Καθένας από μας βρίσκει, αναλόγως ηλικίας και αντίληψης, αυτά που τον εκφράζουν...
27 Σεπτεμβρίου 2019Του Αντρέα Μαντά
Φωτογραφίες: Τάσος Παπαϊωάννου
Και μ’ αυτά συνδιαλέγεται εφεξής – μέχρι ν' αλλάξει ηλικία και μαζί κι άποψη περί ζωής, αν βέβαια αλλάξει, και στο βαθμό που ως ώριμος άνθρωπος θ’ απομακρυνθεί απ’ αυτά που τον συγκινούσαν ως παιδί. Γιατί είναι αφύσικο και ανέντιμο, θα έλεγα, να ξεσκαρτάρεις με το που «ωριμάζεις» όλα εκείνα που σε διαμόρφωσαν, όταν ανακάλυπτες, ως έκθαμβος έφηβος, τη ζωή.
Το Rock’N’Roll, είναι τρόπος ζωής. Γιατί στην πραγματικότητα υποδεικνύει ένα πολίτευμα. Τη Λαϊκή Δημοκρατία στην πλήρη και απόλυτη έννοιά της, και όχι στις παραφθορές της. Σ’ αυτήν τη Δημοκρατία ο καθένας μας είναι, εν πλήρει πειθαρχία, ελεύθερος.
Προνόμιο λοιπόν του δεκαπεντάρη να ροκάρει. Προνόμιο και του τριανταπεντάρη. Προνόμιο και του εξηντάρη.
Καθώς κατευθυνόμουν στο Gagarin σκεφτόμουν όλ’ αυτά μαζί με πολλές εικόνες, που θα μπορούσαν ν’ ανήκουν σ’ άλλη ζωή. Και ίσως εκεί να βρίσκονται πια. Είχα σχεδόν δέκα χρόνια να δω τους Fuzztones live, για την ακρίβεια εννιά. Αλλά έχω προλάβει και τους έχω δει τόσες, όσες και τα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι να τους ξαναδώ. Δεν ξεχνιέται η πρώτη φορά στο «An club» το 2000, να χτυπιέμαι πάνω κάτω, και την επομένη στο σχολείο να διατυμπανίζω στους ανυποψίαστους συμμαθητές μου ότι οι Fuzztones μαζί με τους Cramps είναι «οι σημαντικότεροι λαογράφοι του Rock’N’Roll της δεκαετίας του ΄80».
Οι δύο πρώτες εμφανίσεις τους στο Gagarin, με εκείνη τη δεύτερη που είχαν ως guest τον Mark Lindsay των Paul Revere & the Raiders. Το χαμόγελο στο πρόσωπο του Νικόλα Τριανταφυλλίδη και η προσπάθειά του να μου σκίσει το μπλουζάκι μου, του Raw Power των Stooges, για να το φορέσει ο ίδιος. Ένα τρελό απρόσμενο πάρτι με τον Rudi ως Dj, ανήμερα την Πρωτοχρονιά του 2005. Να μιλάμε ατελείωτα για τους Electric Prunes, τους Music Machine, τον Sky Saxon, τον Screamin’ Jay Hawkins, τις Sexploitation και τις Blaxploitation ταινίες και άλλα πολλά που… δεν μπορώ να τα γράψω εδώ. To χαμόγελο του Νικόλα πάντα εκεί! Μια τρελή βραδιά στο Βερολίνο στο White Trash, με τον Sky Saxon και στο κοινό τον Kid Congo Powers, να τα πίνουμε μετά… κι άλλα live, στο Underworld και μετά πάλι στο Gagarin. Εκεί. Τότε και τώρα και γιατί όχι και για πάντα.
Πολλά έχουν αλλάξει από τότε, αλλά και τίποτα Το ερώτημα επομένως διατυπώνεται διαφορετικά. Τα ίδια περιμένουμε απ’ τον δεκαπεντάρη, τον τριαντάρη και τον εξηντάρη; Η απάντηση δόθηκε στις 22.45, με το εναρκτήριο Blues Theme. Ναι, λοιπόν! Εμείς τα ίδια καταλαβαίνουμε ως teenagers, τα ίδια κι ως ενήλικες. Δεν μας ενδιαφέρει πόσα line up έχουν αλλάξει, και το ποια σύνθεση ήταν η καλύτερη. Είναι όμορφα που βρίσκομαι πάλι στο σπίτι μου, μας δήλωσε ο Rudi. Και όλοι εμείς από κάτω να ακούμε τα κομμάτια σαν να ήταν η πρώτη φορά.
1-2-5 - Bad News Travels Fast - I Never Knew - Ward 81 (ίσως η καλύτερη εκτέλεση που έχω δει) – Action Speaks Louder Than Words – Nine Months Later (αφιερωμένο στην τετράχρονη κόρη του) – Blood From A Stone – Romilar D – Barking Up The Wrong Tree - Don't Speak Ill Of The Dead - Get Naked (με τον Rudi να μας λέει μια ιστορία από το live με τον Mark Lindsay, στη Θεσσαλονίκη, όπου κατά τη διάρκεια του soundcheck κάποιος άνοιξε τη θέρμανση στο χώρο και τα κορίτσια του συγκροτήματος έμειναν topless και ο Mark μόνο με το φανελάκι του και… τίποτα από κάτω) - Hallucination Generation – Johnson In A Headlock - Caught You Red-Handed - Black Lightning Light (το άλλο Highlight της βραδιάς) – She’s Wicked.
Ο Νικόλας δεν έχει «φύγει». Το Gagarin είναι το δικό του Αραράτ. Ο βράχος του. Εκεί το Rock’N’Roll, σαν αυτό των Fuzztones, είναι ριζωμένο στα βράχια. Το μόνο που μένει να πούμε είναι ότι και στην επόμενη… εκεί θα είμαστε.
