Τα μνημόνια είναι σαν ένα τούνελ τρένου, σκοτεινό, υγρό, γεμάτο παγίδες, κακοτοπιές και αρουραίους, πάρα πολλούς αρουραίους.
23 Ιουνίου 2018Της Eva_N_Agnosti
Πολιτικοί αρουραίοι, αρουραίοι των media, αρουραίοι των αγορών, αρουραίοι με απλωμένο χέρι σε φρικαλέο χαιρετισμό καραδοκούν να σε δαγκώσουν σε κάθε βήμα προς την έξοδο. Ειδικά το τούνελ των μνημονίων είναι η χαρά του αρουραίου.
Όταν μπήκαμε το 2010 λίγοι γνώριζαν πως θα είναι μακρύ το ταξίδι, οι περισσότεροι έλπιζαν πως θα βγούμε στην επόμενη στροφή. Έτσι προχωρήσαμε για χρόνια, κάναμε υπομονή, δεν κάναμε υπομονή, δίναμε κουράγιο ο ένας στον άλλο, βρίζαμε ο ένας τον άλλον και κάποιοι δεν άντεξαν...
Το 2015 μερικοί νόμισαν πως είδαν το φως της εξόδου κι άρχισαν να πανηγυρίζουν, οι πιο ψύχραιμοι γνώριζαν πως δεν είναι τίποτα άλλο από το φαινόμενο της οφθαλμαπάτης. Αυτό που παθαίνει ο διψασμένος στην έρημο όταν βλέπει λίμνες και δέντρα και νερά να τρέχουν.
Ετσι πέρασαν μερικά ακόμα δύσκολα χρόνια όταν επιτέλους αρχίζει να αχνοφαίνεται φως. Δεν το πιστεύεις αλλά θες πολύ να το πιστέψεις. Είναι αυτό το τέλος της πορείας;
Κάνεις τα τελευταία μέτρα τρέχοντας, βγαίνεις, τα μάτια σου προσπαθούν ακόμα να προσαρμοστούν στο φως, δεν βλέπεις τίποτα αλλά κάτι ακούς. Κι αυτό που ακούς μοιάζει πολύ με το σφύριγμα ενός τρένου που έρχεται καταπάνω σου...
