Οι Apocalyptica, λοιπόν, ήρθαν ξανά στην Αθήνα για να γιορτάσουν τα γενέθλια του πρώτου τους album, για να παίξουν δηλαδή μόνο διασκευές των Metallica. Υπήρξαν οι πρωτεργάτες για το συμφωνικό metal κι αυτό δε γίνεται να το ξεπεράσεις. Και απ’ ό,τι φάνηκε, από το Ρόδον στο Gagarin κι από κει στο Gazi Music Hall, το ελληνικό κοινό τους αγαπάει και τους τιμάει. Ακόμα κι αν είσαι από αυτούς τους αιώνιους λάτρεις της metal ή πόσο μάλλον των Metallica, δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις ότι οι τύποι κατάφεραν και πώρωσαν ξανά το κοινό τους με φοβερή μαεστρία.

 

 «This evening we’ll only play METALLICA and, as you know, it will be instrumental. Therefore the voice is gonna be you. Are you ready to be loud?». Και κάπως έτσι, χθες τραγουδήσαμε το Seek and Destroy, το Battery, το Wherever I May Roam, το Μaster of Puppets λες και κάπου εκεί πάνω στο stage χτυπιόταν μανιωδώς ο Cliff, ακούγοντας τέσσερα τσέλο και ένα drum kit (στο δεύτερο μέρος της συναυλίας). Είναι πολύ δύσκολο να ακούγεσαι metal με έγχορδα, με τσέλα. Και κάποιες στιγμές ήταν απορίας άξιο, πως κατάφερναν να μιμηθούν την ηλεκτρική κιθάρα, πως ξεσήκωναν το κοινό χωρίς το ξέσπασμα του Hetfield, χωρίς τη bass-ίλα του Trujillo. Στην αρχή ο ήχος ήταν κάπως χαμηλά. Όπως, μάθαμε και συνειδητοποιήσαμε αργότερα, ήταν τρικ της μπάντας για να ανεβάσει τους παλμούς μετά το διάλειμμά της, όταν και ανέβηκε στη σκηνή ο Mikko Sirén με τις μπαγκέτες του.

 

Και όμως, ήταν καταπληκτικοί! Μας πήγαν 20 χρόνια πίσω, έπαιξαν το Escape, που ούτε κι οι ίδιοι οι Metallica δεν παίζουν live, μας χάρισαν κι ένα ωραίο encore, με Nothing Else Matters και One. Μέχρι και το παιχνίδι με τις σκιές τους στα μαύρα panels και τα παράξενα αγγλικά του Eicca Topinen και τα κλασικά destortions, κράτησαν την καλτ φάση της metal σε επίπεδο που, μεταξύ μας, πολλοί «pure» μεταλλάδες δεν το καταφέρνουν.

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού