Απεναντίας, η απουσία αυτού του καθιερωμένου οργάνου ροκ μπάντας από το ηχοτοπίο του «Μια ανάσα δρόμος», χαρακτηρίζει το δίσκο περισσότερο jazz, παρά οτιδήποτε άλλο. Και σε αυτό, το δεύτερο σκέλος της πρότασης του συνοδευτικού δελτίου τύπου που μιλά για «jazz πινελιές», πέφτει μέσα. Και αν έπρεπε να δώσω και δυο ακόμα συνολικούς χαρακτηρισμούς στο υλικό, αυτοί θα ήταν: πειραματικό και διαφορετικό. Και αυτά τα δύο επίθετα, συνήθως, εξασφαλίζουν θερμή υποδοχή από το μουσικό κύκλο και τους ανθρώπους του και από αδιαφορία έως αποδοκιμασία από το ευρύ κοινό.

 

Ακούγοντας το υλικό του δίσκου, τα δώδεκα αυτά τραγούδια του Χρήστου Αλεξόπουλου, σε μουσική και στίχους δικούς του (εκτός από το «Θα μάγευα λουλούδια» που είναι σε στίχους Μαίρης Βάρελη), βίωσα ακραία αντιφατικά συναισθήματα. Υπήρξαν στιγμές που ξαφνιάστηκα θετικά, σχεδόν πετάχτηκα από τη θέση μου, εντοπίζοντας αρμονίες «δύσκολες» και παιξίματα δεξιοτεχνικά, που ξεφεύγουν από τα αναμενόμενα και την πεπατημένη τραγουδοποιία. Άλλες φορές, ένας στίχος (μολονότι δεν τον είχα μπροστά μου – οι εποχές είναι δύσκολες και η κυκλοφορία του δίσκου δεν περιλαμβάνει booklet με τα λόγια των τραγουδιών) με ξάφνιαζε, προβληματίζοντάς με ταυτόχρονα. Άλλοτε, η ερμηνεία της τραγουδίστριας με έκανε να ταυτιστώ, να σωπάσω ή ακόμα και να θυμώσω (ίσως εδώ να εμπίπτει ο χαρακτηρισμός ροκ). 

 

Ωστόσο, υπήρξαν και στιγμές που η αρμονική αλυσίδα και διαδοχή γινόταν προβλέψιμη. Και άλλες που ο στίχος παραήταν απλός για τα δικά μου γούστα, στο «(Αν δεν σου αρέσει το)Κρασί», για παράδειγμα. Αλλά και η τραγουδίστρια, που όπως διαβάζουμε και στο δελτίο τύπου «κινείται (με άνεση) στην περιοχή του rock attitude της Janis Joplin και τις τεχνικές που έγιναν ευρύτερα γνωστές από τη Σαββίνα Γιαννάτου, αλλά ταυτόχρονα στην αισθαντικότητα της Luz Cazal και το naïve χαρακτήρα της Melanie Pain», ορισμένες φορές καταφεύγει σε υπερβολές (όπως υπερβολικές είναι και οι προαναφερθείσες παρομοιώσεις)– κατά την άποψή μου πάντοτε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το τραγούδι «Ο θίασος κοιμάται». Όταν, όμως, επιχειρείς να διαφύγεις από τα ειωθότα, είναι μοιραίο να προκαλείς και αντιφάσεις στον ακροατή σου. Πολλές τέτοιες βίωσα κι εγώ κατά την ακρόαση, ομολογώ.  Για παράδειγμα, το «Μια ανάσα δρόμος», ένα ενδιαφέρον μουσικό θέμα μικρής διάρκειας (1.19’’), με ανάσες (πειραγμένες) για στίχους, ηχεί ελκυστικό στα δικά μου αυτιά. Την ίδια στιγμή, κάποιος άλλος, εύλογα θα μπορούσε να το απεχθάνεται. 

 

Ας μην μακρηγορούμε: το «Μια ανάσα δρόμος» είναι «δύσκολος» δίσκος. Δίσκος που δεν θα βρει εύκολα διεξόδους και προσβάσεις στο κοινό, όσο κι αν περιέχει και τραγούδια πιο «βατά» εντός του (το «Θα είμαι εκεί» είναι ένα τέτοιο). Δίσκος που, μάλλον, δεν θα τον παίξουν τα ραδιόφωνα. Ωστόσο, είναι μια θαρραλέα κυκλοφορία και μια δουλειά που αξίζει την προσοχή σας, ιδιαιτέρως αν ανήκετε σε εκείνους που έχουν βαρεθεί την επανάληψη που συχνά χαρακτηρίζει την ελληνική δισκογραφική παραγωγή. Τελευταία παρατήρηση, που ξαφνιάζει και μένα τον ίδιο που τη διαβάζω μιας και δεν είμαι ιδιαίτερος fan της αγγλόφωνης ελληνικής μουσικής: μερικά τραγούδια, τόσο μουσικά, όσο και ερμηνευτικά, ίσως να «έστεκαν» καλύτερα με αγγλικό στίχο. Ίσως.