Η Imany χθες έπαιξε στο χώρο που εμφανίζονται, όπως έμαθα, ο Σάκης Ρουβάς (ο Sakis βρε) και οι Onirama. Σαν σε γάμο ένα πράγμα, σαν δεξίωση γάμου δηλαδή. Τραπέζια, πολλά τραπέζια, μπροστά-μπροστά στη σκηνή, με έναν κόσμο παραλιακής (εντελώς, όμως), οι όρθιοι στο πίσω μέρος, λίγο στριμωγμένοι, τύποι με πουκάμισα και λευκά παντελόνια να λικνίζονται. Και γυναίκες, πολλές γυναίκες, όμορφες, άνω το μέσου όρου θα έλεγα η εμφάνισή τους, πολύ άνω. Δεν άγγιζες όμως, κίνδυνος να... σκάσουν κάποιες. 

 

Σας την έδωσα την εικόνα, έτσι; Είχα ξεχάσει πως υπάρχει αυτός ο κόσμος, ένας κόσμος από το παρελθόν, η παραλιακή με τα μεγάλα club, τις πλαστικές γκόμενες και τους τύπους με τα ακριβά αυτοκίνητα τους οποίους υποδέχονται κάνοντας τεμενάδες οι πορτιέρηδες. Τέτοιος οργασμός όταν τους βλέπουν να πλησιάζουν, ούτε στο κρεβάτι, ούτε καν στο γυμναστήριο με τα βάρη...

 

Αλλά υπήρχε και η συναυλία. Σε μία άψογη διοργάνωση που το πήγε, ηθελημένα, αλλού. Μια χαρά θα έλεγα, το sold out έγινε. Η Angelika Dusk στην αρχή λαμπερή και πιο ροκ και η Imany, φυσικά, ως κύριο πιάτο (σούσι εννοείται, τι άλλο;). Και να λοιπόν πως οι ερμηνεύτριες μπορούν να αλλάξουν το σκηνικό. Να το κάνουν πιο όμορφο τελικά. Είναι η δύναμη της μουσικής. Ευτυχώς, ευτυχώς. Είναι μεγάλη η δύναμη της μουσικής.

 

Η Imany τους κέρδισε όλους. Σχετικούς και άσχετους. Μας κέρδισε για να είμαι ειλικρινής. Εξαιρετική performer, ξεσήκωσε το κοινό έστω και αν η ίδια παραμένει χαμηλών τόνων και πολύ cool. Το «έπιασε» το πράγμα, έπαιξε τα δικά της κομμάτια αλλά και διασκευές, μίλαγε με τον κόσμο, έκανε χιούμορ, έδινε χώρο στη μπάντα της, χόρευε και μας έκλεινε το μάτι κατά κάποιο τρόπο. Εντάξει, άξιζε. Δύο ώρες σούπερ, λίγο διαφορετικές για τις ζωές κάποιων.

 

Στα θετικά της βραδιάς η παρατήρηση που μας έκανε ένα ζευγάρι μπροστά μας γιατί μιλάγαμε σε κάποια φάση και ήθελε να ακούει πιο προσεκτικά (όχι, εμάς). Ενα ζευγάρι στριμωγμένο σε ένα μικροσκοπικό τραπέζι το κακόμοιρο, με δύο ποτά και μία τεράστια βάση για τη σαμπανιέρα με τον πάγο. Ήταν εκεί για την Imany. Στο τέλος χόρευαν και οι δυο τους όρθιοι. Τέλειοι. Συγγνώμη κι ευχαριστούμε. 

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού