Αν ξεπεράσεις το ιδεολογικό οξύμωρο, αφήνεσαι στο σκηνικό που φτιάχνουν περίτεχνα οι Wovenhand. Αυτό που απολαύσαμε Σάββατο βράδυ στο Fuzz.

 

Στο σχεδό γεμάτο Fuzz και για παραπάνω από μιάμιση ώρα, ακούσαμε τη μπάντα από το Colorado, σε μια folk και noisy rock ατμόσφαιρα, όπου όλα κινούνταν γύρω από τους στίχους του Edwards και το ανάλογο eq-ing στα μικρόφωνα, που χθες έδιναν την αίσθηση υπόκωφης κραυγής. Έπαιξαν κομμάτια από τον Refractory Oburate και φυσικά τον περσινό τους Star Treatment (Crystal Palace, Five by Five, The hired hand, Low twelve). Από τις ωραιότερες στιγμές ήταν αυτή του Obdurate Obscura σε native american έκδοση, με τις σχετικές κρουστές νότες. Ήταν και αυτό που έδεσε «γάντι» με τις ινδιάνικες ιαχές που ανήγγειλαν τους Wovenhand και στην αρχή του live και όταν επανήλθαν στο stage για encore.

 

Από την ψυχεδέλεια που έκρυβαν οι 16 Horsepower, έχουν αλλάξει πολλά. Όμως, ο Eugene, καταφέρνει να έχει αυτό που λέμε «αυθεντικότητα». Κάπου ανάμεσα στη σκοτεινιά του Cave και στο σαμανικό figure του Gira, στάθηκε εκεί, απόμακρος, σχεδόν μοναχικός, με τη ματιά του τρελού και τη... χλωμάδα στο πρόσωπο. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι η ονομασία του Star Treatment προήλθε από την προσπάθειά του να κατανοήσει τη σχέση της ανθρώπινης γοητείας και του νυχτερινού ουρανού. Και, χθες, αν άκουγες προσεχτικά, διέκρινες ηχοχρώματα που αντιπροσωπεύουν κάτι βαθύτερο από τη φαυλότητα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. 

 

Μια σκισμένη αμερικανική σημαία κι ένα live σαν οιμωγή μιας ξεχασμένης γενοκτονίας, εν έτει 2017, εν έτει Trump. Ένα live, food for thought.

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού