Ακολουθήστε μας στο Google news

Τη γνώρισα πριν από 23 χρόνια. Στην «Απογευματινή». Ενα γήινο… εξωγήινο πλάσμα. Με κάτι ξεχωριστό που σε… μαγνήτιζε από την πρώτη στιγμή.

Του Σωτήρη Μανιάτη

Γλυκιά και αθυρόστομη. Αγρια και τρυφερή. Μια ψυχούλα που συχνά μπορούσε κάποιος να την παρεξηγήσει. Αλλά ήταν πάντοτε ανοικτή. Χωρίς… περικοκλάδες. Δίχως φιοριτούρες. Ευγενική και έτοιμη πάντα για όλα.

Οταν τη γνώρισα, αρχές της δεκαετίας του ’90, ήταν ήδη γνωστή και έκανε τα πάντα: θέατρο, τηλεόραση, σινεμά και, φυσικά, δημοσιογραφούσε. Νεότατη, ήταν ήδη από τα πιο γνωστά ονόματα του χώρου.

Μια από τις πιο κοφτερές πένες στην ελληνική δημοσιογραφία. Τα κείμενά της τα ρούφαγες αχόρταγα. Με ένα υπέροχο χαμόγελο, εύστροφη και με εξαιρετικό χιούμορ.

Δεν είχε ίχνος αλαζονείας. Δεν την ενδιέφερε όλο αυτό. Και όταν κάποιοι από τον χώρο την… εκνεύριζαν, άνοιγε το στόμα της και δεν τους ξέπλενε ούτε ο Ιορδάνης ποταμός. Και πάντα με εύστοχο τρόπο. Σε κοίταζε στα μάτια και ήταν όλα τόσο, μα τόσο καθαρά…

Σε νευρίαζε και την ίδια στιγμή ήθελες να τη σφίξεις στην αγκαλιά σου. Ανοιγε τη δική της και, αν το είχες ανάγκη, σε κράταγε εκεί προφυλαγμένο.

Ηταν δίπλα σου αν, όταν και όποτε το χρειαζόσουν. Και σε περιέλουζε με την αθυροστομία της, αν καταλάβαινε ότι σε έχει πάρει από κάτω.

Ρίσκαρε σε όλα, χωρίς να νοιάζεται αν θα χάσει ή αν θα κερδίσει. Το στοίχημα, άλλωστε, Ρίκα μου, είναι να δοκιμάζεις, έτσι; Φευγάτη σε όλα της. Δυστυχώς, και στον θάνατο. Μας άφησε γρήγορα κι ας μου φαινόταν πως έχει ζήσει ήδη δυο, τρεις ζωές…

Θα μας λείψεις πολύ. Καλό ταξίδι Ρικάκι, ξεκουράσου...

Από την Εφημερίδα των Συντακτών