Κεκαλυμμένες ιστορίες κοινωνικής ρουτίνας κάτω από τη μάσκα της μυθοπλασίας, χωρίς μακιγιάζ…
14 Μαρτίου 2009Κεκαλυμμένες ιστορίες κοινωνικής ρουτίνας κάτω από τη μάσκα της μυθοπλασίας, χωρίς μακιγιάζ…
Σκανδαλωδώς καλοντυμένος εισέρχεται με πόζα. Οι υπάλληλοι εκτοξεύονται επαναπροσδιορίζοντας το φυσικό νόμο περί ορμής, σιάχνουν όπως – όπως το σακάκι, ο άλλος τη γραβάτα.. Πωλητής αυτοκινήτου και δη τέτοιου «πανακρίβου» δε νοείται χωρίς γκρι τρίκουμπο κοστούμι.
Φτάνουν σε απόσταση αναπνοής από τον πελάτη. Τελικά επικρατεί ο παλιός. Κόβει τους καλούς πελάτες στο μέτρο…τους μυρίζεται από χιλιόμετρα, όπως το λιοντάρι την αντιλόπη στο μέσο της Σαβάνας..
Φωνή στιβαρή από το διάφραγμα, ύφος ευγένειας, ζύγισμα, μισό χαμόγελο – η τεχνική του όλη σε 5 λέξεις- «πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;» λέει καλωσορίζοντας…
«Δεν έχω πολύ χρόνο» αντιπαρέρχεται ο πελάτης, με ελαφρά κλήση του αριστερού καρπού να φανεί, διακριτικά το ακριβό του ρολόι.. και συνεχίζει «ενδιαφέρομαι για το Β110, το οδηγούσα στην Ελβετία, τώρα θα είμαι Αθήνα για 8 μήνες… θέλω κάτι να με κάνει χαρούμενο και ακριβή στα ραντεβού μου..»
Ακριβώς με αλληγορία μονομαχίας οι δύο άνδρες ανταλλάσουν κάρτες. Ο παλιός κοιτά το νέο πωλητή με ύφος «βλέπε να μαθαίνεις» και προσφέρει στον εύπορο κύριο espresso συνοδευόμενο από grand cru σοκολατάκι..
Ο πελάτης κάθεται στο γραφείο, ζητεί πληροφορίες για χρόνους παράδοσης, στο χρώμα της ακριβώς ίδιας Β110 με την οποία σουλατσάριζε στις Ευρώπες, ο πωλητής ιδροκοπά αρειμανίως. Η γυαλάδα του ιδρώτα σε συνδυασμό με τους τόνους ζελέ στα ψαρά του μαλλιά και το φθηνό after shave, αναδίδουν μια αύρα αγωνίας.. Ο πελάτης, κάνει μια κίνηση ματ, βγάζει το high tech κινητό του από την αριστερή εσωτερική τσέπη, φροντίζει να κρατήσει το χέρι αρκετή ώρα εκεί, να φανεί το κεντημένο μονόγραμμα, να βεβαιωθεί ο πωλητής πως το κοστούμι είναι ραμμένο, να δοθεί έμφαση στο μανικετόκουμπό, να χαραχθεί στην οπτική του η συμβολοποίηση της δύναμης, του χρήματος..
Ο πωλητής, τσιμπάει, εστιάζει, επανέρχεται γρήγορα, κορδώνεται αρμοδίως και με χορευτικές κινήσεις σκύβει μπροστά στον πελάτη..
«Αν βάλετε άμεσα μια προκαταβολή, μια επιταγή σας, άλλωστε δεν είναι για να σας θίξω, καταλαβαίνετε, θα μπορέσω να κάνω κάτι για σας. Θα μπω στο σύστημα, έχω τους κωδικούς, με εμπιστεύεται πια ο κύριος Παπαδόπουλος, θα αλλάξω το δημοσιογραφικό αυτοκίνητο για τους δικούς σας χρωματικούς συνδυασμούς, μπορεί να είναι και σε 2 εβδομάδες εδώ το αυτοκίνητό σας, αλλά θα χρειαστώ το συμφωνητικό παραγγελίας.. αντιλαμβάνεστε.»
«Φρονώ πως είναι καλύτερη ιδέα να έρθω αύριο με τη γραμματέα μου, θα σας ετοιμάσει την επιταγή» παρατηρεί ο πελάτης, ανασηκώνεται, παίρνει τον πανάκριβο με το γνωστό μονόγραμμα χαρτοφύλακά του και φεύγει..
Ο πρεσβύτερος πωλητής, παραδίδει μαθήματα κοινωνικής ανθρωπολογίας στο νεώτερο: «Κατάλαβες Κώστακη, δεν πέφτουμε σαν τα λιγούρια στον πελάτη, που τον είδες και σου σκίστηκε το ρεβέρ από το παντελόνι. Χαλαρά ρε, Χαλαρά με αέρα, με αυτοπεποίθηση. Δεν είσαι μπάμια ρε να πνιγείς στις σάλτσες και στα σάλια. Πωλητής είσαι σε πολυτελή αυτοκίνητα. Άνοιξε ρε τυφλοπόντικα τα μάτια σου, πού θα τους ξαναδείς αυτούς αγόρι μου, πού; Δεν είδες ο τύπος, φαινότανε, τεφαρίκι. Τι ήρθες από κοντά σαν το πορδοβούλωμα; Θα μπορούσες να τον χειριστείς Κωστάκη; Με τι προσόντα αγόρι μου; Έχει χιλιόμετρα απόσταση το Πετράλωνο ρε, από την Εκάλη.. Θα του άρχιζες τις μαλακίες και θα τον χάναμε τον άνθρωπο, είναι εποχές για τέτοια; Πεινάει ρε η αγορά.. άσε που και ‘μεις, εδώ, άκουσες τι είπε ο Παπαδόπουλος, χρωστάμε πολλά.. έχουμε πολύ στοκ Κωστάκη. Άκουσες δημοσιογραφικό και ψάρωσες ρε; Εκεί του Κουτρουμπή θα του δώσω… Τς! Θα το στείλω κάτω στα παιδιά, θα το βάψουνε εκεί, θα ξεμοντάρουμε και το σαλονάκι από το άλλο που μας παράτησε η γκόμενα του Γεωργιάδη, ίδιο γκρι το θέλει και καθαρίσαμε. Έχει και τηλεόραση, βέβαια, θα πω δώρο από τον κύριο Παπαδόπουλο, το βάλαμε στα έξτρα. Τα εκτιμάνε ρε αυτά οι πλούσιοι..»
«Κύριε Γιώργο», αναφωνεί δειλά ο μικρός, «δεν τον είδα να φεύγει με αυτοκίνητο αυτόν. Πού το είχε αφήσει, κοτζάμ οικόπεδο έχουμε μπροστά μας…»
«Τράβα ρε να κατεβάσεις τα στόρια που κάνεις και τον προφέσορα, κατάσκοπε των Πετραλώνων» λέει ο ειδήμων παλιός και φορώντας τα γυαλιά της πρεσβυωπίας του, πληκτρολογεί τους νέους χρωματικούς κωδικούς για το φανοποιείο, με ένα σφίξιμο στο στομάχι, κοιτάζει τον πιτσιρικά με την άκρη του ματιού του.. Ξέρει πως αυτή η πώληση μπορεί να τον ξελασπώσει..
Με το ίδιο γκρι τρίκουμπο αλλά διαφορετική γραβάτα, υποδέχεται την επόμενη τον πελάτη με την καρακαλλόνα γραμματέα..
Οι διαδικασίες συνοπτικές.. Ο Κωστάκης παρατηρητής. Το συμφωνητικό υπογράφεται, η επιταγή έχει valeur Δευτέρας, μόλις 3 ημέρες μετά..
Ο πωλητής είναι ευτυχής, το σχέδιο ευοδώνεται, «δεν την έφερε για την επιταγή την ψηλή ρε, κατάλαβες, γκόμενά του είναι. Όλοι οι πλούσιοι έχουν τέτοιες γραμματείς», λέει και βάζει την επιταγή στο χρηματοκιβώτιο. Χαιρετώντας τον πελάτη του παρατηρεί αυτό που είχε πει ο Κωστάκης… Ούτε αυτή τα φορά δεν βλέπει τί αυτοκίνητο οδηγεί. Βγάζει την κάρτα του πελάτη, σχηματίζει τον αριθμό, καμία απάντηση. Ούτε καν αυτόματο τηλεφωνικό κέντρο.
Προφασίζεται το προχωρημένο της ώρας, Παρασκευή, άνοιξη… Λογικό.
Αφήνει κάτω το ακουστικό, Ελέγχει αν τον ακούει ο μικρός. Παίρνει από τη γραμμή του φαξ το αφεντικό.
«Μάλιστα κύριε Παπαδόπουλε, πουλήσαμε την Β110 που μας είχε αφήσει αμανάτι ο Κουτρουμπής, δηλαδή εγώ, τον είχα καιρό τον πελάτη, δύσκολος πελάτης, αλλά τον κατάφερα. Ναι, μα είναι νωρίς, είναι 19.30 η ώρα ακόμη, καλά όπως νομίζετε.. Θα κλείσω ναι. Ναι μην ανησυχείτε, δε θα βάλω συναγερμό , όπως μου είπατε..»
«έλα ρε ούφο πάμε, το αφεντικό δεν ακουγόταν καλά, μπορεί να θέλει να φέρει καμιά γκόμενα εδώ, θέλει να κλείσουμε και να φύγουμε. Θα πάρω και την επιταγή μαζί μου γιατί δε θέλει να βάλουμε συναγερμό.. Έλα ρε σε κερνάω στο ιταλικό, πάμε θα προλάβουμε να δούμε και τον αγώνα»
Αυτές ήταν κι οι τελευταίες κουβέντες του Γιώργου. Ή μάλλον οι προτελευταίες, με τις τελευταίες λέξεις που του μείνανε παρήγγειλε το φαγητό του. Στο Ιταλικό εστιατόριο λίγα μέτρα πιο πάνω από το σπίτι του. Εκεί που δεν είχε ποτέ προλάβει να πάει. Μέσα σε μισή ώρα ο Γιώργος έχασε το χρώμα του, τη λαλιά του, τη ζωή του όλη. Λίγο πριν σφυριχτεί η λήξη του αγώνα, σφυρίχτηκε η λήξη στο παρόν του..
Το έκτακτο δελτίο ειδήσεων έδειξε να μπαίνει λουκέτο στο μαγαζί. Έδειξε τον Παπαδόπουλο να βγαίνει με χειροπέδες, τα υπερπολυτελή αυτοκίνητα να κατάσχονται… άφησε τον Κωστάκη στο τραπέζι να του μιλά και κινήθηκε προς τις τουαλέτες, να ρίξει λίγο νερό στα μούτρα του να συνέλθει. Αλλά τον περίμενε και 2ο σοκ. Την ίδια ώρα έβγαινε από την κουζίνα με τα σκουπίδια ο κλώνος του πλούσιου πελάτη… ή ό ίδιος ο πλούσιος πελάτης, αλλά όχι πλούσιος, καθόλου πλούσιος, ενοχικός, αμήχανος… ναι ήταν σίγουρα αυτός.
Ασυναίσθητα ακούμπησε το χέρι του στην δεξιά τσέπη, εκεί που ήταν η επιταγή.
Βάλθηκε να την κοιτάει κάμποση ώρα. Ήταν απλώς ένα χαρτί, ένα χαρτί 5 x 12…
Επιστρέφοντας στο τραπέζι είδε το μάγειρα να μιλάει με τον Κώστα..
«Δεν ήθελα να σε κοροϊδέψω φίλε, μπέσα στο λέω. Με παράτησε η Μαρία πριν από 7 μήνες για έναν τύπο σαν αυτόν που σου παράστησα. Έναν πλούσιο που ήρθε και του πούλησες τζιπ σαν αυτό που σου ζήτησα. Πήρα δυο κοστούμια, και το ρολόι είναι μαϊμού, ήθελα να κάνω τον πλούσιο ρε συ, να δω τί είναι αυτό που τους κάνει καλύτερους, που μας μιλάνε για κρίση γιατί ούτε να μας κρίνουν δεν αντέχουν. Σε είδα πώς ψάρωσες, σε είδα που κοιτούσες. Η Μαρία έφυγε μαζί του με το τζιπ. Μάγειρας είμαι, βοηθός, έσκασα 4 χιλιάρικα για τα ρούχα, πούλησα τη μηχανή. Τι να την κάνω, πού πάω χωρίς τη Μαρία. Η Άσα το σκέφτηκε. Την είδες ήρθα μαζί της χθες. Η Άσα είναι από την Πολωνία. Χορεύει σε μπαρ, κάνει στριπτήζ, είναι καλό παιδί και γάτα. Εδώ δουλεύει στη Συγγρού, στο ‘Ο’. άκουσα στις ειδήσεις τί έγινε. Έλα ρε φίλε, πάμε να σε κεράσω ένα ουίσκυ.. Πάμε»
«Το ρίσκο που αναλαμβάνουμε όταν εκτιθέμεθα, είναι το μέτρο των αισθημάτων μας για τον άλλους, ή ακόμη καλύτερα για τη γνώμη που έχουμε για τον εαυτό μας και διαβάζουμε στα μάτια των άλλων…» Αυτό του ψιθύρισε ο Κώστας, και κρύφτηκαν στον καπνό του ‘Ο’… και στα κόκκινα φώτα.
Ο χρόνος τελικά μας περιποιείται όλους!
