Εν έτει 2018 έτσι, πολλά χρόνια μετά το ξεκίνημά του, τότε δηλαδή που εκ των πραγμάτων (οποιοσδήποτε) βρίσκεται στο peak της έμπνευσής του. Πάει για Top 5 στη χρονιά από τώρα όσα «μαύρα» άλμπουμ και να κυκλοφορήσουν. Εχει άλλωστε «μαύρη» λογική το «Boarding House Reach» και κάπως έτσι εξηγούνται όλα.

 

Δεν περιμένεις από τον Jack White, έναν αληθινό σκαπανέα της μουσικής, να σου βγάλει ένα συνηθισμένο δίσκο. Και τι δεν έχει μέσα; Funk, hip hop, κιθάρες, περάσματα, φωνητικά παράδοξα, ήχους αλλόκοτους, σενάριο και σκηνοθεσία! Μου θύμισε το σάουντρακ του Natural Born Killers η δομή του, ο τρόπος με τον οποίον ξετυλίγεται η μουσική...  Ετσι όπως περνάει από το ένα στο άλλο, εντελώς απρόβλεπτα.
Και ακούγοντάς τον νιώθεις, ειλικρινά, σαν να ακούς πολλούς δίσκους σε συσκευασία ενός. 

 

Προς το παρόν δεν είναι μόνο ο ροκ δίσκος της χρονιάς, είναι συνολικά ο δίσκος της χρονιάς. Του 2018. Από τον εγκέφαλο των White Stripes που μεσουρανούσαν 15 χρόνια πριν. Ποιος το περίμενε; Η μουσική δεν θα σταματήσει να μας εκπλήσσει ποτέ. 

 

Μία ανάσα ροκ ανάμεσα στο καλύτερο hip hop που έχουμε ακούσει ποτέ. Άκρως επιθυμητή και καλοδεχούμενη.
Jack White, respect.