταύτα, αυτοί που αγαπούν τις βαριές κιθάρες στα ηλεκτρονικά ακούσματα κουνήθηκαν ρυθμικά για περίπου μια ώρα και ευχαριστήθηκαν τις μικρές αλλά επιτυχημένες εναλλαγές στα riffs τους, σε αυτή τη δεύτερη επίσκεψή τους στην Αθήνα. 

 

Για τους δικούς μας, Noise Figures, τι να πρωτοπείς. Είναι δύο άτομα και κάνουν... παπάδες! Ένα ακόμα αστέρι της Inner Ear που τα δίνει όλα επί σκηνής. Η χθεσινή τους παρουσία μας άρεσε πολύ περισσότερο από εκείνη στο Release Festival πριν από την PJ Harvey. Ίσως τους πάει καλύτερα ο κλειστός χώρος, ίσως πάλι από τις συνεχείς περιοδείες τους σε Ελλάδα και εξωτερικό είναι σε πολύ καλύτερη φόρμα. Όπως και να ΄χει όταν ακούς tracks όπως το Out of your mind, από το πρώτο τους άλμπουμ ή το In the Boneyard από το Aphelion σε live εκτέλεση βρίσκεσαι σε κάποιο πάρτυ σε αποθήκη του Κεραμεικού και κάνεις παρέα με φοιτητές που κάνουν Erasmus και μουσικούς από το απέναντι διαμέρισμα. Εν ολίγοις, σου φτιάχνουν τη διάθεση με τη fuzzy rock τους και δε θες να κατεβούν από τη σκηνή.

 

Έχουμε και λέμε: καθαρός ήχος, ωραία φώτα, επιτυχημένες επιλογές μπαντών σε ένα χώρο που δεν κρύωνες και δεν χρειαζόσουν μάσκες οξυγόνου, για κοινό των 500 ατόμων. Οξύμωρο δεν είναι; Που πάει αυτή η χώρα;

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού