Η σχέση μας δεν ήταν ασφαλής. Εκείνη πήγαινε στη Νορβηγία, εγώ στον Καναδά για να βγάλω χρήματα.
17 Ιουνίου 2019Εξιστορεί ο Leonard Cohen για τη σχέση του με τη Marianne. τη γυναίκα με την οποία μοιράστηκε τη δεκαετία του ΄60 και την Υδρα.
Ήμασταν νέοι και μας ενδιέφεραν οι καινούριες εμπειρίες, οπότε η σχέση μας είχε κάτι το εύθραυστο. Οπως κάθε νέος συγγραφέας, όπως κάθε νέος άνθρωπος, λαχταρούσα εμπειρίες. Ηθελα πολλές γυναίκες, ήθελα πολλές χώρες, πολλά κλίματα, πολλές ερωτικές σχέσεις. Δεν το καταλάβαινα τότε, αλλά ήταν απολύτως φυσιολογικό να αντικρύζω τη ζωή σα να ήταν μπουφές, γεμάτος όλων των ειδών τις γεύσεις. Οταν βαριόμουν κάτι πήγαινα παρακάτω, χωρίς να χαίρομαι εντελώς που προχωρούσα, αφήνοντας το ένα πράγμα για το άλλο, γιατί αυτό που είχα στα χέρια μου δε μου έφτανε, είτε ήταν γυναίκα, είτε ποίημα, είτε πόλη, ό,τι κι αν ήταν αυτό, δε μου έφτανε. Μέχρι που κατάλαβα ότι τίποτε δεν θα μου έφτανε ποτέ. Αλλά μου πήρε μια ολόκληρη ζωή να το συνειδητοποιήσω και να το αποδεχτώ.
Εχω την εντύπωση ότι ήμουν προνομιούχος. Ο ήλιος, η γυναίκα, το παιδί, το γραφείο, η δουλειά μου, η γαρδένια το πρωί, η τάξη, ο αμοιβαίος σεβασμός που είχαμε ο ένας για τον άλλο. Αυτό ήταν που μετρούσε. Το ξέρω ότι είχαμε ένα σωρό προβλήματα. Παιδιά ήμαστε και ζούσαμε σε μια εποχή που όλα τα δεδομένα ανατρέπονταν. Δεν θέλαμε ν’ ακολουθήσουμε τα παλιά πρότυπα, θέλαμε όμως να διατηρήσουμε ό,τι θεωρούσαμε καλό και όμορφο.
Ολες εκείνες οι σχέσεις στην Υδρα, ήταν, όλες τους, καταδικασμένες. Δεν το καταλαβαίναμε τότε, αλλά δε γινόταν να επιβιώσουν μπροστά σ’ όλα όσα τους επέβαλε η ζωή. Οι σχέσεις που δημιουργήθηκαν βασισμένες σε κάτι ιδεατό, στο σεξ, με βάση τον έρωτα, δεν μπόρεσαν ν’ αντέξουν τις προκλήσεις της καθημερινής ζωής. Καμιά από εκείνες τις σχέσεις δεν επέζησε. Επέζησαν μόνο στη μνήμη μας, για να τις τιμούμε και ν’ αναγνωρίζουμε πόσα πολλά μας έδωσαν εκείνες οι εμπειρίες.
Από το «So long, Marianne» της Κάρι Χεστχάμαρ (μετ. Κ. Γλυνιαδάκη, εκδ. Ποταμός. Το απόσπασμα το ανέβασε η Σταυρούλα Παπασπύρου στο facebook)
