Με άλλα λόγια, η χροιά της εκπληκτικής φωνής της Κατερίνας «στοιχειώνει» τις ηχητικές μου αναμνήσεις. Επομένως, όποτε και αν την ακούσω να τραγουδάει, εύκολα αγαπώ το τραγούδι και το τραγούδισμά της. Κάτι τέτοιο μου συνέβη και κατά τη διάρκεια του τελευταίου προσωπικού της δίσκους με τίτλο «Λάρβα», που κυκλοφόρησε πριν από μερικές ημέρες με την εφημερίδα «Αυγή». 

 

Από την αρχή πρέπει να τονισθεί πως η παραγωγή της συγκεκριμένης δουλειάς κινείται σε υψηλά standards, ο ήχος της είναι φρέσκος και γενικότερα προδίδει αρκετή δουλειά και «ψάξιμο» από πλευράς συντελεστών. Ο Νίκος Γρηγοριάδης υπογράφει στίχους και μουσική, με την εξαίρεση της «Δεύτερης ευκαιρίας», τους στίχους της οποίας υπογράφει η ίδια η Κατερίνα Κυρμιζή. Η φωνή των παιδικών μου αναμνήσεων διανύει περίοδο εξαιρετικής φόρμας και στις δεδομένες τεχνικές της αρετές έχει προσθέσει εμπειρία, μελέτη και ερμηνευτική ωριμότητα. Το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό. Σε πολλά σημεία, μάλιστα, δίνει την εντύπωση ότι συγκρατείται, προκειμένου να «υπηρετήσει» τον γενικότερο σκοπό και την ορθή εκφορά του τραγουδιού.

 

Από εκεί και πέρα, παρατηρήσεις και σχόλια μπορούν να γίνουν, τόσο για τη μουσική, όσο και για το στίχο. Αλλά ας ξεκινήσουμε από τα αγαπημένα: στο δικό μου mp3 player έπαιξαν σε επανάληψη, πιο πολλές φορές, τα: «Καινούργια μέρα», «Χρυσόψαρο» (μάλλον το πιο αγαπημένο μου), «Σε μια στιγμή» και «Δεύτερη ευκαιρία». Στα τραγούδια αυτά, κατά την άποψή μου, προέκυψαν τα καλύτερα «παντρέματα» της «Λάρβας». Ισορροπία στίχων, νοημάτων και μελοποίησης αυτών, σε συνδυασμό με την πάντοτε εντυπωσιακή ερμηνεία της τραγουδίστριάς τους. Μολονότι, πάντως, μου άρεσαν και τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου, έχω ορισμένες επισημάνσεις, αλλά και κάποιες μικρές αντιρρήσεις. Πιο συγκεκριμένα και παραδειγματικά, δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω μια μικρή εμμονή στους στίχους των τραγουδιών στο ερωτικό ή στο «εσύ». Και από την άλλη, στο τραγούδι εκείνο που θίγει το μεγάλο ζήτημα της εποχής («Είμαι καλά») – την αποχώρηση φίλων αγαπημένων για το εξωτερικό, που λαμβάνει διαστάσεις επιδημίας γύρω μας – έναν στίχο εύστοχο και περιγραφικό που τυγχάνει, κατ’ εμέ, μιας μελοποίησης πιο ανάλαφρης από εκείνη που θα του έπρεπε. 

 

Σε κάθε περίπτωση, η «Λάρβα» είναι ένας πολύ καλός δίσκος από δύο ανθρώπους που έχουν προικίσει το ελληνικό τραγούδι με αξιόλογες δουλειές και κατά το παρελθόν. Δυο ανθρώπους αταίριαστους με το καλλιτεχνικό εγχώριο γίγνεσθαι που «παλεύουν με τα κύματα» και, ευτυχώς για εμάς, κατορθώνουν ακόμα να επικοινωνούν τη δουλειά τους (και ας μην καταφέρνουν να βιοπορίζονται από αυτή).  Κλείνοντας το παρόν σημείωμα, και επειδή έχω την τύχη και την τιμή να γνωρίζω, ελπίζω κάποτε – και παρόλες τις αντιξοότητες – να κυκλοφορήσει και μια σειρά τραγουδιών της Κατερίνας Κυρμιζή,σε μουσική και στίχους της ιδίας, που βρίσκονται στο συρτάρι ακόμα. Ελπίζω να μη μου θυμώσει που τη «μαρτύρησα».