Την ώρα που ο Παύλος λέει «Έξω στο δρόμο χαιρετάει χιτλερικά ένας μεθυσμένος κι αναρωτιέσαι, όπως περνάει, ποιος απ' τους δυο σας είναι ο ξένος», κάτι αντίστοιχο προσπαθεί να κάνει και ο Διονύσης Σαββόπουλος, όταν βέβαια δεν τραγουδάει σε δεξιώσεις ή σε διαφημίσεις μπύρας και συνδρομητικών τηλεοπτικών καναλιών. Αλλά δεν τα καταφέρνει, το έχει «χάσει» πολύ καιρό τώρα, δεν ζει στον... κανονικό κόσμο. Γι' αυτό και αντικαθιστά τον «χαφιέ» που μας ακολουθεί στο τραγούδι του «Παράγκα», με τους «μπαχαλάκηδες» και τους «Χρυσαυγίτες». Είναι ο πιο ιδανικός τρόπος για να ξεφτιλίσει ένα εμβληματικό τραγούδι. Χώρια πως είναι ανόητο κι επικίνδυνο να βάζεις στην ίδια ζυγαριά τους «μπαχαλάκηδες» των Εξαρχείων με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, όπως κάνει τώρα στις συναυλίες του ο Σαββόπουλος, όπως τον άκουσα στην Καλαμάτα προ δύο εβδομάδων. Άλλωστε και ο «χαφιές» της «Παράγκας» τους μπαχαλάκηδες της εποχής ακολουθούσε. Αυτούς τώρα που εξομοιώνει (!) ο Διονύσης με τους μαχαιροβγάλτες, τους δολοφόνους και τους νεοναζιστές. 

 

Ωστόσο δεν συμμερίζομαι καθόλου εκείνους που κατακρίνουν τον Διονύση Σαββόπουλο επειδή παίζει, λόγω αγχιστείας, σε δεξιώσεις εφοπλιστών. Αυτό είναι πλέον ο άνθρωπος, είναι διασκεδαστής. Ένας ικανός και απολαυστικός entertainer. Ένας ωραίος, ντελικάτος και κομψός κλόουν-γελωτοποιός του τραγουδιού (ειλικρινά, δεν το λέω αρνητικά). Είναι το μόνο που μπορεί να υποστηρίξει πια σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Γι΄ αυτόν και τον βλέπουμε πλέον σε σχήματα που στηρίζονται στο χιούμορ και το χαβαλέ, είναι το μόνο περιβάλλον στο οποίο μπορεί να συνυπάρξει. Με τον Γιάννη Ζουγανέλη, τον Δημήτρη Σταρόβα και τον Πάνο Μουζουράκη, εξαιρετικοί και οι τρεις φυσικά στον τομέα τους. Ειδάλλως, αν θα ήθελε να είναι ο παλιός Σαββόπουλος θα έπρεπε να κατακρεουργήσει τα τραγούδια του, παραφράζοντας όλους τους στίχους. Δύσκολο, αδύνατον, διότι τότε θα γινότανε κλόουν με την αρνητική έννοια του όρου. 

Τα στερνά τιμούν τα πρώτα.