Γνωστός για τη συνεργασία του με τον Hitchcock με τον οποίον συνεργάστηκε σε αρκετές σπουδαίες ταινίες του.
22 Ιουλίου 2020Του Ανδρέα Μαντά
Σκέφτομαι ότι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που δημιούργησε η ανθρωπότητα με πνεύμα αυταπάρνησης είναι η καλλιτεχνική εικόνα. Μόνο μια ταινία απαθανάτισε πλήρως το πορτρέτο της «άπιαστης», της παρανοϊκής μνήμης. Αυτή η ταινία είναι το «Vertigo» του Hitchcock. Μέσα στο σπείρωμα των τίτλων (του υπέροχου Saul Bass) είδαμε τον χρόνο να καλύπτει ένα πεδίο όλο και ευρύτερο καθώς απομακρυνόμαστε.
Ένα κύκλωμα που περικλείει μόνο την ακινησία. Το μάτι. Στο ανθοπωλείο της Podesta Baldocchi, όπου ο James Stewart κατασκοπεύε την Kim Novak. Αυτός ήταν ο κυνηγός, εκείνη το θήραμα. Ή μήπως ήταν το αντίθετο;
Σημερινό μας άλμπουμ είναι η υπέροχη μουσική που έγραψε γι' αυτό το αριστούργημα ο Bernard Hermann. Γνωστός για τη συνεργασία του με τον Hitchcock με τον οποίον συνεργάστηκε σε αρκετές σπουδαίες ταινίες του.
Ακούγοντας το soundtrack βλέπεις όλες τις εικόνες. Οι οποίες είναι όλες ακόμα εκεί. Μέσα στο μυαλό. Το άλογο. Το ζωγραφισμένο άλογο στη San Juan Bautista, το μάτι του που φάνταζε σαν της Novak.
Και νιώθουμε σαν τον Stewart που επινόησε μια δεύτερη Novak, σε μια άλλη διάσταση του χρόνου. Σε μια «ζώνη» που ανήκει μόνο σε εμάς. Και από όπου μπορούμε να εξιχνιάσουμε μια ανεξιχνίαστη ιστορία.
Ή μήπως γίνεται το αντίθετο;
Ακούγοντας τη μουσική που έγραψε ο Hermann για το Vertigo γινόμαστε όλο και λιγότερο πιο δύσπιστοι απέναντι στη μνήμη μας.
