Ακολουθήστε μας στο Google news
Ευλαβικά και γενναιόδωρα μας υποδέχτηκε η Άννα Βλαβιανού στο τραπέζι που είχε επιμεληθεί για την ευρύτερη παρέα και λίγο αργότερα κατέφθασε και η εργοδοσία, ενώ ο μεγαλοεκδότης θεώρησε ότι το έντεχνο απαιτεί ειδικά ενδυματολογικά αξεσουάρ και εμφανίστηκε με (ημί)μεταξωτή πασμίνα. Σινιέ ροκ.
Στο Μετρό δεν γινόταν το έλα-να-δεις, που είχαμε συναντήσει προ έτους όταν μια Παρασκευή ο Δεληβοριάς είχε συναντήσει με τη σειρά του την Αρλέτα, αλλά για post «νέα σκληρά μέτρα» κατάσταση, μια χαρά γεμάτο ήταν το μαγαζί. Οι σύνηθεις Δεληβορίτσες ήταν εκεί, μαζί με ζευγάρια που δύο ώρες αργότερα θα αποχωρούσαν με δάκρυα στα μάτια, αλλά και άντρες μονάχοι αρκετοί στο χώρο (που περιέργως δεν έδειξαν να ασχολούνται με τις Δεληβορίτσες - πάει χάλασε η νέα γενιά).
Μετά τον τελευταίο χλιαρό δίσκο του, είχα την αίσθηση ότι κάπου είχε χαθεί η χρόνια συνθετική φλέβα του Φοίβου, ήρθαν όμως να με διαψεύσουν τα νέα του τραγούδια, που ήταν κατά κυριολεξία το ένα καλύτερο από το άλλο. Διότι μάλλον επίτηδες άφησε όντως το καλύτερο για το τέλος. Δεν ξέρω πως θα τους «συμπεριφερθεί» στο στούντιο, αλλά θα πρότεινα να τα αφήσει έτσι μίνιμαλ και «πειραγμένα» όπως μας τα παρουσίασε την Παρασκευή το βράδυ. Αν όντως έχει αρκετά τραγούδια στο συρτάρι του, τότε πάει για το sequel του Καθρέφτη (ή του Χάλια, αν προτιμάτε). Σαν συνθέτης ο Δεληβοριάς έχει κάνει κάτι πολύ απλό και ταυτόχρονα εξαιρετικά δύσκολο: έχει σταθεροποιήσει την έμπνευση του σε μία θεμιτά post ρετρό αισθητική και δεν λέει να ξεκουνηθεί από εκεί. Ούτε μοντερνίζει ασυστόλως για να σπάσει τα μούτρα του, όπως τόσοι και τόσοι. Ούτε όμως ακουμπάει βολεμένα σε παρελθόντα έτη, δεν ρεμπετίζει χυδαία, ούτε εξυμνεί όψιμα το φθηνολαϊκό ως δήθεν αυθεντικό. Κοιτάει προς το μέλλον με νοσταλγία, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν από τον Marc Almond μέχρι τους Stereolab, αν τυχόν θέλετε άλλου είδους ισοδύναμα για να καταλάβετε τι θέλω να πω. Περισσότερο από όλα λοιπόν, χάρηκα για τα πραγματικά εξαιρετικά νέα τραγούδια που άκουσα και δεν θα είχα πρόβλημα να ήταν άλλα τόσα και περισσότερα.
Και ενώ στις περσινές εμφανίσεις είχα μάλλον κουραστεί από την πανομοιότυπη απόδοση των γνωστών τραγουδιών, η παρουσίαση τους αυτή τη φορά με έναν μόνο κοντραμπασίστα και έναν ακόμη εξαιρετικό πολυοργανίστα, που έπαιζε από theremin μέχρι ηλεκτρικό πριόνι και ό,τι άλλο θες, έκανε το θάυμα της και ανακίνησε το μουσικό μας ενδιαφέρον. Καθότι πάντως η εν λόγω ηχητική απόδοση θυμίζει το προ ετών πείραμα του Πυρήνα από τον Διονύση Σαββόπουλο, δεν μπορείς παρά να σκεφτείς ότι πάντοτε κάτι θα ενώνει έστω και νοητά τον Φοίβο με το Διονύση. Ειδική μνεία πάντως στον Γιώργο Κατσάνο, που πέρα από το ότι εντυπωσιάζει με όλη αυτή τη συλλογή εξαιρετικών και σπάνιων μουσικών οργάνων τα οποία πραγματεύεται, καταφέρνει και τα χρησιμοποιεί με ουσιαστικό τρόπο προς εξυπηρέτηση των τραγουδιών και μόνον και όχι απλά χάριν εντυπωσιασμού και σαν δήθεν εξωτικά φρούτα, σε ένα κοινό που δεν είναι μαθημένο σε τέτοια.
Ο Δεληβοριάς αρνείται πλέον την Κική, αλλά και το Μέλλον Απ’ Το Παρελθόν, ίσως επιβεβαιώνοντας το βιωματικό των τραγουδιών του, θα έλεγε κάποιος αθεράπευτα ρομαντικός. Ομοίως αφήνει τη Δάφνη να αιωρείται στις ζωντανές εμφανίσεις και μόνο, μη ανεχόμενος την είσοδο της σε studio. Γνωρίζει το αριστουργηματικό αξεπέραστο του Καθρέφτη και προσπαθεί να το μετριάσει με ένα μάλλον αμήχανο a capella συνοδεία κακόηχης συμπαράστασης από το κοινό. Προσμετράται στις σίγουρες στιγμές του όπως τα Χάλια, Θέλω να σε ξεπεράσω και Αυτή που περνάει, με μέθοδο και διαλλακτικότητα, σαν να χαίρεται που υπάρχουν, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιέται για πόσο ακόμη θα πρέπει να υπάρχουν. Ξεκινάει έχοντας απέναντι του ένα κοινό που δείχνει απρόθυμο να ξεσηκωθεί και για αυτό το εξαναγκάζει να συγκινηθεί. The public gets what the public wants, ως γνωστόν.
Σε κάποια φάση του κλέβει την καρδια, την παράσταση και το... κοινό η Ρένα Μόρφη. Μια ευθαρσώς όμορφη νεαρή, που έχει την αναίδεια να τραγουδάει και καλά από πάνω! Τραγούδησε το Μονοπάτι του Γιώργου Μουζάκη με μία θαρραλέα άγνοια , που μόνο τέτοια μπορεί να δαμάσει ένα τόσο στιγματισμένο τραγούδι, που οι περισσότεροι (και οι περισσότερες) το υποβιβάζουν σε μυξόκλαμα, ενώ μόνο τέτοιο δεν είναι. Προκάλεσε με τα Kiss και Sexbomb και αιφνιδίασε στο πρώτο ρεφρέν της Υβρεοπομπής, παίρνοντας «πάνω της» όλη την ντροπή! Ενίοτε χάριζε αυθάδικα δεύτερα φωνητικά στον Φοίβο, χωρίς να υποτάσσει την αίγλη της, στο θαυμασμό της για αυτόν και τη μουσική του. Θα είναι απολύτως άδικο να μην δισκογραφήσει σύντομα.
Ο Δεληβοριάς πάλι, στο παιχνίδι των διασκευών τσαλάκωσε με πάθος Cohen και Brassens (λόγω προφοράς) και περιέργως επιβίωσε στις πολλαπλές απαιτήσεις και στην δυναμική κομμένης ανάσας που πάντα κουβαλάει μέσα του το Κοπερτί. Έδειξε μάλιστα και κιθαριστικές αρετές, που έμεναν θαμμένες στις πολυμελείς μπάντες με τις οποίες τον βλέπαμε τόσα χρόνια. Έχει στήσει τελικά μια παράσταση που κατάφερε να τον βγάλει από το συνθετικό και συναυλιακό τέλμα στο οποίο είχε αναπόφευκτα βρεθεί μετά τον δημιουργικό θρίαμβο και την θριαμβική αποδοχή του Καθρέφτη.
Προλαβαίνετε να τον ακούσετε για ένα τελευταίο Σ/Κ στις 12 και 13 Μαρτίου. Αν τυχόν δεν προλαβαίνετε τότε έχετε να περιμένετε –όπως κι εγώ πλέον- με θεμιτή αγωνία έναν κατά τα φαινόμενα εξαιρετικό νέο δίσκο που βρίσκεται ήδη στα σκαριά.
(κι αν τυχόν είστε ηχολήπτης στο Μετρό κι έχετε ηχογραφήσει την παράσταση, χτυπήστε μου σας παρακαλώ την πόρτα. Κρίμα που ο Φοίβος αποφάσισε να κυκλοφορήσει live άλμπουμ πριν χαρίσει στα τραγούδια του την μορφή που ακούσαμε την Παρασκευή. Διότι και οι μορφές ακούγονται καμιά φορά, πριν προλάβετε να με διορθώσετε!)
Ευλαβικά και γενναιόδωρα μας υποδέχτηκε η Άννα Βλαβιανού στο τραπέζι που είχε επιμεληθεί για την ευρύτερη παρέα και λίγο αργότερα κατέφθασε και η εργοδοσία, ενώ ο μεγαλοεκδότης θεώρησε ότι το έντεχνο απαιτεί ειδικά ενδυματολογικά αξεσουάρ και εμφανίστηκε με (ημί)μεταξωτή πασμίνα. Σινιέ ροκ.
07 Μαρτίου 2010(Παρασκευή 5/3/2010)Ευλαβικά και γενναιόδωρα μας υποδέχτηκε η Άννα Βλαβιανού στο τραπέζι που είχε επιμεληθεί για την ευρύτερη παρέα και λίγο αργότερα κατέφθασε και η εργοδοσία, ενώ ο μεγαλοεκδότης θεώρησε ότι το έντεχνο απαιτεί ειδικά ενδυματολογικά αξεσουάρ και εμφανίστηκε με (ημί)μεταξωτή πασμίνα. Σινιέ ροκ.
Στο Μετρό δεν γινόταν το έλα-να-δεις, που είχαμε συναντήσει προ έτους όταν μια Παρασκευή ο Δεληβοριάς είχε συναντήσει με τη σειρά του την Αρλέτα, αλλά για post «νέα σκληρά μέτρα» κατάσταση, μια χαρά γεμάτο ήταν το μαγαζί. Οι σύνηθεις Δεληβορίτσες ήταν εκεί, μαζί με ζευγάρια που δύο ώρες αργότερα θα αποχωρούσαν με δάκρυα στα μάτια, αλλά και άντρες μονάχοι αρκετοί στο χώρο (που περιέργως δεν έδειξαν να ασχολούνται με τις Δεληβορίτσες - πάει χάλασε η νέα γενιά).
Μετά τον τελευταίο χλιαρό δίσκο του, είχα την αίσθηση ότι κάπου είχε χαθεί η χρόνια συνθετική φλέβα του Φοίβου, ήρθαν όμως να με διαψεύσουν τα νέα του τραγούδια, που ήταν κατά κυριολεξία το ένα καλύτερο από το άλλο. Διότι μάλλον επίτηδες άφησε όντως το καλύτερο για το τέλος. Δεν ξέρω πως θα τους «συμπεριφερθεί» στο στούντιο, αλλά θα πρότεινα να τα αφήσει έτσι μίνιμαλ και «πειραγμένα» όπως μας τα παρουσίασε την Παρασκευή το βράδυ. Αν όντως έχει αρκετά τραγούδια στο συρτάρι του, τότε πάει για το sequel του Καθρέφτη (ή του Χάλια, αν προτιμάτε). Σαν συνθέτης ο Δεληβοριάς έχει κάνει κάτι πολύ απλό και ταυτόχρονα εξαιρετικά δύσκολο: έχει σταθεροποιήσει την έμπνευση του σε μία θεμιτά post ρετρό αισθητική και δεν λέει να ξεκουνηθεί από εκεί. Ούτε μοντερνίζει ασυστόλως για να σπάσει τα μούτρα του, όπως τόσοι και τόσοι. Ούτε όμως ακουμπάει βολεμένα σε παρελθόντα έτη, δεν ρεμπετίζει χυδαία, ούτε εξυμνεί όψιμα το φθηνολαϊκό ως δήθεν αυθεντικό. Κοιτάει προς το μέλλον με νοσταλγία, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν από τον Marc Almond μέχρι τους Stereolab, αν τυχόν θέλετε άλλου είδους ισοδύναμα για να καταλάβετε τι θέλω να πω. Περισσότερο από όλα λοιπόν, χάρηκα για τα πραγματικά εξαιρετικά νέα τραγούδια που άκουσα και δεν θα είχα πρόβλημα να ήταν άλλα τόσα και περισσότερα.
Και ενώ στις περσινές εμφανίσεις είχα μάλλον κουραστεί από την πανομοιότυπη απόδοση των γνωστών τραγουδιών, η παρουσίαση τους αυτή τη φορά με έναν μόνο κοντραμπασίστα και έναν ακόμη εξαιρετικό πολυοργανίστα, που έπαιζε από theremin μέχρι ηλεκτρικό πριόνι και ό,τι άλλο θες, έκανε το θάυμα της και ανακίνησε το μουσικό μας ενδιαφέρον. Καθότι πάντως η εν λόγω ηχητική απόδοση θυμίζει το προ ετών πείραμα του Πυρήνα από τον Διονύση Σαββόπουλο, δεν μπορείς παρά να σκεφτείς ότι πάντοτε κάτι θα ενώνει έστω και νοητά τον Φοίβο με το Διονύση. Ειδική μνεία πάντως στον Γιώργο Κατσάνο, που πέρα από το ότι εντυπωσιάζει με όλη αυτή τη συλλογή εξαιρετικών και σπάνιων μουσικών οργάνων τα οποία πραγματεύεται, καταφέρνει και τα χρησιμοποιεί με ουσιαστικό τρόπο προς εξυπηρέτηση των τραγουδιών και μόνον και όχι απλά χάριν εντυπωσιασμού και σαν δήθεν εξωτικά φρούτα, σε ένα κοινό που δεν είναι μαθημένο σε τέτοια.
Ο Δεληβοριάς αρνείται πλέον την Κική, αλλά και το Μέλλον Απ’ Το Παρελθόν, ίσως επιβεβαιώνοντας το βιωματικό των τραγουδιών του, θα έλεγε κάποιος αθεράπευτα ρομαντικός. Ομοίως αφήνει τη Δάφνη να αιωρείται στις ζωντανές εμφανίσεις και μόνο, μη ανεχόμενος την είσοδο της σε studio. Γνωρίζει το αριστουργηματικό αξεπέραστο του Καθρέφτη και προσπαθεί να το μετριάσει με ένα μάλλον αμήχανο a capella συνοδεία κακόηχης συμπαράστασης από το κοινό. Προσμετράται στις σίγουρες στιγμές του όπως τα Χάλια, Θέλω να σε ξεπεράσω και Αυτή που περνάει, με μέθοδο και διαλλακτικότητα, σαν να χαίρεται που υπάρχουν, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιέται για πόσο ακόμη θα πρέπει να υπάρχουν. Ξεκινάει έχοντας απέναντι του ένα κοινό που δείχνει απρόθυμο να ξεσηκωθεί και για αυτό το εξαναγκάζει να συγκινηθεί. The public gets what the public wants, ως γνωστόν.
Σε κάποια φάση του κλέβει την καρδια, την παράσταση και το... κοινό η Ρένα Μόρφη. Μια ευθαρσώς όμορφη νεαρή, που έχει την αναίδεια να τραγουδάει και καλά από πάνω! Τραγούδησε το Μονοπάτι του Γιώργου Μουζάκη με μία θαρραλέα άγνοια , που μόνο τέτοια μπορεί να δαμάσει ένα τόσο στιγματισμένο τραγούδι, που οι περισσότεροι (και οι περισσότερες) το υποβιβάζουν σε μυξόκλαμα, ενώ μόνο τέτοιο δεν είναι. Προκάλεσε με τα Kiss και Sexbomb και αιφνιδίασε στο πρώτο ρεφρέν της Υβρεοπομπής, παίρνοντας «πάνω της» όλη την ντροπή! Ενίοτε χάριζε αυθάδικα δεύτερα φωνητικά στον Φοίβο, χωρίς να υποτάσσει την αίγλη της, στο θαυμασμό της για αυτόν και τη μουσική του. Θα είναι απολύτως άδικο να μην δισκογραφήσει σύντομα.
Ο Δεληβοριάς πάλι, στο παιχνίδι των διασκευών τσαλάκωσε με πάθος Cohen και Brassens (λόγω προφοράς) και περιέργως επιβίωσε στις πολλαπλές απαιτήσεις και στην δυναμική κομμένης ανάσας που πάντα κουβαλάει μέσα του το Κοπερτί. Έδειξε μάλιστα και κιθαριστικές αρετές, που έμεναν θαμμένες στις πολυμελείς μπάντες με τις οποίες τον βλέπαμε τόσα χρόνια. Έχει στήσει τελικά μια παράσταση που κατάφερε να τον βγάλει από το συνθετικό και συναυλιακό τέλμα στο οποίο είχε αναπόφευκτα βρεθεί μετά τον δημιουργικό θρίαμβο και την θριαμβική αποδοχή του Καθρέφτη.
Προλαβαίνετε να τον ακούσετε για ένα τελευταίο Σ/Κ στις 12 και 13 Μαρτίου. Αν τυχόν δεν προλαβαίνετε τότε έχετε να περιμένετε –όπως κι εγώ πλέον- με θεμιτή αγωνία έναν κατά τα φαινόμενα εξαιρετικό νέο δίσκο που βρίσκεται ήδη στα σκαριά.
(κι αν τυχόν είστε ηχολήπτης στο Μετρό κι έχετε ηχογραφήσει την παράσταση, χτυπήστε μου σας παρακαλώ την πόρτα. Κρίμα που ο Φοίβος αποφάσισε να κυκλοφορήσει live άλμπουμ πριν χαρίσει στα τραγούδια του την μορφή που ακούσαμε την Παρασκευή. Διότι και οι μορφές ακούγονται καμιά φορά, πριν προλάβετε να με διορθώσετε!)
