Βράδυ Πέμπτης στο Fuzz λοιπόν, για ένα πολλά υποσχόμενο live. Αλλά, προφανώς, δεν αρκούσε...
22 Νοεμβρίου 2019Η συναυλία ήταν «σούπα», προσωπικά βαρέθηκα θανάσιμα, είναι από τις φορές εκείνες που δεν (σου) πάει η φάση. Δεν ξέρω τι γνώμη θα έχει ο Ανδρέας (Μαντάς) που θα παρουσιάσει το review του live, πιθανότατα και να του αρέσει, αλλά εντάξει, γούστα είναι αυτά - update: «η συναυλία του χειμώνα για μένα» μου είπε.
Είχε το ενδιαφέρον του βέβαια ο ίδιος ο Bradford Cox, ο frontman των Deerhunter που είναι μία ιδιαίτερη περσόνα (όχι πως δεν μου άρεσε το φινάλε του Desire Lines αλλά οκ, είναι λίγο, ελάχιστο). Αλλά και το Lo-Fi για να είμαι ειλικρινής λίγες φορές με γοήτευε.
Η συναυλία δεν είχε κόσμο, 400-500 άτομα ήταν στον χώρο, η περιορισμένη και υπερτιμημένη indie κοινότητα. Δεν είναι δυνατόν να μην μπορεί το αθηναϊκό κοινό να γεμίσει το Fuzz για τους Deerhunter. Κάτι δείχνει, δεν συμφωνείτε κι εσείς;
Φτάνοντας στο Fuzz πάντως, ένα 20λεπτο περίπου πριν αρχίσει η συναυλία, είδα κόσμο απ΄έξω. Για τσιγάρο! Απαγόρευση καπνίσματος μέσα στο συναυλιακό χώρο, πρωτόγνωρες (κι ευχάριστες) καταστάσεις. Ο μόνος που άναψε τσιγάρο ήταν ο Bradford Cox. Ήταν η πιο επαναστατική κίνηση της βραδιάς θα έλεγα.
