Να βλέπατε μόνο πως τον αγκάλιασαν ταυτόχρονα και οι δυο τους (Παυλίδης και Αγγελάκας) όταν τελείωσε το το live, στη 1 μετά τα μεσάνυχτα, μετά από αυτόν τον θρίαμβο και θα βλέπατε την ιστορία του ελληνόφωνου ροκ των τελευταίων δεκαετιών σε ένα και μόνο ενσταντανέ. 

 

Είναι μερικές συναυλίες που μπαίνουν για κάποιο λόγο στο πάνθεον. Όπως εκείνη με τις Τρύπες στον Λυκαβηττό. Ή εκείνη που έδωσαν τα Διάφανα Κρίνα στην Τεχνόπολη. Δεν είναι πολλές, είναι μετρημένες στα δάχτυλα.

 

Η χθεσινή λοιπόν των Γιάννη Αγγελάκα και Παύλου Παυλίδη είναι μία από αυτές, περνάει στην ιστορία και μπαίνει στο πάνθεον του ελληνικού ροκ. Από πότε περιμέναμε να τους δούμε έτσι, στην ίδια σκηνή, άλλωστε; Αιώνες θα έλεγα. Γι' αυτό και χθες είχαμε ένα επικό sold out με 6,5 χιλιάδες κόσμο μέσα και άλλες 2 απ' έξω να εκλιπαρούν στην κυριολεξία για ένα εισιτήριο.  

 

Κοντά στις τέσσερις ώρες live, δύο συναυλίες στη συσκευασία μίας, να παίζουν χώρια και μαζί οι δύο καλλιτέχνες, να ξετυλίγουν τις ροκ ζωές μας. Πιο εσωστρεφής ο Παύλος, πιο επίγειος... Θεός ο Αγγελάκας. Τρεις οι μαγικές στιγμές. Η πρώτη όταν ανέβηκαν και οι δύο μαζί στη σκηνή. Δεν το έχουμε ξαναζήσει αυτό που έγινε. Η δεύτερη όταν ο Παυλίδης είπε τον Βασιλιά της Σκόνης. Και η τρίτη όταν στο τέλος ο Αγγελάκας (μαζί με τον Παυλίδη) τραγούδησαν τη Γιορτή. Ο,τι και να σας πω είναι λίγο.



 

Πάντοτε κάναμε μία σύγκριση μεταξύ των δύο. Παυλίδης και Αγγελάκας ήταν κάτι σαν το Rolling Stones και Beatles. Εκτιμάμε αφάνταστα και τα δύο ονόματα αλλά όλοι έχουμε τις προτιμήσεις μας. Χθες λοιπόν είχαμε τη μοναδική ευκαιρία να μπορούμε να συγκρίνουμε τους δύο την ώρα που συνέβαινε. Είμαι και ήμουν με τον Παυλίδη και τα Ξύλινα Σπαθιά. Μου ταιριάζει περισσότερο ο ήχος και το στυλ. Αλλά προσκυνήσαμε τον Αγγελάκα. Όχι πως δεν το γνωρίζαμε. Αλλο όμως να το βλέπεις να σχηματίζεται ανάγλυφα μπροστά σου. 

 

Συναυλία «ήμουν κι εγώ εκεί» η χθεσινοβραδινή. Και καλύτερα που ήταν μία και όχι δύο.