Τίναγμα του κεφαλιού προς τα πίσω και μάτια να γουρλώνουν, αυτή ήταν η πρώτη αντίδραση των περισσοτέρων, αν όχι όλων. Καμία έκπληξη. Ακούγεται κάπως η λέξη... Αλβανία. 

 

Πήγα λοιπόν στα Τίρανα, ένα τριήμερο και αγάπησα ακόμα περισσότερο τους Αλβανούς. Τόσο που κάθισα και είδα ξανά μία παλιότερη εκπομπή «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη για τα «ελληνάκια της Αλβανίας» κι έλεγε για εκείνα τα παιδιά Αλβανών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα, οπότε δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την Αλβανία. Και μου άρεσε η εκπομπή, ναι, ανεξαρτήτως που την έβλεπα και είχα πυρετό 37.8, δεν νομίζω πως αυτό έπαιζε ρόλο...

 

Στο κέντρο της πόλης βρίσκεται το Εθνικό θέατρο, δίπλα στο Δημαρχείο και την Οπερα, στην κεντρική πλατεία των Τιράνων με το άγαλμα του ήρωά τους, του Σκεντέρμπεη να δεσπόζει. Πέντε σύγχρονους κινηματογράφους διαθέτει η πόλη (ένα multiplex), δυνατή νυχτερινή ζωή, άπειρα μαγαζιά για φαγητό. Και όλος ο κόσμος είναι έξω. Σκεφτείτε το κέντρο της πόλης σαν το Γκάζι, ειδικά στο Μπλοκ, εκεί που βρίσκονται τα περισσότερα μπαράκια, με πολλούς να πίνουν και να τρώνε μέχρι αργά. Στα υπόψιν: δεν καπνίζουν μέσα στα μαγαζιά. Μόνο στην Ελλάδα έχουμε το προνόμιο αυτό.

 

Δύο πτήσεις γίνονται καθημερινά Αθήνα-Τίρανα, μία το πρωί και μία το απόγευμα. Πιο πολλές είναι οι πτήσεις από την Ιταλία. Υπάρχουν αρκετοί Ιταλοί στα Τίρανα. Αλλωστε, οι περισσότεροι Αλβανοί μετανάστες προς εμάς και την Ιταλία πήγαν. Ακούς πολλά ιταλικά περπατώντας στα Τίρανα. Τα οποία Τίρανα, πλέον, εξελίσσονται σε μία σύγχρονη πόλη. Και με σχεδιασμό παρακαλώ, όχι άναρχα. 

 

Αν είναι καλύτερα από εμάς; Κοιτάξτε, αυτοί βρίσκονται σε άνοδο ξεκινώντας από το μηδέν κι εμείς είμαστε, ως κοινωνία αλλά και ως ατμόσφαιρα, σε φάση κατάθλιψης. Από αυτή την άποψη είναι καλύτερα. Βλέπεις και χαρούμενα πρόσωπα. Ωραίος κόσμος, νέοι άνθρωποι, smartphones εννοείται χιλιάδες και στα χέρια όλων. Το φάντασμα του Εμβέρ Χότζα είναι πολύ μακρινό πια. Πήραν ανάσα... 

 

Βέβαια η πρώτη μου εμπειρία μόλις έφτασα στο αεροδρόμιο των Τιράνων δεν ήταν και η καλύτερη. Ευτυχώς δεν είχε και αεροπλάνο να μπω να γυρίσω πίσω κατευθείαν.  Είδα μία τεράστια αφίσα με τον Αντύπα να παίζει κάπου, σε ένα μαγαζί.