Σπάνια, θυμάμαι, τόσο ενθουσιασμό για ένα συγκρότημα όσον αυτόν που έζησα χθες στο Ηρώδειο.
04 Ιουλίου 2019Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
O κόσμος, στο εντελώς sold out Ηρώδειο, να σηκώνεται όρθιος και να χειροκροτεί με πάθος τους Dead Can Dance, φόρος τιμής σε ένα σπουδαίο γκρουπ από το παρελθόν. Μία, αληθινή αποθέωση. Ειδικά για την... υπερπαραγωγή που λέγεται Lisa Gerrard. Οχι πως δεν κέρδισε χειροκρότημα και ο Brendan Perry, αλλά η Lisa ήταν το κάτι άλλο.
Βέβαια όσοι την είχαμε δει (τη Lisa Gerrard) στη συναυλία του Zbigniew Preisner στο Μέγαρο Μουσικής τον περασμένο Νοέμβριο (διαβάστε ΕΔΩ) γνωρίζαμε τι θα αντικρίσουμε. Αλλά όταν τη βλέπεις ξαφνικά, έτσι εντυπωσιακή και πληθωρική όπως παρουσιάζεται στη σκηνή, παθαίνεις. Δεν το συζητάμε όταν την ακούς, αφήστε το, μένεις άφωνος.
Δύο ώρες κράτησε η συναυλία. Δύο γεμάτες ώρες. Μέσα στο θέατρο επικρατούσε η απόλυτη ησυχία στα κομμάτια. Ούτε ψίθυρος. Και ο απόλυτος ενθουσιασμός ανάμεσα σε αυτά. Το ένιωθε και το συγκρότημα, έπαιρνε τα vibes, είναι και πολλοί ευγενικοί και οι δύο τους, υπήρχε χημεία. Τα απόλυτα highlight της βραδιάς, το Yulunga (Spirit Dance) και το Cantara στο πρώτο encore. Ήταν και η τελευταία συναυλία της περιοδείας τους, έδειχναν να το χαίρονται ακόμα περισσότερο.
Να σας πω τη μαύρη μου αλήθεια πάντως, δεν έφυγα συγκλονισμένος όπως περίμενα πως θα φύγω. Ακόμα θυμάμαι να με στοιχειώνει η συναυλία τους στο Παλλάς. Μεγάλωσαν κιόλας, άλλαξαν και οι εποχές... Αλλά η μυσταγωγία των συναυλιών τους παραμένει. Οποιος ειδικά τους βλέπει πρώτη φορά, χάνει τη μπάλα.
