Του Ανδρέα Ρουμελιώτη

 

Η φάρσα της ιστορίας είναι ότι μετά από (όχι και τόσο) σκληρές διαπραγματεύσεις που έλαβαν χώραν μεταξύ της συντρόφισσας ιδιοκτήτριας και των εκπροσώπων μας σ. Γιάννη Προβή και σ. Λάμπη Ταγματάρχη, η Ρόζα Λούξεμπουργκ της Φιλοθέης όχι μόνο αποδέχθηκε να μας δωρίσει το σταθμό αλλά μας έδινε και για έξι μήνες τα πολυτελέστατα γραφεία της, μέχρι να μπορέσουμε με την ησυχία μας να βρούμε νέα επαναστατική στέγη. Ήμασταν τόσο (μα τόσο!) μαλάκες και στενοκέφαλοι που τσακωθήκαμε μεταξύ μας και χάσαμε μια μοναδική ευκαιρία να αυτοδιαχειριστούμε τον City, τον διαρκώς ανερχόμενο ραδιοσταθμό που κάλυψε με τον καλύτερο τρόπο τη νεανική εξέγερση το 2008, όταν δολοφόνησαν τον Αλέξη  Γρηγορόπουλο.

 

Το άγριο θεριό της νιότης έκαιγε την Αθήνα. Οι μαθητές πετροβολούσαν τα αστυνομικά τμήματα. Ο Τζιμάκος έπαιζε αντάρτικα, μέχρι και ο πάντα μετριοπαθής Κώστας Γιαννακίδης (ο Citizen, η «λουλουδού») είχε βαφτεί με τα χρώματα του πολέμου. Σκότωσαν ένα παιδάκι 15 χρονών οι δολοφόνοι!

 

Μπήκα στο στούντιο αποφασισμένος: αυτή να είναι η τελευταία μου εκπομπή. Δεν λέγονται στο ιδιωτικό ραδιόφωνο όσα ξεστόμισα εκείνες τις άγριες μέρες. Στο πλατό έπαιζε ο «Αλέξης» του Διονύση Σαββόπουλου: «την νύχτα αυτή η αστυνομία / μάζεψε τους αλήτες απ’ το πάρκο / πλάκωσε το 100 / κι ακουγόταν ως εδώ η σειρήνα / φύγε όσο έμεινε καιρός / γιατί η νύχτα στο κρατητήριο είναι κρύα / πως βαστιέται τέτοιος εξευτελισμός / και το στόμα μου φαρμάκι απ’ τα τσιγάρα / το πρωί στο λεωφορείο στριμωχτός / μια διαδήλωση κοιτώ μέσα απ’ τα τζάμια...».

 

Εκατοντάδες τα μηνύματα: «Να πάρουμε τα όπλα, να τους πολεμήσουμε»! «Χαλαρά παιδιά»... τόλμησα και είπα. «Πουλημένε»! Εκείνες τις μέρες είδα τους «Πυρήνες της Φωτιάς» να ‘ρχονται...

 

Αίφνης, σκάει μύτη η συντρόφισσα Γιάννα στο στούντιο. Ήμουνα έτοιμος να της (την) πω: «Απολύομαι, χρυσή μου, και τρελαίνομαι»! Εκείνη όμως ορμάει πρώτα στον Πανούση και του φιλάει την μουσούδα. Δεν έχω δει πιο σουρεαλιστική σκηνή. Μου σφίγγει θερμά το χέρι: «συγχαρητήρια, μας κάνετε να νιώθουμε υπερήφανοι». Δεν πάει καλά η μανδάμ, σκέφτηκα, κάτι πίνει και δεν μας δίνει. Μετά έβλεπτα στην οθόνη του υπολογιστή μου να ‘ρχονται συνέχεια οργισμένα μηνύματα απ’ τα παιδιά της. «Αποκλείεται, κάποιος κάνει φάρσα». Κι όμως... Αργότερα, είδα τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο στους Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα και διάβασα ότι πρωτοστατούσε στο κίνημα «Occupy Wall Street», έτρεχε με ακτιβιστές στο Ελ Σαλβαδόρ και έφτιαχνε σπίτια για φτωχούς. Είχε, λέει, το γονίδιο του Άγγελου Αγγελόπουλου, αδελφού του παππού του, που πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Ήταν γραμματέας οικονομικών στην Κυβέρνηση του Βουνού. 

 

Δεν σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων να αυτοδιαχειριστούμε τον «City 99,5» κι ας μας τον δώριζε. Κακά τα ψέμματα, φάγαμε γλυκό ψωμί απ’ την Γιάννα. Καλύψαμε τα γεγονότα εκείνου του άγριου Δεκέμβρη χωρίς καμία λογοκρισία σ’ ένα σταθμό που ο ανυποψίαστος τουρίστας θα χαρακτήριζε με το πρώτο άκουσμα: «αναρχικό»! Μας αποζημίωσε με το παραπάνω. Ολόκληρη η νόμιμη αποζημίωση, συν τρεις μισθοί, συν δύο για τα παντρεμένα ζευγάρια και έκανε ισόποση δωρεά με συμβολαιογραφική πράξη όλο το ποσό που πήρε απ’ την πώληση του ραδιοσταθμού στο «Συγκρότημα Λαμπράκη» (πλέον BHMA FM).

---

Ο Ανδρέας Ρουμελιώτης γράφει στο enallaktikos.gr ένα εξαιρετικό site, μοναδικό στην Ελλάδα.