Αλλά δεν είχε νόημα μία ακόμα συνέντευξη. Να λέμε για τις εποχές εκείνες, για τον Τσίπρα, για το ελληνικό τραγούδι, για την Αριστερά ή τη δισκογραφία. Βαρετό. Πήρα λοιπόν μία χούφτα από στίχους του και ξεκίνησα.
 

«Και κάποια μέρα θα σε λύσουν,  μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις. Θα σε κλωτσάνε και θα σ’ αρέσει, δικέ μου. Σαν το σκυλί τους θα σ’ έχουν, δικέ μου,  μα δε θα έχεις ψυχή να το νιώσεις»...
«Καλό ταξίδι / Καλό στα χρυσά σου παραμύθια / δίχως το ψέμα θα ‘ταν μαύρη η αλήθεια»...
«Για ένα κομμάτι ψωμί, δε φτάνει μόνο η δουλειά. Για ένα κομμάτι ψωμί,  πρέπει να δώσεις πολλά»....

 

Είναι τα τραγούδια με τα οποία μεγαλώσαμε. Οι Κατσιμιχαίοι ήταν η εφηβεία μας. Τα τραγούδια της ψυχής μας. Τι έκανε λοιπόν ο Πάνος; Επλασε μία ιστορία ο ίδιος, την ιστορία τους, του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα. Και την ηχογράφησε σε ένα κασετόφωνο! «Σαν ένα μικρό διήγημα έτσι ώστε να φαίνεται καθαρά, μέσα από ποιες συνθήκες ζωής, γεννήθηκαν και ξεπήδησαν αυτά τα τραγούδια» λέει ο ίδιος. Αυτό το μικρό διήγημα θα διαβάσετε αυτό το Σαββατοκύριακο στην «Εφ.Συν.».  Να ένα απόσπασμα για να καταλάβετε:

 

«Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε / πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα / που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά και πια δε γνωριζόμαστε, / δε γνωριζόμαστε». Συγκάτοικοι όλοι στην τρέλα, παλεύουν να ζήσουν με την ψυχή στο στόμα, μέρα με τη μέρα. Μπαίνω στο ταξί να κατέβω προς τη θάλασσα, (οι εφηβικές συνήθειες δεν κόβονται), κάτω στο Καλαμάκι, να δω τον ήλιο να δύει πάνω από την Αίγινα. Το ραδιόφωνο παίζει «γέλα πουλί μου γέλα», βουρκώνουν για μια στιγμή τα μάτια μου, «κάτι –λέω στον εαυτό μου- έκανα κι εγώ». Ο,τι μπορούσα, όσο μπόρεσα. Σταματάω το ταξί, ο ταξιτζής μου χαμογελάει από το καθρεφτάκι, «μεγάλωσα με τα τραγούδια σας, μου λέει», δεν μου παίρνει λεφτά. Τρέχω να κάτσω στα βράχια να προλάβω το ηλιοβασίλεμα...

 

Δεν ντρέπομαι να σας πως ό,τι δάκρυσα λίγο... Και ακούω ξανά τώρα τρεις μέρες τα τραγούδια τους... 

---

Το κείμενο αυτό προέρχεται από το «efsyn-city», το νέο μουσικό micro-site που ξεκίνησε σήμερα η «Εφημερίδα των Συντακτών». Γιατί εκεί στην εφημερίδα υπάρχουν πολλά παιδιά που αγαπούν τη μουσική - κάποια παίζουν και σε συγκροτήματα μάλιστα. Οπότε λογικό είναι να ξεκινήσουν ένα τέτοιο εγχείρημα. Καλοτάξιδο.