Κεκαλυμμένες ιστορίες κοινωνικής ρουτίνας κάτω από τη μάσκα της μυθοπλασίας, χωρίς μακιγιάζ…
21 Μαρτίου 2009Talk of the Town
Κεκαλυμμένες ιστορίες κοινωνικής ρουτίνας κάτω από τη μάσκα της μυθοπλασίας, χωρίς μακιγιάζ…
Η αυταπάτη της νομιμότητας..
Αυτή ακριβώς αυτή.
Η ίδια ακριβώς οξύμωρη αντίληψη περί τετραγωνισμού του κύκλου, περί απόλυτης συνεννόησης, αβλεπί, μεταξύ ενός τυπικού αρσενικού κι ενός τυπικού θηλυκού. Η ίδια πεποίθηση πως όταν θες κάτι το σύμπαν μπαίνει σε χολιγουντιανού concept θεωρίες συνωμοσίας για να το πετύχεις – ουδείς όμως δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του πόσο τουρλουμπούκι στα φέρνει το σύμπαν όταν ομοίως ένα τουρλουμπούκι έχει μονοπωλήσει κάθε εγκεφαλικό νευρώνα με τάσεις επεκτατισμού επιπροσθέτως…
Όπως στο Κοέλιο ιδίωμα, αρμοδίως και σε πολλά άλλα τα πράγματα τα βλέπουμε μισά, τα πληρώνουμε μισά, τα ζούμε μισά.. τα μόνα τελικά που είναι ολόκληρα είναι τα λάθη μας. Αλλά ποιος στέκεται σε τέτοια; Είναι σα να ζητάς από μια θεά να κάνει κοκεταρία μπροστά από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη, από κείνους που είχαν παλιά τα λούνα παρκ. Αντιθέτως όμως και καθόλου περιέργως, μια χοντρή αρκείται στη στρεβλή εικόνα της, αν και κακοποιημένη ως είδωλο, αν και ψευδής ως οπτική μόνο και μόνο επειδή είναι η θέα έξω από την ίδια…
Το θέμα είναι η οπτική; Ή η επιλογή; Ας πούμε πως μια μοίρα διαφορά, αλλάζει τη γωνία πρόσπτωσης σε όλο αυτό το πολυεδρικό πρίσμα που είμαστε εμείς και οι άλλοι. Άλλη εικόνα, άλλη άποψη, άλλη πρόθεση για άλλη αλλαγή και άλλο αποτέλεσμα, άλλη αποτίμηση, άλλο συναίσθημα.
Είναι φορές που θες να είσαι νομιμόφρων και δε βγαίνει.
Πώς να ράψεις κουρτίνα από τραπεζομάντιλο;
Λες, θα κάνω μια επιχείρηση με το γράμμα του Νόμου, θα μείνω φρουρός ανεπηρέαστος της διαφάνειας, του αδιάβλητου της διαδικασίας… Λες εσύ, συμπάν όμως Βούβα! Παράλογο; Καμία απάντηση…
Οι νόμοι είναι σαν το δρόμο με τις λακκούβες. Από την ανάγκη για μπάλωμα στις απανταχού λακκούβες, δεν υπάρχει πλέον δρόμος. Είναι σαν το ίδιο αντιφατικό με το να αποφασίσεις να κάνεις δίαιτα εν ώρα υπογλυκαιμίας σε ζαχαροπλαστείο. Κι όμως το ευρύτερο πλαίσιο, νομικό, κρατικό και πολύ ουσιαστικότερα προσωπικό, συνεργατικό, κοινωνικό είναι μια σειρά από αντιφάσεις, νομοτελειακής στόφας μεν, αλλά εξακολουθούν να παραμένουν γενναίες αντιφάσεις, που εκτός από το ότι μας μιλούν για τη διττότητα του πράγματος, ταυτοχρόνως ενέχουν το μήνυμα: βρες που θες να είσαι, να δούμε τι θα βλέπεις από κεί..
Θες να κάνεις μια επιχείρηση, μια δουλειά.. Κι όλες οι προσλαμβάνουσες είναι: κάνε μπίζνα, άσε τη δουλειά, δουλειά θα κάνουν για σένα..οι άλλοι!
Πιάνεις δικηγόρους, οικονομολόγους, κοινωνιολόγους, επικοινωνιολόγους, συνταγματολόγους και κάθε λογής παραρολόγους και σου λένε θα είσαι κατά το 60.
