Αν θα έπρεπε να διαλέξω έναν (μόνο έναν) δημοσιογράφο της γενιάς του για να τον ξεχωρίσω, αυτός θα ήταν ο Τσαγκαρουσιάνος.
18 Ιουνίου 2019Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Είναι ο κορυφαίος θεωρώ. Καταρχάς για το γράψιμό του, κείμενα αληθινά κομψοτεχνήματα στη δομή τους, αλλά και στο ρυθμό τους. Μιλώ ως αναγνώστης αλλά και δημοσιογραφικά. Λίγοι καταφέρνουν να παρουσιάζουν τέτοια γραφή. Μου έρχονται στο νου δύο ακόμα παραδείγματα, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους με εκπληκτική γραφή, ο Κωστής Παπαγιώργης και ο Βασίλης Ραφαηλίδης. Αλλο πράγμα και οι τρεις τους, άλλο πράγμα εντελώς (και μεταξύ τους, επαναλαμβάνω). Αλλά είναι από τις περιπτώσεις που διαβάζεις και θαυμάζεις (να μην πω και ζηλεύεις λίγο, ελάχιστα).
Και δεν μιλάω για τα περιοδικά που έβγαλε ως εκδότης ή διευθυντής. Από το 01 και τις Εικόνες έως το Symbol και, φυσικά, το Lifo τώρα. Ειδικά αυτό. Η δημοσιογραφική πορεία του Στάθη είναι από κάθε άποψη επιτυχημένη.
Γιατί τα λέω όλα αυτά ξαφνικά; Γιατί πήρα στα χέρια μου το καινούργιο βιβλίο του Στάθη «ας φυσά τώρα» (Δύο Δέκα Εκδοτική) και πέρασα ένα ωραίο τριήμερο διαβάζοντάς το. Και απορροφήθηκα. Αλλά για το βιβλίο θα τα πούμε πιο αναλυτικά στην αυριανή (Τετάρτη) έκδοση της «Εφημερίδας των Συντακτών». Αξίζει, σας λέω.
