Ακολουθήστε μας στο Google news
Κι έτσι την Καθαρά Δευτέρα ήρθε η Άνοιξη.
18 Φεβρουαρίου 2010Κι έτσι την Καθαρά Δευτέρα ήρθε η Άνοιξη.
Φουσκωμένος και δροσερός βγήκε ο άνεμος απ'το μπούστο της, και χρυσός έπαιζε όλο το μεσημέρι με τα φύλλα των δένδρων ο ήλιος.
Άνοιξη!
Και εις μάτην η Μετεωρολογική περιέγραφε κινήσεις του καιρού επί χάρτου, χιονιάς εκεί κι αλλού βροχή
στον σκούφο του σπουργίτη
έλαμπε γαλήνιο το ερχόμενο φως.
Εις μάτην κι ο Χειμώνας κρατάει (και θα κρατάει για μέρες ακόμα) την Άνοιξη στα δώματάτου,
ο λάγνος γέρων,
από δωμάτιο σε δωμάτιο του ξεφεύγει
η Κόρη, ώσπου
λέφτερη να αμοληθεί στην πλάση, να ξεφυτρώσει ξανά παντού χλωρή η Περσεφόνη, μπουμπούκια κι ανθάκια επί της γής
γύρω απ'τα δέντρα που ωστόσο πάντα εξακολουθούν γερά να πατούν τα πόδια τους στον Κάτω Κόσμο..
Η χαρά της Δήμητρας: το μπουμπούκι της Κόρης της που γίνεται καρπός στον πάνω κόσμο
καρπός που κόβεται απ΄το δέντρο που θρέφει ο κάτω κόσμος,
η διαλεκτική της οργανικής και της ανόργανης
ύλης, τα Ελευσίνια Μυστήρια
Κι ύστερα οι Χαιρετισμοί.
Οι ωδές που υμνούν την ομορφιά που γύρω μας έχει ξαναγεννηθεί, την ηθική του ωραίου,
τον έρωτα των ζώων και των φυτών,
των ανθρώπων-
-που “με το σπαθί και το άροτρο”, ζωγραφίζουν τη γη αλλοιώς από τον τρόπο που την έφτιαξαν οι θεοί,
αυτός ο μέγας πόλεμος!
Χαίρε η Κεχαριτωμένη
Μάνα και Κόρη σε Ένα
η Άνοιξη!
Κι έτσι κυλάει το συναξάρι του καιρού. Κάνει τον κύκλο της η χρονιά, γίνεται ο γιος πατέρας κι ο λόγος πάει από τη μια γενιά στην άλλη, από τάφο σε ανάσταση, η ποίηση
του ποιητή των πάντων – Χωρίς τέλος, διαρκώς προς την πρώτη αρχή
με τη ζωή μας μόνον μια τόση δα στιγμή.
Μια πολύτιμη στιγμή
όπου το σύμπαν είμαστε εμείς, για μας, τον καθένα χωριστά, και η Αθηνά και η Παναγιά, κι ο πόλεμος και η Νίκη (η αδελφή της Ήττας),
μακάριοι όσοι δουν όσον πιο πολλές φορές δώσουν οι Μοίρες την Περσεφόνη να βγαίνει απ΄τη γή, “μακάρι νάμουν ο τελευταίος βοσκός στα λειβάδια όπου γης
παρά βασιλιάς στις σκιές του Άδη”, όπως εξομολογήθηκε στον Οδυσσέα η σκιά του Αχιλλέα..
Πράγματι είναι η ζωή μας μόνον μια στιγμή, στην κλίμακα του σύμπαντος δεν μετριέται, και στην κλίμακα του Θεού είναι άγνωστες οι διαστάσεις της. Για μας όμως, για
“εμένα, τον φτωχό Β.Β” είναι η ζωή μου μια Ιλιάδα
και μια Οδύσσεια, είναι αυτά που θυμάμαι. Ο άγγελος απ' την Αγιασοφιά που φυλάει στην Πύλη του Αδριανού για να τον περιπαίζει μια Ελένη. Είναι
η Άνοιξη
η ανάσα που φύσηξε η Εύα στο στόμα του Αδάμ και γεννήθηκε ο κόσμος..
Κι έτσι την Καθαρά Δευτέρα ήρθε η Άνοιξη.
Φουσκωμένος και δροσερός βγήκε ο άνεμος απ'το μπούστο της, και χρυσός έπαιζε όλο το μεσημέρι με τα φύλλα των δένδρων ο ήλιος.
18 Φεβρουαρίου 2010Κι έτσι την Καθαρά Δευτέρα ήρθε η Άνοιξη.Φουσκωμένος και δροσερός βγήκε ο άνεμος απ'το μπούστο της, και χρυσός έπαιζε όλο το μεσημέρι με τα φύλλα των δένδρων ο ήλιος.
Άνοιξη!
Και εις μάτην η Μετεωρολογική περιέγραφε κινήσεις του καιρού επί χάρτου, χιονιάς εκεί κι αλλού βροχή
στον σκούφο του σπουργίτη
έλαμπε γαλήνιο το ερχόμενο φως.
Εις μάτην κι ο Χειμώνας κρατάει (και θα κρατάει για μέρες ακόμα) την Άνοιξη στα δώματάτου,
ο λάγνος γέρων,
από δωμάτιο σε δωμάτιο του ξεφεύγει
η Κόρη, ώσπου
λέφτερη να αμοληθεί στην πλάση, να ξεφυτρώσει ξανά παντού χλωρή η Περσεφόνη, μπουμπούκια κι ανθάκια επί της γής
γύρω απ'τα δέντρα που ωστόσο πάντα εξακολουθούν γερά να πατούν τα πόδια τους στον Κάτω Κόσμο..
Η χαρά της Δήμητρας: το μπουμπούκι της Κόρης της που γίνεται καρπός στον πάνω κόσμο
καρπός που κόβεται απ΄το δέντρο που θρέφει ο κάτω κόσμος,
η διαλεκτική της οργανικής και της ανόργανης
ύλης, τα Ελευσίνια Μυστήρια
Κι ύστερα οι Χαιρετισμοί.
Οι ωδές που υμνούν την ομορφιά που γύρω μας έχει ξαναγεννηθεί, την ηθική του ωραίου,
τον έρωτα των ζώων και των φυτών,
των ανθρώπων-
-που “με το σπαθί και το άροτρο”, ζωγραφίζουν τη γη αλλοιώς από τον τρόπο που την έφτιαξαν οι θεοί,
αυτός ο μέγας πόλεμος!
Χαίρε η Κεχαριτωμένη
Μάνα και Κόρη σε Ένα
η Άνοιξη!
Κι έτσι κυλάει το συναξάρι του καιρού. Κάνει τον κύκλο της η χρονιά, γίνεται ο γιος πατέρας κι ο λόγος πάει από τη μια γενιά στην άλλη, από τάφο σε ανάσταση, η ποίηση
του ποιητή των πάντων – Χωρίς τέλος, διαρκώς προς την πρώτη αρχή
με τη ζωή μας μόνον μια τόση δα στιγμή.
Μια πολύτιμη στιγμή
όπου το σύμπαν είμαστε εμείς, για μας, τον καθένα χωριστά, και η Αθηνά και η Παναγιά, κι ο πόλεμος και η Νίκη (η αδελφή της Ήττας),
μακάριοι όσοι δουν όσον πιο πολλές φορές δώσουν οι Μοίρες την Περσεφόνη να βγαίνει απ΄τη γή, “μακάρι νάμουν ο τελευταίος βοσκός στα λειβάδια όπου γης
παρά βασιλιάς στις σκιές του Άδη”, όπως εξομολογήθηκε στον Οδυσσέα η σκιά του Αχιλλέα..
Πράγματι είναι η ζωή μας μόνον μια στιγμή, στην κλίμακα του σύμπαντος δεν μετριέται, και στην κλίμακα του Θεού είναι άγνωστες οι διαστάσεις της. Για μας όμως, για
“εμένα, τον φτωχό Β.Β” είναι η ζωή μου μια Ιλιάδα
και μια Οδύσσεια, είναι αυτά που θυμάμαι. Ο άγγελος απ' την Αγιασοφιά που φυλάει στην Πύλη του Αδριανού για να τον περιπαίζει μια Ελένη. Είναι
η Άνοιξη
η ανάσα που φύσηξε η Εύα στο στόμα του Αδάμ και γεννήθηκε ο κόσμος..
