Κάθε εβδομάδα θα τα λέμε διαδικτυακά μέσω αυτής της ιστοσελίδας. Θα τα λέμε και δεν θα μονολογώ καθώς περιμένω τις δικές σας θέσεις, απόψεις, σχόλια για όλα όσα συμβαίνουν στον τηλεοπτικό μας μικρόκοσμο.
26 Μαρτίου 2009Γεια σας λοιπόν και από μένα.
Κάθε εβδομάδα θα τα λέμε διαδικτυακά μέσω αυτής της ιστοσελίδας. Θα τα λέμε και δεν θα μονολογώ καθώς περιμένω τις δικές σας θέσεις, απόψεις, σχόλια για όλα όσα συμβαίνουν στον τηλεοπτικό μας μικρόκοσμο.
Την τηλεοπτική μας δημοκρατία, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, που μοιάζει όμως περισσότερο με ολιγαρχία και μάλιστα με τάσεις "αυτιστικές".
Η μικρή οθόνη μετατράπηκε τα τελευταία χρόνια σε μια ηλεκτρονική "γειτονιά". Μόνο που σε αυτή τη γειτονιά δεν ... χωρούν όλοι κι ας επιμένουν οι "τηλεαστέρες" μας ότι μικροφώνα και κάμερες είναι ανοικτά σε όλες και σε όλους. Ουσιαστικά είναι εστιασμένα σε αυτά που οι ίδιοι έχουν επιλέξει είτε στον ενημερωτικό είτε στον ψυχαγωγικό τομέα. Η "καραμέλα" είναι γνωστή: "Αυτά θέλει το κοινό αυτά μεταδίδουμε". Μόνο που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Το ίδιο το Μέσο δεν έχει καμία ευθύνη. Τις ευθύνες τις έχουν (σχεδόν) αποκλειστικά όλοι όσοι διαχειρίζονται το συγκεκριμένο Μέσο και ο τρόπος με τον οποίο το κάνουν. Και σημειώνω "σχεδόν" διότι μερίδιο ευθύνης έχουμε και όλοι εμείς ως τηλεθεατές.
Η μικρή οθόνη είναι πραγματικότητα ότι χωράει τα πάντα και θα ήταν ό,τι καλύτερο να συνέβαινε και στο ελληνικό τηλεοπτικό τοπίο. Μόνο που αυτό τελικά είναι μάλλον μια ... επίφαση. Η πρωινή ενημέρωση μεταμορφώνεται σε ... διασκέδαση, οι ενημερωτικές εκπομπές ολοένα και εξαφανίζονται, οι ειδήσεις μετατρέπονται σε ενημερω-διασκέδαση (infotainment), πολιτικά μαγκαζίνο, εκπομπές έρευνας και ντοκιμαντέρ είτε χάνουν το χαρακτήρα τους είτε εξορίζονται στη "ζώνη του λυκόφωτος". Τελικά το κυρίως μενού περιλαμβάνει καφεδάκια, κοτσομπολίστικα μαγκαζίνο, σαπουνόπερες, ριάλιτι ή real life show και κάποιες σειρές, ξένες ή ελληνικές, από τις οποίες ευτυχώς όλο και κάποιες ξεχωρίζουν για την αισθητική, τους διαλόγους, τη σκηνοθεσία.
Κάθε σεζόν, τα ενημερωτικά προγράμματα μειώνονται όλο και περισσότερο. Τώρα, με την οικονομική κρίση και τα διαφημιστικά έσοδα να μειώνονται ορισμένοι βρήκαν ευκαρία να "ψαλιδίσουν" ακόμα περισσότερο την ενημέρωση με δικαιολογία ότι τέτοιου τύπου προγράμματα δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα το κοινό. Δεν σημειώνουν υψηλά ποσοστά τηλεθέασης, έχουν σημαντικά έξοδα και όχι τόσο μεγάλα έσοδα. Τις περισσότερες από αυτές τις εκπομπές βέβαια έχουν φροντίσει να τις εξορίσουν στη μεταμεσονύχτια ζώνη μειώνοντας κατά το δυνατόν τα περιθώρια παρακολούθησής τους.
Στο επίπεδο των ειδήσεων τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Τα τελευταία χρόνια τα κεντρικά δελτία ειδήσεων των καναλιών έχουν μετατραπεί σε ολιγοθεματικά (συχνά και μονοθεματικά) ανοίγοντας "πόρτες και παράθυρα" και γεμίζοντας με τηλεσχολιαστές-αναλυτές. Αντί για δελτία ειδήσεων παρακολουθούμε δελτία απόψεων με αρκετές δόσεις από ανούσιους καβγάδες, φωνές που σκεπάζουν η μία την άλλη και τελικά κανείς δεν μπορεί να βγάλει το ... όποιο τέλος πάντων συμπέρασμα.
Τα θέματα εκτός συνόρων σχεδόν απουσιάζουν πλήρως ή στην καλύτερη των περιπτώσεων μεταδίδονται στα τελευταία λεπτά των δελτίων. Από την πλειονότητα των οποίων απουσιάζουν και θέματα τοπικού ενδιαφέροντος λες και Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η περιφέρεια θα βρουν θέση σε δελτίο μόνο αν υπάρξει κάποια κινητοποίηση, όπως με τους αγρότες και τα μπλόκα σε διάφορα σημεία των εθνικών αρτηριών ή την "επίσκεψη" των Κρητικών με τα τρακτέρ στο λιμάνι του Πειραιά. Και τότε όμως τα κανάλια επικεντρώνονται περισσότερο στις ταραχές, τις συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, τις φωτιές, τα δακρυγόνα... Παρεπιμπτόντως βρίσκουν την ευκαιρία να ασχοληθούν και με τις αιτίες που δημιουργήσαν τα επεισόδια. Κάτι παρόμοιο άλλωστε κάνουν όποτε αποφασίζουν να ασχοληθούν για παράδειγμα με τα προβλήματα στην Παιδεία. Τι κι αν πρόκειται για τις μεγαλύτερες εξεγέρσεις από τη μεταπολίτευση; Αυτοί θα προσπεράσουν τα ζητούμενα και θα εστιάσουν σε συμπλοκές, ξύλο, δακρυγόνα.
Με αυτόν τον τρόπο όμως διαμορφώνεται τελικά μια συγκεκριμένη πολιτικό-οικονομική επικαιρότητα κι εμφανίζεται στον πολίτη μια στρεβλή πραγματικότητα. Όχι απαραίτητα ψευδής αλλά σίγουρα ελλειπέστατη. Ένα μέρος της πραγματικότητας, κατ' εξοχήν αθηνοκεντρικό και σχεδόν πλήρως απομονωμένο από τον υπόλοιπο κόσμο.
