«Ό,τι θα μπορούσε να είχε συμβεί και ό,τι συνέβη/ δείχνουν σ’ ένα τέλος, που είναι πάντοτε παρόν». Ο κύκλος που άνοιξα πριν ένα χρόνο στο Ραδιόφωνο 24/7, σήμερα, τυπικά, κλείνει.
26 Ιουνίου 2018Της Ελσας Ψαρίδη
Κι όπως συμβαίνει πάντα: αυτό που ξεκινάει όμορφα ολοκληρώνεται με σκληρό πάταγο.
Ευχαριστώ πολύ όλους τους συνάδελφους που κινητοποιούνται για να ανακληθεί η απόφαση της απόλυσης μου καθώς και αυτήν της Μίκας Κοντορούση. Κυρίως τους ευχαριστώ που δείχνουν την ποιότητα χαρακτήρα που πρωτοδιέγνωσα και τους αγάπησα σαν δεύτερη οικογένεια.
Έπειτα από τόσα χρόνια στο επάγγελμα κατάλαβα πως υπάρχουν διευθυντές που βγαίνουν μπροστά και δεν διαλέγουν για τους εαυτούς τους το ρόλο του χρήσιμου -ηλίθιου πιονιού. Φευ, η τύχη των πρώτων είναι δύσκολη, αλλά και των δεύτερων προδιαγεγραμμένη. Ο καλός διευθυντής δεν θα χαθεί, ενώ ο σφουγγοκωλάριος, αργά ή γρήγορα, θα εξαφανιστεί.
Στο 24/7 γνώρισα και τις δύο εκδοχές. Τον Κώστα Αρβανίτη, αλλά και τον Βασίλη Σκουρή. Τίποτα κοινό δεν έχουν μεταξύ τους. Ο πρώτος με προσέλαβε προσφέροντάς μου δημοσιογραφικό αέρα ελευθερίας, ο δεύτερος με απέλυσε γιατί γνωρίζει τη γεύση του ανθρώπινου κρέατος. Δεν είχε καν το ηθικό σθένος να μου πει τους λόγους. Αν και ως κλασικός «δίγλωσσος» βρήκε κάτι φτηνό να πει στην πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ που του ζήτησε εξηγήσεις. Ας είναι. Τα παντελόνια, ως γνωστόν, είναι δύσκολο ρούχο. Αναγκαία υποσημείωση: οι στίχοι στην αρχή ανήκουν στον Τ.Σ. Έλιοτ. Δεν περιμένω από τον Βασίλη να τους γνωρίζει.
Αντίο, ραδιοφωνάκι.
