Σοφία Παπάζογλου

Σοφία Παπάζογλου
Ακολουθήστε μας στο Google news

Πολλές φορές ακούγεται από τα στόματα, κυρίως των παλαιοτέρων, η φράση παλιά οι τραγουδιστές ήταν καλύτεροι ή δε γράφονται πλέον καλά τραγούδια. Ίσως να μην είναι τελείως αναίτια τα προαναφερθέντα συμπεράσματα, αλλά στην περίπτωση της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας – νομίζω – ταιριάζει περισσότερο η φράση όποιος ψάχνει, βρίσκει.

06 Απριλίου 2009

Ένα παράξενο ταξίδι

Πολλές φορές ακούγεται από τα στόματα, κυρίως των παλαιοτέρων, η φράση παλιά οι τραγουδιστές ήταν καλύτεροι ή δε γράφονται πλέον καλά τραγούδια. Ίσως να μην είναι τελείως αναίτια τα προαναφερθέντα συμπεράσματα, αλλά στην περίπτωση της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας – νομίζω – ταιριάζει περισσότερο η φράση όποιος ψάχνει, βρίσκει. Ακόμα και σε δύσκολους, ομολογουμένως, καιρούς για την ελληνική μουσική παραγωγή, κυκλοφορούν δουλειές άξιες λόγου.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η πρώτη φορά (πολύ καθυστερημένα είναι η αλήθεια) που πρόσεξα τη Σοφία Παπάζογλου ήταν πριν δύο χρόνια στο Μέγαρο Μουσικής όταν και συμμετείχε στην παράσταση «Σαν τραγούδι μαγεμένο» στο πλευρό του Γιώργου Νταλάρα. Την είχα ακούσει και νωρίτερα στο εξαιρετικό «Να ’χα δυο ζωές» (μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, στίχοι: Μιχάλης Γκανάς) και σε μερικές εμφανίσεις της σε τηλεοπτικές εκπομπές. Αυτό που με ώθησε να αρχίσω να παρατηρώ την πορεία της, όμως, ήταν η ερμηνεία της εκείνο το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής στην «Πασαλιμανιώτισσα» του Παναγιώτη Τούντα, ένα τραγούδι ιδιαιτέρως απαιτητικό για τον τραγουδιστή που καλείται να το πει.

Σοφία ΠαπάζογλουΗ Σοφία Παπάζογλου, ερμηνεύοντας το τραγούδι αυτό, με καθήλωσε στην άβολη καρέκλα του Μεγάρου. Η φωνή της με σωστές αναλογίες τεχνικής και συναισθήματος ήταν σαρωτική. Μια φωνή που δεν υστερεί σε τίποτα και διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά των τραγουδιστών του παρελθόντος. Μια φωνή που εμένα προσωπικά με ανατρίχιασε. Ευτυχώς η παράσταση κυκλοφορεί πια και σε δίσκο και μπορείτε να διαπιστώσετε και μόνοι σας του λόγου το αληθές. Και όλο αυτό σε αντίθεση με εκείνους που λένε ότι δε βγαίνουν πια καλές φωνές. Βγαίνουν και παραβγαίνουν, αλλά πρέπει κανείς να έχει τα μάτια του και τα αυτιά του ανοιχτά (όχι πως είναι εύκολο βέβαια).

Για να επιστρέψουμε όμως στο δίσκο «Ένα παράξενο ταξίδι», εκτός από τα καλά λόγια για την τραγουδίστρια, πρέπει να γίνει ιδιαίτερη μνεία και στους δύο μουσικούς. Εξαιρετικά παιξίματα με δεξιοτεχνία, αισθητική και διαφορετικές οπτικές σε τραγούδια που έχουν παγιωθεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο στα αυτιά του ακροατή, αλλά αποκαλύπτονται με άλλο τρόπο στο δίσκο αυτό. Οι δε πρωτότυπες δημιουργίες τους (μία από τον καθένα) εντυπωσιάζουν. Τόσο ο «Παραμυθάς» του Dasho Kurti σε στίχους του Ηλία Κατσούλη, όσο και το «Ταξίδι» του Βασίλη Κετέντζογλου σε ποίηση Κωστή Παλαμά, αποδεικνύουν ότι γράφονται ακόμα καλά και στιβαρά τραγούδια. Αυτό που επίσης μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν τα τραγούδια που επιλέχθηκαν να συμπεριληφθούν στο δίσκο αυτό.

Σοφία ΠαπάζογλουΘα έλεγε κανείς ότι δεν είναι «πρωτοκλασάτα» (σίγουρα αδόκιμος όρος). Είναι όμως από εκείνα τα διαμάντια της ελληνικής δισκογραφίας που έγιναν γνωστά σε μικρότερο κοινό, χωρίς αυτό να μειώνει καθόλου την αξία τους. Τραγούδια όπως το «Μονοπάτι» του Στέφανου Βαρτάνη ή το «Που πάει η αγάπη όταν φεύγει» της Βάσως Αλαγιάννη ή ακόμα και η «Πρωτομαγιά» του Διονύση Σαββόπουλου.

Άκουσα για πρώτη φορά το δίσκο αυτό μερικές μέρες πριν φύγω για διακοπές. Τον πήρα μαζί μου στις παραλίες, στα ηλιοβασιλέματα, στις παρέες και τις καληνύχτες των διακοπών. Και με συντρόφεψε ιδανικά. Όσο τον άκουγα τόσο πιο πολύ μου άρεσε. Σας τον προτείνω ανεπιφύλακτα. Θα τον βρείτε και στο περιοδικό Μετρονόμος. Αναζητήστε τον. Και επίσης, καταλήγοντας, να πω ότι νιώθω λίγο άσχημα που άργησα να ανακαλύψω τη Σοφία Παπάζογλου και να δηλώσω απερίφραστα θαυμαστής της.