Ακολουθήστε μας στο Google news
O Άρης Καραμπεάζης... καταγγέλει Χρήστο Μιχαηλίδη, Κώστα Αρβανίτη, Άγιο Βαλεντίνο και... καρναβάλι.
09 Φεβρουαρίου 2010Την προηγούμενη Δευτέρα στον μακρινό απόηχο της νίκης του ΠΑΟΚ επί του Ολυμπιακού και πριν το φιάσκο της Λίμνης των Ιωαννίνων, ανοίγω κάργα πρωί το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου στον Libero 104.7 και αντί να ακούσω τον Ηρακλειδέα ρόκερ (ο Ηρακλής έχει παράδοση στον ροκ/ μεταλ χώρο) Μάριο Ασλαμά να πικάρει το ασπρόμαυρο ακροατήριο, αυτός προτείνει τον Σοβαρό Άνθρωπο των αδελφών Κοέν στους σινεφίλ οπαδούς της Θεσσαλονίκης…
Και στο καπάκι εν είδη ένστασης προς την απόφαση του διαιτητή, ο ακροατής κ. Γιώργος από την Πιερία (πατριωτάκι του Μαλεζά…) αντιπροτείνει ότι έχει διαβάσει μια αρνητική κριτική του Ζαν Λυκ Γκοντάρ για την εν λόγω ταινία και έχει προς τούτο σχετικούς ενδοιασμούς να πάει να τη δει!
Το ήξερα ότι ο Ασλαμάς ασχολείται με παρααθλητικά πολιτιστικά δρώμενα (προ ετών υπήρξε και συνεργάτης στο mic.gr ασχολούμενος κύρια με το ελληνικό ροκ), αλλά τέτοια κουλτούρα πια σε prime πρωινή ζώνη αθλητικού ραδιοφώνου δεν την περίμενα. Και ούτε καν το ήξερα δηλαδή ότι ο Γκοντάρ ασχολείται πλέον με την κριτική κινηματογράφου. Μην σου πω ότι τον θεωρούσα και … συγχωρεμένο, ο αστοιχείωτος. Τα σέβη μου στον Ασλαμά και το εκλεκτό του ακροατήριο! Όχι τίποτε άλλο, αλλά ήτανε και Παοκτσής ο κ. Γιώργος, κι ας επιμένετε να μας αποκαλείτε κάφρους…
Για να μείνω στο κλίμα της συζήτησης, το γυρνάω άμεσα στο Γ’ Πρόγραμμα και αφού προσπερνάω πάτερ υμών και εθνικούς ύμνους υμών, (που συγνώμη , αλλά κι εμένα με ενοχλούν, πας μη Έλλην και Χριστιανός δηλαδή απαγορεύεται να ακούει Τρίτο;), περνάω κατευθείαν στην εκπομπή του Χρήστου Μιχαηλίδη (η φωτογραφία του είναι από μία παλιά ραδιοφωνική του στέγη). Για τον οποίο μες στη βδομάδα διαβάζω στο e-tetRadio ότι ήταν υποψήφιος για ραδιοφωνικός παραγωγός της χρονιάς και τελικά έχασε το βραβείο από τον Πανούση. Ποιος το βρήκε και ποιος το έχασε δηλαδή... Μιας και ο Πανούσης έπεσε και αυτός σε ανυποληψία εσχάτως, επαναλαμβάνοντας τον εαυτό του κυρίως, αλλά και εντασσόμενος σε μάλλον ανυπόληπτο ραδιοπεριβάλλον.
Στο θέμα μας όμως. Σε πρώτο επίπεδο ακρόασης, η εκπομπή του Μιχαηλίδη, με την οποία ανοίγουν τα Όλα Πρωινά του Τρίτου, είναι πανελληνίως μια όαση, ανάμεσα σε ερήμους ανταποκρίσεων από την Εθνική Οδό, σωλήνων που έσπασαν στην Πατησίων, μπλοκαρίσματος σε όλα τα ρεύματα προς την Τσιμισκή και ενημερώσεων για τις επιδοτήσεις στο Ράδιο Τύρναβος. Μέχρι πριν από καιρό την άκουγα συστηματικά, κυρίως λόγω της γενικότερης ηρεμίας που μεταδίδει σε σχέση με οτιδήποτε άλλο επιλέξεις να ακούσεις την ίδια ώρα. Κάτι με ενοχλούσε πάντα, χωρίς αρχικά να μπορώ να το προσδιορίσω.
Μετά από ολοκληρωμένους κύκλους ακροάσεων, θεωρώ ότι παρότι πρόκειται για μία εκπομπή η οποία –ούτως ή άλλως- συντονίζεται με το γενικότερο πολιτισμένο πρόγραμμα του Τρίτου, εν τούτοις βρίσκεται μερικά επίπεδα κάτω από τον μέσο όρο του σταθμού, της ιστορίας του, των υπόλοιπων εκπομπών της ημέρας και κυρίως της ιδεατής λειτουργικότητας ενός διαφορετικού προγράμματος όπως αυτό του Tρίτου.
Ξεπερνάω τον βαρύγδουπα κλασσικό τίτλο Μάνος Σεμπάστιαν Φλοϋντ και τον αφόρητα τυπικό συμβολισμό αυτού. Πέφτω πάνω σε ατέλειωτους μονολόγους γεμάτους από εγκυκλοπαιδικές (και όπως διαπιστώνω κυρίως wikepedia-κές πληροφορίες…) που αφορούν την κλασσική μουσική. Η οποία κατ’ αυτό τον τρόπο παρουσιάζεται ως μουσειακό είδος, ως πακέτο πληροφορία/ακρόαση προς υποψήφιους αδαείς ακροατές, σαν αυτά τα cd που συχνά- πυκνά μοιράζουν οι εφημερίδες, σε τυχαίους φίλους της κλασσικής μουσικής.
Η ίδια η ποιότητα και η ποικιλία των μουσικών επιλογών δεν κινείται σε διαφορετικό μήκος κύματος. Εμμονή στον «σκληρό πυρήνα» αυτού που άκριτα όλοι συνηθίζουμε να αποκαλούμε κλασσική μουσική, εκεί γύρω στο μπαρόκ, λίγο πριν, λίγο μετά, στα «στάνταρντς» που λένε και οι ροκάδες.
Γεγονός για το οποίο κατά καιρούς ακούω και διαβάζω ότι διαμαρτύρονται και οι φανατικοί του Τρίτου (όχι όλοι, για να είμαι ακριβής, υπάρχει και η αντίθετη άποψη). Του οποίου ο ρόλος δεν είναι ασφαλώς να μεταδίδει ξανά –μανά Λιστ, Μπετόβεν και Μότσαρτ… απλά επειδή δεν το κάνουν οι άλλοι… Τολμηρές επιλογές χρειάζονται. Και στο εν λόγω πρωινό του Τρίτου αυτές περιορίζονται δυστυχώς σε κάποια από σπόντα νεοκλασσική επιλογή τύπου Mertens ή Μορικόνε, που και πάλι υποφέρει από το στίγμα του καθιερωμένου. Δύσκολα θα ακούσεις Ligeti δηλαδή, ούτε καν λίγο Stockhausen για το ξεκάρφωμα.
Έστω όμως ότι αυτό είναι προσωπική επιλογή του παραγωγού. Ας μην την αμφισβητήσουμε. Σε κάθε περίπτωση όμως το δίωρο υποφέρει από έλλειψη ρυθμού, σέρνεται σε υποτονικές μουσικές φόρμες, που δεν ταιριάζουν στο πρωινό κλίμα, και δίνει τη λαθεμένη εντύπωση ότι η κλασσική μουσική είναι ένα γραμμικό, πένθιμο πράγμα , τόσο βαρύ, όσο και αβαρές ταυτόχρονα, που αδυνατεί να σου κρατήσει το ενδιαφέρον.
Και συνεχώς κείμενα που αναγιγνώσκονται από σημειώσεις, ανοιχτούς υπολογιστές, βιβλία ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο… Καθώς περνάει ο καιρός της ακρόασης η εκπομπή χάνει την όποια μαγεία της. Και μάλιστα με την επιλογή να εμμένει θεματολογικά σε ημερομηνίες, γενέθλιους και επετειακούς θανάτων χρόνους καταλήγει -αν την ακούς κάθε επόμενη χρονιά- κάτι σαν την εκπομπή της μαρμότας με ένα έτος καθυστέρηση.
Στις 10 έρχεται ο Γιώργος Φλωράκης και όλα τα παραπάνω υπερτονίζονται αναδρομικά. Ο Φλωράκης είναι η φυσική συνέχεια της ιστορίας του Τρίτου. Γνωρίζει το αντικείμενο από μέσα, του βγαίνουν πιο φυσιολογικά οι πληροφορίες και οι αναφορές στη μουσική, λέει αυτά που πρέπει να ειπωθούν κ.λ.π. Κοινώς κάνει παιχνίδι όχι εξαιτίας των σκηνικών, αλλά δίνοντας βάση στην ουσία του κειμένου. Για αυτό και έχει αυτή τη στιγμή μία από τις καλύτερες εκπομπές στο ελληνικό ραδιόφωνο. Για αυτό όποτε και όπου γράψει για μουσική , το κάνει με ξεχωριστό τρόπο.
Ο Κώστας Αρβανίτης μέχρι στιγμής ΔΕΝ ήταν καλός στον πρωινό ΒΗΜΑ FM. Έχω την αίσθηση ότι υποδύοταν κάτι που δεν είναι ο ίδιος. Φόρεσε πρόσκαιρα τον ρόλο του ανθρώπου που είναι (ή πρέπει να είναι ή τον θέλουν να είναι) δίπλα στον πολίτη (σε στυλ Άρη Πορτοσάλτε για την Αθήνα και Στέφανου Διαμαντόπουλου για τη Θεσσαλονίκη), αλλά δεν του πήγε καθόλου το κοστούμι. Άγγιζε χωρίς λόγο όρια μιας απροσδιόριστα γλυκερής υπερβολής και μιας συγκατάβασης προς τα προβλήματα του πολίτη, που δεν ταιριάζει στο γενικότερο προφίλ του. Οπότε προς τούτο δεν θεωρώ απώλεια το ότι μετακομίζει στην πρωινή τηλεοπτική στέγη της ΝΕΤ. Αρκεί να μην χρειαστεί και εκεί να υποδυθεί ανάλογους ρόλους και χαλάσει οριστικά και το όντως έγκριτο τηλεοπτικό του παρελθόν.
Στα του καιρού...Η φετινή συναυλιακή χρονιά, κατά τα άλλα, είναι απλώς ανύπαρκτη. Και στην ανυπαρξία των προηγούμενων ετών, ηρθε να προστεθεί και η συνήθεια της Alterground, που φέτος διαχειρίζεται το Rodeo, να φέρνει και πάλι από την αρχή για διήμερες εμφανίσεις πλέον (ελάχιστη Ροντεακή χωρητικότητα, γαρ) όλα τα ονόματα που ήρθαν προ ετών για μονοήμερες εκδρομές. Τα οποία τα γουστάρουμε, τα είδαμε, αλλά τέλος! Ποιος ο λόγος να ξαναπάμε στους Sad Lovers & Giants όλοι εμείς που τους περιμέναμε χρόνια και περάσαμε καλά στην περσινή συναυλία τους; Έχουν να προσθέσουν τίποτε παραπάνω; Θα αφήσουν και πάλι το Clint για το τέλος για να μας «φάει η αγωνία». Τα ίδια και τους And Also The Trees… Αυτοί θα ξεπεράσουν και τους Clan Of Xymox και τους Puressence, έτσι που το πάνε. Και ούτε μισό καινούργιο όνομα μέχρι στιγμής… Ότι πιο καινούργιο μας ήρθε ήταν οι Om χθες το βράδυ στο Αν… Προφανώς άπαντες κρατάνε δυνάμεις για το μεγάλο συναυλιακό καλοκαίρι που έρχεται.
Σε Αγγλία και Ισπανία...
Καθώς πλησιάζουμε προς την κορύφωση των Ημερών Καρναβαλιού οι οποίες φέτος συμπίπτουν με την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, τα αμιγώς μουσικά mainstream ραδιόφωνα (που κατά κύριο λόγο προσαρμόζουν το πρόγραμμα τους με τις εκάστοτε γιορτινές ημέρες) βρίσκονται μάλλον σε σύγχυση… Τι να προτιμηθεί προς ακρόαση; Latin Fiesta vol. 42 ή τα δέκα πιο καυτά τραγούδια αγάπης όλων των εποχών; Gipsy Kings ή Mariah Carey; Πατρινό καρναβάλι για πάντα ή μήπως I Will Always Love You; Τα αποκριάτικα του Gummy Bear ή τα ερωτικά του Πάριου; Όσοι επιλέγουν να τα συνδιάσουν όλα καταλήγουν σε μάλλον τραγελαφικά αποτελέσματα. Αλλά μήπως τραγελαφικό δεν είναι το mainstream airplay των Ρ/Σ κάθε που πλησιάζουν Χριστούγεννα, Πάσχα, Εθνικές Εορτές και λοιποί πρόσκαιροι μουσικοί προορισμοί;
Βοήθεια μας!
O Άρης Καραμπεάζης... καταγγέλει Χρήστο Μιχαηλίδη, Κώστα Αρβανίτη, Άγιο Βαλεντίνο και... καρναβάλι.
09 Φεβρουαρίου 2010Την προηγούμενη Δευτέρα στον μακρινό απόηχο της νίκης του ΠΑΟΚ επί του Ολυμπιακού και πριν το φιάσκο της Λίμνης των Ιωαννίνων, ανοίγω κάργα πρωί το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου στον Libero 104.7 και αντί να ακούσω τον Ηρακλειδέα ρόκερ (ο Ηρακλής έχει παράδοση στον ροκ/ μεταλ χώρο) Μάριο Ασλαμά να πικάρει το ασπρόμαυρο ακροατήριο, αυτός προτείνει τον Σοβαρό Άνθρωπο των αδελφών Κοέν στους σινεφίλ οπαδούς της Θεσσαλονίκης… Και στο καπάκι εν είδη ένστασης προς την απόφαση του διαιτητή, ο ακροατής κ. Γιώργος από την Πιερία (πατριωτάκι του Μαλεζά…) αντιπροτείνει ότι έχει διαβάσει μια αρνητική κριτική του Ζαν Λυκ Γκοντάρ για την εν λόγω ταινία και έχει προς τούτο σχετικούς ενδοιασμούς να πάει να τη δει! Το ήξερα ότι ο Ασλαμάς ασχολείται με παρααθλητικά πολιτιστικά δρώμενα (προ ετών υπήρξε και συνεργάτης στο mic.gr ασχολούμενος κύρια με το ελληνικό ροκ), αλλά τέτοια κουλτούρα πια σε prime πρωινή ζώνη αθλητικού ραδιοφώνου δεν την περίμενα. Και ούτε καν το ήξερα δηλαδή ότι ο Γκοντάρ ασχολείται πλέον με την κριτική κινηματογράφου. Μην σου πω ότι τον θεωρούσα και … συγχωρεμένο, ο αστοιχείωτος. Τα σέβη μου στον Ασλαμά και το εκλεκτό του ακροατήριο! Όχι τίποτε άλλο, αλλά ήτανε και Παοκτσής ο κ. Γιώργος, κι ας επιμένετε να μας αποκαλείτε κάφρους…
Για να μείνω στο κλίμα της συζήτησης, το γυρνάω άμεσα στο Γ’ Πρόγραμμα και αφού προσπερνάω πάτερ υμών και εθνικούς ύμνους υμών, (που συγνώμη , αλλά κι εμένα με ενοχλούν, πας μη Έλλην και Χριστιανός δηλαδή απαγορεύεται να ακούει Τρίτο;), περνάω κατευθείαν στην εκπομπή του Χρήστου Μιχαηλίδη (η φωτογραφία του είναι από μία παλιά ραδιοφωνική του στέγη). Για τον οποίο μες στη βδομάδα διαβάζω στο e-tetRadio ότι ήταν υποψήφιος για ραδιοφωνικός παραγωγός της χρονιάς και τελικά έχασε το βραβείο από τον Πανούση. Ποιος το βρήκε και ποιος το έχασε δηλαδή... Μιας και ο Πανούσης έπεσε και αυτός σε ανυποληψία εσχάτως, επαναλαμβάνοντας τον εαυτό του κυρίως, αλλά και εντασσόμενος σε μάλλον ανυπόληπτο ραδιοπεριβάλλον.Στο θέμα μας όμως. Σε πρώτο επίπεδο ακρόασης, η εκπομπή του Μιχαηλίδη, με την οποία ανοίγουν τα Όλα Πρωινά του Τρίτου, είναι πανελληνίως μια όαση, ανάμεσα σε ερήμους ανταποκρίσεων από την Εθνική Οδό, σωλήνων που έσπασαν στην Πατησίων, μπλοκαρίσματος σε όλα τα ρεύματα προς την Τσιμισκή και ενημερώσεων για τις επιδοτήσεις στο Ράδιο Τύρναβος. Μέχρι πριν από καιρό την άκουγα συστηματικά, κυρίως λόγω της γενικότερης ηρεμίας που μεταδίδει σε σχέση με οτιδήποτε άλλο επιλέξεις να ακούσεις την ίδια ώρα. Κάτι με ενοχλούσε πάντα, χωρίς αρχικά να μπορώ να το προσδιορίσω.
Μετά από ολοκληρωμένους κύκλους ακροάσεων, θεωρώ ότι παρότι πρόκειται για μία εκπομπή η οποία –ούτως ή άλλως- συντονίζεται με το γενικότερο πολιτισμένο πρόγραμμα του Τρίτου, εν τούτοις βρίσκεται μερικά επίπεδα κάτω από τον μέσο όρο του σταθμού, της ιστορίας του, των υπόλοιπων εκπομπών της ημέρας και κυρίως της ιδεατής λειτουργικότητας ενός διαφορετικού προγράμματος όπως αυτό του Tρίτου.
Ξεπερνάω τον βαρύγδουπα κλασσικό τίτλο Μάνος Σεμπάστιαν Φλοϋντ και τον αφόρητα τυπικό συμβολισμό αυτού. Πέφτω πάνω σε ατέλειωτους μονολόγους γεμάτους από εγκυκλοπαιδικές (και όπως διαπιστώνω κυρίως wikepedia-κές πληροφορίες…) που αφορούν την κλασσική μουσική. Η οποία κατ’ αυτό τον τρόπο παρουσιάζεται ως μουσειακό είδος, ως πακέτο πληροφορία/ακρόαση προς υποψήφιους αδαείς ακροατές, σαν αυτά τα cd που συχνά- πυκνά μοιράζουν οι εφημερίδες, σε τυχαίους φίλους της κλασσικής μουσικής.
Η ίδια η ποιότητα και η ποικιλία των μουσικών επιλογών δεν κινείται σε διαφορετικό μήκος κύματος. Εμμονή στον «σκληρό πυρήνα» αυτού που άκριτα όλοι συνηθίζουμε να αποκαλούμε κλασσική μουσική, εκεί γύρω στο μπαρόκ, λίγο πριν, λίγο μετά, στα «στάνταρντς» που λένε και οι ροκάδες. Γεγονός για το οποίο κατά καιρούς ακούω και διαβάζω ότι διαμαρτύρονται και οι φανατικοί του Τρίτου (όχι όλοι, για να είμαι ακριβής, υπάρχει και η αντίθετη άποψη). Του οποίου ο ρόλος δεν είναι ασφαλώς να μεταδίδει ξανά –μανά Λιστ, Μπετόβεν και Μότσαρτ… απλά επειδή δεν το κάνουν οι άλλοι… Τολμηρές επιλογές χρειάζονται. Και στο εν λόγω πρωινό του Τρίτου αυτές περιορίζονται δυστυχώς σε κάποια από σπόντα νεοκλασσική επιλογή τύπου Mertens ή Μορικόνε, που και πάλι υποφέρει από το στίγμα του καθιερωμένου. Δύσκολα θα ακούσεις Ligeti δηλαδή, ούτε καν λίγο Stockhausen για το ξεκάρφωμα.
Έστω όμως ότι αυτό είναι προσωπική επιλογή του παραγωγού. Ας μην την αμφισβητήσουμε. Σε κάθε περίπτωση όμως το δίωρο υποφέρει από έλλειψη ρυθμού, σέρνεται σε υποτονικές μουσικές φόρμες, που δεν ταιριάζουν στο πρωινό κλίμα, και δίνει τη λαθεμένη εντύπωση ότι η κλασσική μουσική είναι ένα γραμμικό, πένθιμο πράγμα , τόσο βαρύ, όσο και αβαρές ταυτόχρονα, που αδυνατεί να σου κρατήσει το ενδιαφέρον.Και συνεχώς κείμενα που αναγιγνώσκονται από σημειώσεις, ανοιχτούς υπολογιστές, βιβλία ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο… Καθώς περνάει ο καιρός της ακρόασης η εκπομπή χάνει την όποια μαγεία της. Και μάλιστα με την επιλογή να εμμένει θεματολογικά σε ημερομηνίες, γενέθλιους και επετειακούς θανάτων χρόνους καταλήγει -αν την ακούς κάθε επόμενη χρονιά- κάτι σαν την εκπομπή της μαρμότας με ένα έτος καθυστέρηση.
Στις 10 έρχεται ο Γιώργος Φλωράκης και όλα τα παραπάνω υπερτονίζονται αναδρομικά. Ο Φλωράκης είναι η φυσική συνέχεια της ιστορίας του Τρίτου. Γνωρίζει το αντικείμενο από μέσα, του βγαίνουν πιο φυσιολογικά οι πληροφορίες και οι αναφορές στη μουσική, λέει αυτά που πρέπει να ειπωθούν κ.λ.π. Κοινώς κάνει παιχνίδι όχι εξαιτίας των σκηνικών, αλλά δίνοντας βάση στην ουσία του κειμένου. Για αυτό και έχει αυτή τη στιγμή μία από τις καλύτερες εκπομπές στο ελληνικό ραδιόφωνο. Για αυτό όποτε και όπου γράψει για μουσική , το κάνει με ξεχωριστό τρόπο.
Ο Κώστας Αρβανίτης μέχρι στιγμής ΔΕΝ ήταν καλός στον πρωινό ΒΗΜΑ FM. Έχω την αίσθηση ότι υποδύοταν κάτι που δεν είναι ο ίδιος. Φόρεσε πρόσκαιρα τον ρόλο του ανθρώπου που είναι (ή πρέπει να είναι ή τον θέλουν να είναι) δίπλα στον πολίτη (σε στυλ Άρη Πορτοσάλτε για την Αθήνα και Στέφανου Διαμαντόπουλου για τη Θεσσαλονίκη), αλλά δεν του πήγε καθόλου το κοστούμι. Άγγιζε χωρίς λόγο όρια μιας απροσδιόριστα γλυκερής υπερβολής και μιας συγκατάβασης προς τα προβλήματα του πολίτη, που δεν ταιριάζει στο γενικότερο προφίλ του. Οπότε προς τούτο δεν θεωρώ απώλεια το ότι μετακομίζει στην πρωινή τηλεοπτική στέγη της ΝΕΤ. Αρκεί να μην χρειαστεί και εκεί να υποδυθεί ανάλογους ρόλους και χαλάσει οριστικά και το όντως έγκριτο τηλεοπτικό του παρελθόν. Στα του καιρού...Η φετινή συναυλιακή χρονιά, κατά τα άλλα, είναι απλώς ανύπαρκτη. Και στην ανυπαρξία των προηγούμενων ετών, ηρθε να προστεθεί και η συνήθεια της Alterground, που φέτος διαχειρίζεται το Rodeo, να φέρνει και πάλι από την αρχή για διήμερες εμφανίσεις πλέον (ελάχιστη Ροντεακή χωρητικότητα, γαρ) όλα τα ονόματα που ήρθαν προ ετών για μονοήμερες εκδρομές. Τα οποία τα γουστάρουμε, τα είδαμε, αλλά τέλος! Ποιος ο λόγος να ξαναπάμε στους Sad Lovers & Giants όλοι εμείς που τους περιμέναμε χρόνια και περάσαμε καλά στην περσινή συναυλία τους; Έχουν να προσθέσουν τίποτε παραπάνω; Θα αφήσουν και πάλι το Clint για το τέλος για να μας «φάει η αγωνία». Τα ίδια και τους And Also The Trees… Αυτοί θα ξεπεράσουν και τους Clan Of Xymox και τους Puressence, έτσι που το πάνε. Και ούτε μισό καινούργιο όνομα μέχρι στιγμής… Ότι πιο καινούργιο μας ήρθε ήταν οι Om χθες το βράδυ στο Αν… Προφανώς άπαντες κρατάνε δυνάμεις για το μεγάλο συναυλιακό καλοκαίρι που έρχεται.
Σε Αγγλία και Ισπανία...
Καθώς πλησιάζουμε προς την κορύφωση των Ημερών Καρναβαλιού οι οποίες φέτος συμπίπτουν με την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, τα αμιγώς μουσικά mainstream ραδιόφωνα (που κατά κύριο λόγο προσαρμόζουν το πρόγραμμα τους με τις εκάστοτε γιορτινές ημέρες) βρίσκονται μάλλον σε σύγχυση… Τι να προτιμηθεί προς ακρόαση; Latin Fiesta vol. 42 ή τα δέκα πιο καυτά τραγούδια αγάπης όλων των εποχών; Gipsy Kings ή Mariah Carey; Πατρινό καρναβάλι για πάντα ή μήπως I Will Always Love You; Τα αποκριάτικα του Gummy Bear ή τα ερωτικά του Πάριου; Όσοι επιλέγουν να τα συνδιάσουν όλα καταλήγουν σε μάλλον τραγελαφικά αποτελέσματα. Αλλά μήπως τραγελαφικό δεν είναι το mainstream airplay των Ρ/Σ κάθε που πλησιάζουν Χριστούγεννα, Πάσχα, Εθνικές Εορτές και λοιποί πρόσκαιροι μουσικοί προορισμοί;Βοήθεια μας!
