Με αφορμή ένα αφιέρωμα στον «άλλο Μάνο του ραδιοφώνου» τηλεφωνώ στον Αθήνα 9.84 για να του ζητήσω μία συνέντευξη. Δέχεται και μου δίνει το τηλέφωνό του ώστε να κανονίσουμε τα περαιτέρω.
23 Ιουλίου 2018Είχα δει αυτό το σπίτι σε κάποια παλαιότερη του συνέντευξη. Κανονικό μουσείο. Πιάνει ένα μπιμπελό και μου λέει: «Αυτό άνηκε στην τάδε, το αγόρασα πρόσφατα και έβαλα κι ένα λουλουδάκι μέσα». Μιλούσε με καμάρι για τις συλλογές του. Πιθανόν με μεγαλύτερο καμάρι απ’ ότι για τα τραγούδια του. Μου έφερε γλυκό του κουταλιού και μέχρι να το φάω έκανε ένα τσιγάρο. Όσο μιλούσαμε τον παρατηρούσα. Αριστοκρατική φυσιογνωμία. «Εγώ για το Γ’ Πρόγραμμα δεν ξέρω πολλά πράγματα», μου λέει, «δεν το παρακολουθούσα διότι εργαζόμουν εκείνες τις ώρες». «Δεν πειράζει, το αφιέρωμα αφορά γενικότερα το ραδιόφωνο» του λέω. Πώς να του πω ότι μέχρι και αφιέρωμα σε συλλέκτες θα έκανα για να τον γνωρίσω;
Μου μιλάει για τα 4 τραγούδια που είχε κάνει με τον Χατζιδάκι. «Αν θες να πάμε μέσα να ηχογραφήσεις τις κασέτες με τα τραγούδια που μου έστελνε ο Χατζιδάκις με ψεύτικα λόγια για να γράψω τους στίχους». Λες και μπορεί να μην ήθελα.
Πάνω στο γραφείο του ο «Πατέρας του Άμλετ». «Δυστυχώς δεν μπόρεσα να πάω να δω την παράσταση ακόμα», του λέω. «Θα σου έδινα ένα αντίγραφο αλλά έχουν κάνει ένα σωρό λάθη και το διορθώνω αυτές τις μέρες. Αλλά περίμενε μισό λεπτό» μου λέει και επιστρέφει με το «Φαρμακείον εκστρατείας» και «Τα ομοιοκατάληκτα» ανά χείρας. Μου τα χάρισε. Με αφιέρωση παρακαλώ! Ανταπέδωσα. Βγάλαμε και μία selfie.
Φεύγοντας μου λέει: «Καλή ανάσταση να έχεις και να με παίρνεις τηλέφωνο πότε πότε». Και ξαφνικά δεν είχα ξυπνήσει από τις 6 το πρωί κι ούτε είχα περπατήσει τη μισή Αθήνα. Καιρό τώρα έψαχνα μια καλή αφορμή να του τηλεφωνήσω. Δεν βρήκα.
Όταν είδα το πρωί στο Facebook τα πρώτα «αντίο Μάνο» ακούσια προσπάθησα να σκεφτώ ποιος άλλος Μάνος θα μπορούσε να είναι. Λες και θα μπορούσα να επιλέξω κάποιον άλλο στη θέση του. Αστειότητες. Ακούγεται εγωιστικό και πιθανόν να είναι αλλά αισθάνομαι τυχερός που πρόλαβα να τον γνωρίσω, που έχω να λέω κι εγώ μια μικρή ιστορία για εκείνον. Το ένιωθα σε κάποιες συνεντεύξεις του. Σαν να προσπαθούμε να πάρουμε ότι μπορούμε απ’ τη μαγεία του. Καλοπροαίρετα πάντα. Αλλά μάταια. Ήταν τόσο γήινος που δεν μπορούσες να τον αποδομήσεις.
(Η φωτογραφία από το site του Αθήνα 9.84)
