Του Γιώργου Μυζάλη

 

Και αυτό είναι κάτι που υποστηρίζει και ένα κομμάτι της επιστήμης της νευροψυχολογίας. Ωστόσο, μολονότι πιστεύω το προαναφερθέν, προσπαθώ να είμαι ανοιχτός σε κάθε νέα μουσική αγγλόφωνη πρόταση.

 

Στην περίπτωση του νέου EP του Μιχάλη Τσαντίλα (που περιλαμβάνει μόλις τέσσερα νέα τραγούδια και έχει τον τίτλο «What you see is just a lie»), μου συνέβη το εξής: έβαλα το cd να παίζει μπαίνοντας στο σπίτι μετά από μια δύσκολη μέρα (υπάρχουν και εύκολες;). Πάτησα το play και ξεκίνησα να κάνω κάτι μικροδουλειές που όλοι κάνουμε όταν επιστρέφουμε στο σπίτι μας. Μοιραία, αφαιρέθηκα, αλλά, πριν καλά – καλά περάσει ένα λεπτό από την έναρξη, έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται: «ποιο είναι αυτό το συγκρότημα;». Και αυτή είναι κλασική απορία που συνηθίζω να διατυπώνω όταν ακούω ξένη μουσική. Παράξενο. Αλλά και ενδιαφέρον ταυτόχρονα. 

 

Παράτησα λοιπόν τις μικροδουλειές του ψυχαναγκαστικού και έπιασα στα χέρια μου το artwork του άλμπουμ για να ακούσω καλύτερα και πιο προσεκτικά (θα το έκανα «αναγκαστικά» μετά τις μικροδουλειές μου, αλλά εδώ έγινε η ανατροπή). Το «What you see is just a lie» είναι ένα εσωτερικό μάλλον άλμπουμ (καλύτερα μάλλον είναι μια ενότητα τεσσάρων εσωτερικών τραγουδιών). Τα τραγούδια του μοιάζουν με μονολόγους, με παραληρήματα, με διαπιστώσεις, με τοποθετήσεις ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει τη μοναχικότητα (στην καλή εκδοχή) ή τη μοναξιά (στην κακή). Ίσως αυτή να είναι μια εμμονή του δίσκου, αλλά το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με τέσσερα μόνο τραγούδια δεν το καθιστά τόσο έντονο. Επιπλέον, το τελευταίο – και πιο χαμηλών τόνων – τραγούδι, με τίτλο «Darkness Coming», μολονότι δεν είναι περισσότερο εξωστρεφές από τα προηγούμενα και παρότι διατηρεί τη λογική του μονολόγου, δεν ακολουθεί πιστά στο στίχο του τα προηγηθέντα. Στα πρώτα τρία τραγούδια του άμπουμ, η μοναχικότητα (ή μοναξιά) είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Είναι μοναξιά χωρισμού στα «Shit!» και «Wayward Blues» και αναποφάσιστη μοναχικότητα στο «Alone again».

 

Κι αν η μοναχικότητα, η μοναξιά και ο μονόλογος δεν αποτελούν πρωτότυπα στιχουργικά θέματα στην παγκόσμια τραγουδοποιία, στο αμιγώς μουσικό κομμάτι υπάρχουν τα περιθώρια πειραματισμών, εξέλιξης και έκπληξης ακόμα και εντός των συνόρων μας. Και αυτό, στα δικά μου αυτιά, επετέυχθη στο «What you see is just a lie». Η συνολική ατμόσφαιρα του άλμπουμ είναι εντυπωσιακή (σε εποχές δύσκολες, όπου πολλά γίνονται με πατέντες, ιδιοκατασκευές και βέβαια αφιλοκερδώς) και η παραγωγή του αξιοπρεπέστατη και ελκυστική. Στα δικά μου αυτιά, ηχούν επιρροές από βασικά ακούσματα (του δημοτικού, όπως θα λέγαμε) τύπου Beatles, μέχρι σημερινές καταστάσεις και ηχοτοπία. Εν κατακλείδι, τα τέσσερα τραγούδια μου φάνηκαν λίγα. Στα συν της δουλειάς η καλή αγγλική προφορά του ίδιου του δημιουργού και ερμηνευτή τους, αλλά και το λιτό καλαίσθητο artwork. 

 

Δεν έχω ακούσει (ακόμα) την πρώτη δουλειά του Μιχάλη Τσαντίλα. Κάποτε, σε μια συζήτησή μας, ο Γιώργος Μπαλιώτης του mixgrill,gr επέμενε να το κάνω. Το αμέλησα. Η ακρόαση της δεύτερης δουλειάς του, της αγγλόφωνης, με οδηγεί μοιραία στην ακρόαση της πρώτης, της – αν δεν κάνω λάθος – ελληνόφωνης (στην οποία θα αισθάνομαι και περισσότερο «στα νερά μου»).