Μετά το «μαύρο» και το λουκέτο ήρθε η υποτιθέμενη επανεκκίνηση της ΕΡΤ αλλά τρία χρόνια μετά η δημόσια ραδιοτηλεόραση αδυνατεί να λειτουργήσει…
03 Σεπτεμβρίου 2018Του Σωτήρη Μανιάτη
Όταν κάνεις κάποιες επιλογές πρέπει ή να τις υποστηρίζεις ή να αποδέχεσαι ότι έκανες λάθος και να πραγματοποιείς άμεσα διορθωτικές κινήσεις. Διαφορετικά, σε σύντομο χρονικό διάστημα, η κατάσταση θα μοιάζει με κινούμενη άμμο που θα καταπίνει τα πάντα. Κι αυτό φαίνεται να συμβαίνει στην ΕΡΤ…
Οι διαρκείς κόντρες, που κορυφώθηκαν πλέον (και αναμένονται εξελίξεις), μεταξύ του Βασίλη Κωστόπουλου (διευθύνων σύμβουλος ΕΡΤ) και του Γιώργου Θαλασσινού (αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος ΕΡΤ) αποδεικνύουν ότι αυτό το σχήμα δεν μπορεί να λειτουργήσει αρμονικά και να οδηγήσει τη δημόσια ραδιοτηλεόραση στην επόμενη φάση της. Δεν είναι δυνατόν να επιλεγείς ένα πρόσωπο που έχει πείρα από ραδιόφωνο (Γ. Θαλασσινός) να του δίνεις τις αρμοδιότητες αλλά τελικά να μην τον αφήνεις να πάρει ούτε και σε αυτόν τον τομέα τις αποφάσεις και γι αυτές να κριθεί.
Δυστυχώς οι κινήσεις που έχουν γίνει μέχρι στιγμής δείχνουν να παραδίδεται ο δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας σε παλαιοσυνδικαλιστικές τακτικές που έχουν από καιρό καταδικαστεί. Φαίνεται να επιχειρούνται… ισορροπίες με αποτυχημένες νοοτροπίες με αποτέλεσμα εκεί που η ΕΡΤ πάει να κάνει ένα βήμα μπροστά να βρίσκεται πέντε πίσω…
Σε ένα φορέα που βρίσκεται στο επίκεντρο των τεχνολογικών εξελίξεων πρέπει να επιλέγεις και πρόσωπα που μπορούν να τον οδηγήσουν σε αυτήν την πορεία. Το σημερινό διοικητικό συμβούλιο δείχνει να αδυνατεί να λειτουργήσει συλλογικά και με τις αρμοδιότητες μοιρασμένες. Οι μεμονωμένες αποχωρήσεις-απομακρύνσεις δεν θα οδηγήσουν σε πραγματικές λύσεις όπως άλλωστε δεν οδήγησαν μέχρι σήμερα.
Η ΕΡΤ χρειάζεται επανεκκίνηση ίσως και με ένα νέο διοικητικό συμβούλιο, με πρόσωπα όμως που η... φιλοσοφία τους για το φορέα θα ταιριάζει. Και βέβαια αυτοί που θα αναλάβουν, πρέπει να αφεθούν επιτέλους ελεύθεροι να πράξουν το σχέδιό τους και να κριθούν γι αυτό. Χωρίς παρεμβάσεις, δίχως εξαρτήσεις. Απαιτείται ένα ολοκληρωμένο στρατηγικό σχέδιο, νέα φιλοσοφία, μακριά από παλαιοσυνδικαλιστικές πρακτικές, αυτονομία στις επιλογές και τις κινήσεις, να δημιουργηθεί ένα πλήρες πρόγραμμα για όλους και όχι αποσπασματικές αναγκαστικές επιλογές, διοικητική πυραμίδα από άτομα με εμπειρία και προσόντα και όχι τους γνωστούς «εκλεκτούς» και πάει λέγοντας…
