Γιατί η συναυλία του Al Di Meola στο Gazarte, στο γεμάτο Gazarte (τα ίδια και σήμερα Σάββατο βράδυ) ήταν μία ειδική συναυλία για φίλους, φίλτατους, κιθαριστές. Μαθήματα δεξιοτεχνίας, πόσο γρήγορα παίζω, πόσο θαυμάσια επίσης, κοιτάξτε τα δάχτυλά μου που δεν τα προλαβαίνετε κ.ο.κ. Λίγο βαρέθηκα στο τέλος ομολογώ, αν έβρισκα κανέναν μετά να μου πει τίποτε, θα του έφερνα μία κιθάρα στο κεφάλι. Όχι πως δεν άξιζε, μην παρεξηγηθώ. Ο κόσμος μάλλον ενθουσιάστηκε. Ήταν όμως κάτι άλλο από συναυλία στην οποία πηγαίνεις για να περάσεις καλά. Δεν μας μοίρασαν και παρτιτούρες, τι να σας πω, ίσως αν μας είχαν βάλει ένα αναλόγιο μπροστά μας να ήταν διαφορετικά...

 

Στο κοντινό Passport Κεραμεικός έπαιζε την ίδια ώρα η Madeleine Peyroux και ήταν εκεί η Ζωή Νικολάου. Της ζήτησα να μας πει δυο λόγια για τη συναυλία (οι φωτογραφίες είναι της Αλεξάνδρας Κατσαρού). Ιδού: 

 

Κάτι από το Midnight in Paris και το Chicago, η φινέτσα των καμπαρέ του ’30, μια θαλπωρή, μια ζεστασιά, κάτι οικείο και αγαπημένο. Η Madeleine Peyroux μας ταξίδευσε όλους με την πολύ καλή εμφάνισή της, αφήνοντάς μας αυτό το τρυφερό άκουσμα της φωνής της για δώρο. Αλλά κάτι έλειπε. Κι αυτό ήταν η κατάλληλη ατμόσφαιρα. Μετά τον Ottmar Liebert στο Badminton και  τον Sivert Hoyem στο Ηρώδειο, αυτή θα είναι η τρίτη συναυλία που θα θυμόμαστε για την εντελώς ακατάλληλη επιλογή χώρου. Εκτός αν φαντάζεσαι να ακούς Beatles και Cohen από την Peyroux και γενικότερα jazz, χωρίς μια δόση... καταγωγίου, με καπνό και πάγο στο ποτό σου ή έστω αυτή τη γοητεία του καλλιτέχνη στο δρόμο. Καθισμένος σχεδόν ακίνητος, απέναντι σε μια τόσο γοητευτική παρουσία που αστειευόταν συνεχώς και μοιραζόταν την κάθε στιγμή με το κοινό, ουσιαστικά πασχίζεις να απολαύσεις. Ευτυχώς εμείς στον εξώστη, είδαμε κι ένα ζευγαράκι που πήρε το θάρρος να χορέψει και κάπως ξαλεγράραμε από το στιλιζαρισμένο σκηνικό.

 

Ομολογώ πως διαβάζοντας τα παραπάνω θα ήθελα να τη δω τη Madeleine, αλλά προφανώς διάλεξα λάθος. Τέλος πάντων, αμέσως μετά το Gazarte «πέταξα» για το Σταυρό του Νότου, για τον Παύλο Παυλίδη. Ο γνωστός ηλεκτρικός Παυλίδης, με κέφια χθες βράδυ, σε ένα μαγαζί με αρκετό κόσμο και αρκετό πάθος. Πέρναγαν καλά εκεί, δεν μπήκα στο κλίμα, δεν πειράζει, μου άρεσε να κοιτάω τον κόσμο. Σκεφτείτε πως στο από κάτω μαγαζί του Σταυρού έπαιζε ο Χρήστος Θηβαίος. Γι'  αυτό και μόνο ήμασταν ευτυχισμένοι που ήμασταν στο πάνω μαγαζί.