Ακολουθήστε μας στο Google news
- Τα οποία ίδια αφορούν την νεκρανάσταση της κλασικής μουσικής στα ραδιόφωνα καθώς πλησιάζουμε προς την κορύφωση του θείου δράματος, αλλά πλέον και τον συνήθη επικριτικό σχολιασμό αυτής. Εγώ τουλάχιστον αν ήμουν διευθυντής στο Γ’ Πρόγραμμα, ειδικά για αυτή την εβδομάδα, θα το γύριζα το.... βιολί, και θα το έριχνα στα έντεχνα, τα λαϊκοπόπ, μέχρι και στο σκληρό βιομηχανικό ροκ μη σου πω. Θα τρελαίνονταν όλοι σίγουρα!
- Ένα έσχατο trend των τελευταίων ετών είναι και οι θεματικές μεγαλοβδομαδιάτικες βραδιές στα μπαρ, ειδικά μάλιστα στα μουσικά υποψιασμένα. Χρυσή ευκαιρία για να ακούσετε Dead Can Dance, Sigur Ros, Bjork (τα βαριά...), David Sylvian κ.λ.π. Κάποιοι τολμηρότεροι ίσως το γυρίσουν και σε Current 93, Death In June κ.λ.π. χριστιανικά. Όπως και με την κλασσική μουσική έτσι κι εδώ συγχέεται το στοιχείο της όποιας χριστιανικής κατάνυξης, με αυτό της –όποιας- «σοβαρής» μουσικής. Επειδή το έχω φάει το πακέτο πάντως Μεγάλη Παρασκευή σε bar δύο βήματα από την Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, σας πληροφορώ ότι με το Pain In Any Language των Apollo 440, με φωνητικά του Ύψιστου Billy Mackenzie των Associates, θα κερδίσετε ένα «συγχαρητήρια αγόρι μου, όμορφη και σεβάσμια (!!!) μουσική μας έβαλες!», από «σκαστό παπά» που αποφάσισε να ξεσκάσει για κάνα μισάωρο και να... πιει κι αυτός έναν καφέ.
- Επίσης, τώρα που θα ανέβω πάνω για τις άγιες τούτες ημέρες, παρότι δεν το συνηθίζω, θα κάνω τη θυσία και προς χάριν του αφορισμένου εκδότη μας θα κάνω μια δέηση προς Συγχώρεση στην προϊσταμένη αρχή της ανωτέρω Μητρόπολης.
- Είδατε άλλωστε πως το κατάφερα... το 33ο τεύχος της στήλης συμπίπτει με την εβδομάδα του θανάτου του Ιησού σε ισάριθμη, ως γνωστόν, ηλικία. Όχι παίζουμε...
-
Έχω ξεκινήσει εδώ και κανά μήνα να ακούω τον Freedom 88,9 (άργησα το ξέρω...), κυρίως λόγω των αναφορών που γίνονται εδώ στο e-tetRadio. Το γιατί δεν υπήρχε ουσιαστικά ποτέ ένας σταθμός που να ασχοληθεί επιστεταμένα και με επαγγελματική επιμέλεια με το εν ευρεία έννοια και αορίστως αποκαλούμενο ελληνικό ροκ, πάντα το είχα απορία... Ειδικά μάλιστα πίσω στα mid-90s, την οιονεί χρυσή εποχή αυτού. Βέβαια τότε ο εν λόγω ήχος, πέρασε για ένα φεγγάρι από τα ραδιόφωνα, είναι αλήθεια. Με τα γνωστά αποτελέσματα...
- Πέραν του ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη για περισσότερες εκπομπές στο πρόγραμμα του σταθμού (αν το ροκ γενικά δεν πάει με την «κονσέρβα» μία, το ελληνικό ροκ δεν «πάει» δέκα, καθώς χρειάζεται ειδικότερη γνώση, στήριξη και μεράκι...), καλό είναι πλέον μετά τον πρώτο χρόνο να γίνει και ένα άνοιγμα σε όλο το φάσμα του ελληνικού ροκ. Από το πανκ και το new wave των 80s, στην ελληνόφωνη βρετανίζουσα ποπ, αλλά και στα επίκαιρα πράγματα του τύπου Κόρε Ύδρο , The Boy κλπ Υπάρχει πολύ υλικό και μάλιστα ανεκμετάλλευτο. Για να μην είμαστε πάντως άδικοι να πούμε ότι και ο Ατλαντίς 105,2 στηρίζει, και ειδικά τα πιο ακραία ακούσματα του είδους εδώ και χρόνια. Εμένα πάντως δεν θα με χάλαγε να ακούσω Γενιά του Χάους ή Γκούλαγκ στους 88,9 FM. Εσάς;
- Χρωστάω κάποιες απαντήσεις στο θέμα με το έντεχνο και την ενδοοικογενειακή βία, που ασκείται από γονείς και τέκνα αυτού εσχάτως. Ειδικά σε όσους μπήκαν στο κόπο και έκαναν τα σχόλια και τις επισημάνσεις τους (τους οποίους και ευχαριστώ για αυτό). Άλλωστε πρόκειται για ζήτημα που δύσκολα μπορεί να εξαντληθεί και σε ένα, αλλά και σε περισσότερα κείμενα. Και σίγουρα έπονται και συνέχειες σε ό,τι τέλος πάντων ξεκίνησε.
- Συμφωνώ με τον καταλυτικό-διαλυτικό ρόλο ορισμένων «μηντιάδων», όπως τους αναφέρει ο Antoni_X. Την άρχουσα τάξη του «εντέχνου» την εκμεταλλεύτηκαν μια χαρά όσοι την τροφοδότησαν. Δεν είναι άγνωστο αυτό.
- Ο Καρράς να μην τραγουδήσει την Πριγκηπέσα, για ένα και μοναδικό λόγο: γιατί την είπε χάλια, την σκότωσε, την εκτέλεσε! Και μαζί του όλα τα σκυλάδικα που την ενέταξαν στο τρίτο πρόγραμμα τους (που τα ξέρεις θα μου πεις ε;). Ούτε σε ιερά, πιστεύω, ούτε σε όσια. Και αν μη τι άλλο όχι στο ιερό και όσιο της... Πριγκιπέσσας. Αλλά σε κάθε περίπτωση η ψυχή του Μάλαμα, όσο και αν δεν συντάσσομαι με αυτή στο σύνολο της, δεν χώρεσε στο ελάχιστο στην χοντροκοπιά του Καρρά.
- Υπάρχουν και αντίθετα παραδείγματα. Η Καίτη Γαρμπή είχε κάνει στο Χάλια, ένα κάθε άλλο παρά χάλια ντουέτο με τον Φοίβο Δεληβοριά. Ευγένεια χρειάζεται ειδικά όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με κάτι κατ’ αρχήν ξένο. Και στην κακοηχογραφημένη βαριά ανάσα του Βασίλη Καρρά δεν διέκρινα κανενός είδους ευγένεια.
- Τώρα σχετικά με το με ποιους θα μείνουμε τελικά αν όντως «φύγουν» οι έντεχνοι, δεν είμαι αρμόδιος να απαντήσω, ούτε και θεωρώ ότι είναι κανείς. Ο καθένας θα μείνει με αυτούς που επιλέγει. Ήδη επισημαίνω στο άρθρο ότι για πρώτη ίσως φορά η πραγματικά ανεξάρτητη μουσική δημιουργία εν Ελλάδι αποκτάει φωνή και βγαίνει από τα όρια του underground. Κάποιοι θα επιλέξουμε να μείνουμε με αυτούς. Κάποιοι και πάλι με τους έντεχνους, άλλοι με τους λαϊκούς κλπ Αλλά η λογική του τα μείνουμε σώνει και καλά με το «λιγότερο κακό» με βρίσκει αντίθετο. Τουλάχιστον εμένα.
- Ο «Θείος Νίκος» καταθέτει μια ολοκληρωμένη άποψη, παρότι διαφωνώ με αυτή και ειδικά με το ότι σώνει και καλά απαιτείται πολιτικό νόημα και περιεχόμενο στο τραγούδι. Είναι κάτι που κατά καιρούς στιγμάτισε αρνητικά το ελληνικό τραγούδι, κατά τη γνώμη μου. Από εδώ το ποιοτικό, πολιτικό κλπ και από εκεί η σαχλαμάρα. Πολιτικό τραγούδι είναι και το I am Your Man του Leonard Cohen, αλλά σε μία τελείως διαφορετική πολιτική διάσταση. Εμείς έχω την εντύπωση ότι θέλαμε πάντοτε το μήνυμα προψημένο και ετοιμοφάγωτο. Αλλά και αυτή είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.
- Επειδή πάντως στο ενδιάμεσο ξαναδιάβασα με προσοχή ειδικά τη συνέντευξη του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, ειλικρινά εκνευρίστηκα έτι περαιτέρω με την άκαιρη και κάθε άλλο παρά γενναία επίθεση στον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Δεν μπορώ να την εξηγήσω διαφορετικά, παρά βάσει του ότι όντως υπήρχε κάποιος ειδικός σκοπός για να γίνει. Ειδικά προς τον Παπακωνσταντίνου, που μας αρέσει, δεν μας αρέσει, τουλάχιστον δεν έπαιξε ποτέ το παιχνίδι των media. Ακόμη και όταν του δόθηκαν μέγιστες ευκαιρίες να το κάνει...
- “Αυτό που μας συγκίνησε και που με κεφι ακολουθήσαμε πέθανε και του κάναμε και τα σαράντα .Γιατί έπαιξε απόλυτα με τους όρους της νύχτας ,των ευκαιριακών συναυλιών ,των αναγκαίων σχημάτων και της αρπαχτής .Πολυ γρήγορα,πολύ απαισιόδοξα,και μπροστα στα μάτια μας ξεπουληθήκανε στο γιουσουρούμ,για λιγότερο απο ένα κουστουμ .Να δουμε τι θα μείνει ορθιο απο όλα αυτα.» (σημ. δική μου: ειδικά αυτές οι «ευκαιριακές συναυλίες και τα αναγκαία σχήματα.... πόση κουβέντα σηκώνουν δεν λέγεται)
- Υποθέτω ότι το παραπάνω σχόλιο γράφτηκε από την Άννα Βλαβιανού. Θα μπορούσα να την ρωτήσω βέβαια, αλλά προτίμησα να το αφήσω έτσι. Όπως και να είναι, όποιος και να το έγραψε, φανερώνει την αλήθεια και από μια διαφορετική από τη δική μου σκοπιά. Από τη σκοπιά κάποιου που όντως αγάπησε τον εν λόγω μουσικό χώρο και λειτούργησε σε αυτόν.
-
Αντίστοιχα έτσι είχα νιώσει κάπου μετά τα μέσα της δεκαετίας του 90, όταν το ελληνόφωνο ροκ, μέσα από το οποίο ξεκίνησα και έμαθα να ακούω μουσική, κατάντησε ανέκδοτο στα χέρια δισκογραφικών της αρπαχτής και παλιάτσων που έσπευσαν να το παίξουν Αγγελάκες και Παυλίδηδες. Είναι εν γένει ένα «άρρωστο φαινόμενο» το οποίο πάνω κάτω αναγκάζεται να το υπομείνει κάθε μουσικό είδος, η παρακμή που έπεται του θριάμβου. Ο φυσικός νόμος από τον οποίο σιγά μη ξέφευγε η μουσική...
- Η ουσία έγκειται στο τελικό ερώτημα της Άννας. Να δούμε τι θα μείνει όρθιο και κυρίως να δούμε ποιοι θα μείνουν όρθιοι. Διότι κάποιοι πέφτουν ήδη εν είδη ντόμινο και τους βλέπουμε καθώς πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον, όπως θα τραγούδαγαν σχετικά και οι Pet Shop Boys.
- Καλό σούβλισμα σε όλους! Και συγνώμη στους Αφγανούς -και σε κάθε άλλον...- που έρχονται για να γλυτώσουν από τις βόμβες του πραγματικού πολέμου και φεύγουν από αυτές της πραγματικής βλακείας. Των οποιωνδήποτε την κομίζουν τελικά...
«Σουβλίστε μας», αν συνεχίσουμε έτσι, που έλεγε και ο Νίκος Ζερβός!
OK , Μεγάλη Εβδομάδα μπήκε, αλλά μη λέμε κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια.. Ας αλλάξουμε... τροπάρια!
30 Μαρτίου 2010OK , Μεγάλη Εβδομάδα μπήκε, αλλά μη λέμε κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια.. Ας αλλάξουμε... τροπάρια!- Τα οποία ίδια αφορούν την νεκρανάσταση της κλασικής μουσικής στα ραδιόφωνα καθώς πλησιάζουμε προς την κορύφωση του θείου δράματος, αλλά πλέον και τον συνήθη επικριτικό σχολιασμό αυτής. Εγώ τουλάχιστον αν ήμουν διευθυντής στο Γ’ Πρόγραμμα, ειδικά για αυτή την εβδομάδα, θα το γύριζα το.... βιολί, και θα το έριχνα στα έντεχνα, τα λαϊκοπόπ, μέχρι και στο σκληρό βιομηχανικό ροκ μη σου πω. Θα τρελαίνονταν όλοι σίγουρα!
- Ένα έσχατο trend των τελευταίων ετών είναι και οι θεματικές μεγαλοβδομαδιάτικες βραδιές στα μπαρ, ειδικά μάλιστα στα μουσικά υποψιασμένα. Χρυσή ευκαιρία για να ακούσετε Dead Can Dance, Sigur Ros, Bjork (τα βαριά...), David Sylvian κ.λ.π. Κάποιοι τολμηρότεροι ίσως το γυρίσουν και σε Current 93, Death In June κ.λ.π. χριστιανικά. Όπως και με την κλασσική μουσική έτσι κι εδώ συγχέεται το στοιχείο της όποιας χριστιανικής κατάνυξης, με αυτό της –όποιας- «σοβαρής» μουσικής. Επειδή το έχω φάει το πακέτο πάντως Μεγάλη Παρασκευή σε bar δύο βήματα από την Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, σας πληροφορώ ότι με το Pain In Any Language των Apollo 440, με φωνητικά του Ύψιστου Billy Mackenzie των Associates, θα κερδίσετε ένα «συγχαρητήρια αγόρι μου, όμορφη και σεβάσμια (!!!) μουσική μας έβαλες!», από «σκαστό παπά» που αποφάσισε να ξεσκάσει για κάνα μισάωρο και να... πιει κι αυτός έναν καφέ.
- Επίσης, τώρα που θα ανέβω πάνω για τις άγιες τούτες ημέρες, παρότι δεν το συνηθίζω, θα κάνω τη θυσία και προς χάριν του αφορισμένου εκδότη μας θα κάνω μια δέηση προς Συγχώρεση στην προϊσταμένη αρχή της ανωτέρω Μητρόπολης.
- Είδατε άλλωστε πως το κατάφερα... το 33ο τεύχος της στήλης συμπίπτει με την εβδομάδα του θανάτου του Ιησού σε ισάριθμη, ως γνωστόν, ηλικία. Όχι παίζουμε...
-
Έχω ξεκινήσει εδώ και κανά μήνα να ακούω τον Freedom 88,9 (άργησα το ξέρω...), κυρίως λόγω των αναφορών που γίνονται εδώ στο e-tetRadio. Το γιατί δεν υπήρχε ουσιαστικά ποτέ ένας σταθμός που να ασχοληθεί επιστεταμένα και με επαγγελματική επιμέλεια με το εν ευρεία έννοια και αορίστως αποκαλούμενο ελληνικό ροκ, πάντα το είχα απορία... Ειδικά μάλιστα πίσω στα mid-90s, την οιονεί χρυσή εποχή αυτού. Βέβαια τότε ο εν λόγω ήχος, πέρασε για ένα φεγγάρι από τα ραδιόφωνα, είναι αλήθεια. Με τα γνωστά αποτελέσματα...- Πέραν του ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη για περισσότερες εκπομπές στο πρόγραμμα του σταθμού (αν το ροκ γενικά δεν πάει με την «κονσέρβα» μία, το ελληνικό ροκ δεν «πάει» δέκα, καθώς χρειάζεται ειδικότερη γνώση, στήριξη και μεράκι...), καλό είναι πλέον μετά τον πρώτο χρόνο να γίνει και ένα άνοιγμα σε όλο το φάσμα του ελληνικού ροκ. Από το πανκ και το new wave των 80s, στην ελληνόφωνη βρετανίζουσα ποπ, αλλά και στα επίκαιρα πράγματα του τύπου Κόρε Ύδρο , The Boy κλπ Υπάρχει πολύ υλικό και μάλιστα ανεκμετάλλευτο. Για να μην είμαστε πάντως άδικοι να πούμε ότι και ο Ατλαντίς 105,2 στηρίζει, και ειδικά τα πιο ακραία ακούσματα του είδους εδώ και χρόνια. Εμένα πάντως δεν θα με χάλαγε να ακούσω Γενιά του Χάους ή Γκούλαγκ στους 88,9 FM. Εσάς;
- Χρωστάω κάποιες απαντήσεις στο θέμα με το έντεχνο και την ενδοοικογενειακή βία, που ασκείται από γονείς και τέκνα αυτού εσχάτως. Ειδικά σε όσους μπήκαν στο κόπο και έκαναν τα σχόλια και τις επισημάνσεις τους (τους οποίους και ευχαριστώ για αυτό). Άλλωστε πρόκειται για ζήτημα που δύσκολα μπορεί να εξαντληθεί και σε ένα, αλλά και σε περισσότερα κείμενα. Και σίγουρα έπονται και συνέχειες σε ό,τι τέλος πάντων ξεκίνησε.
- Συμφωνώ με τον καταλυτικό-διαλυτικό ρόλο ορισμένων «μηντιάδων», όπως τους αναφέρει ο Antoni_X. Την άρχουσα τάξη του «εντέχνου» την εκμεταλλεύτηκαν μια χαρά όσοι την τροφοδότησαν. Δεν είναι άγνωστο αυτό.
- Ο Καρράς να μην τραγουδήσει την Πριγκηπέσα, για ένα και μοναδικό λόγο: γιατί την είπε χάλια, την σκότωσε, την εκτέλεσε! Και μαζί του όλα τα σκυλάδικα που την ενέταξαν στο τρίτο πρόγραμμα τους (που τα ξέρεις θα μου πεις ε;). Ούτε σε ιερά, πιστεύω, ούτε σε όσια. Και αν μη τι άλλο όχι στο ιερό και όσιο της... Πριγκιπέσσας. Αλλά σε κάθε περίπτωση η ψυχή του Μάλαμα, όσο και αν δεν συντάσσομαι με αυτή στο σύνολο της, δεν χώρεσε στο ελάχιστο στην χοντροκοπιά του Καρρά. - Υπάρχουν και αντίθετα παραδείγματα. Η Καίτη Γαρμπή είχε κάνει στο Χάλια, ένα κάθε άλλο παρά χάλια ντουέτο με τον Φοίβο Δεληβοριά. Ευγένεια χρειάζεται ειδικά όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με κάτι κατ’ αρχήν ξένο. Και στην κακοηχογραφημένη βαριά ανάσα του Βασίλη Καρρά δεν διέκρινα κανενός είδους ευγένεια.
- Τώρα σχετικά με το με ποιους θα μείνουμε τελικά αν όντως «φύγουν» οι έντεχνοι, δεν είμαι αρμόδιος να απαντήσω, ούτε και θεωρώ ότι είναι κανείς. Ο καθένας θα μείνει με αυτούς που επιλέγει. Ήδη επισημαίνω στο άρθρο ότι για πρώτη ίσως φορά η πραγματικά ανεξάρτητη μουσική δημιουργία εν Ελλάδι αποκτάει φωνή και βγαίνει από τα όρια του underground. Κάποιοι θα επιλέξουμε να μείνουμε με αυτούς. Κάποιοι και πάλι με τους έντεχνους, άλλοι με τους λαϊκούς κλπ Αλλά η λογική του τα μείνουμε σώνει και καλά με το «λιγότερο κακό» με βρίσκει αντίθετο. Τουλάχιστον εμένα.
- Ο «Θείος Νίκος» καταθέτει μια ολοκληρωμένη άποψη, παρότι διαφωνώ με αυτή και ειδικά με το ότι σώνει και καλά απαιτείται πολιτικό νόημα και περιεχόμενο στο τραγούδι. Είναι κάτι που κατά καιρούς στιγμάτισε αρνητικά το ελληνικό τραγούδι, κατά τη γνώμη μου. Από εδώ το ποιοτικό, πολιτικό κλπ και από εκεί η σαχλαμάρα. Πολιτικό τραγούδι είναι και το I am Your Man του Leonard Cohen, αλλά σε μία τελείως διαφορετική πολιτική διάσταση. Εμείς έχω την εντύπωση ότι θέλαμε πάντοτε το μήνυμα προψημένο και ετοιμοφάγωτο. Αλλά και αυτή είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.
- Επειδή πάντως στο ενδιάμεσο ξαναδιάβασα με προσοχή ειδικά τη συνέντευξη του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, ειλικρινά εκνευρίστηκα έτι περαιτέρω με την άκαιρη και κάθε άλλο παρά γενναία επίθεση στον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Δεν μπορώ να την εξηγήσω διαφορετικά, παρά βάσει του ότι όντως υπήρχε κάποιος ειδικός σκοπός για να γίνει. Ειδικά προς τον Παπακωνσταντίνου, που μας αρέσει, δεν μας αρέσει, τουλάχιστον δεν έπαιξε ποτέ το παιχνίδι των media. Ακόμη και όταν του δόθηκαν μέγιστες ευκαιρίες να το κάνει...
- “Αυτό που μας συγκίνησε και που με κεφι ακολουθήσαμε πέθανε και του κάναμε και τα σαράντα .Γιατί έπαιξε απόλυτα με τους όρους της νύχτας ,των ευκαιριακών συναυλιών ,των αναγκαίων σχημάτων και της αρπαχτής .Πολυ γρήγορα,πολύ απαισιόδοξα,και μπροστα στα μάτια μας ξεπουληθήκανε στο γιουσουρούμ,για λιγότερο απο ένα κουστουμ .Να δουμε τι θα μείνει ορθιο απο όλα αυτα.» (σημ. δική μου: ειδικά αυτές οι «ευκαιριακές συναυλίες και τα αναγκαία σχήματα.... πόση κουβέντα σηκώνουν δεν λέγεται)
- Υποθέτω ότι το παραπάνω σχόλιο γράφτηκε από την Άννα Βλαβιανού. Θα μπορούσα να την ρωτήσω βέβαια, αλλά προτίμησα να το αφήσω έτσι. Όπως και να είναι, όποιος και να το έγραψε, φανερώνει την αλήθεια και από μια διαφορετική από τη δική μου σκοπιά. Από τη σκοπιά κάποιου που όντως αγάπησε τον εν λόγω μουσικό χώρο και λειτούργησε σε αυτόν.
-
Αντίστοιχα έτσι είχα νιώσει κάπου μετά τα μέσα της δεκαετίας του 90, όταν το ελληνόφωνο ροκ, μέσα από το οποίο ξεκίνησα και έμαθα να ακούω μουσική, κατάντησε ανέκδοτο στα χέρια δισκογραφικών της αρπαχτής και παλιάτσων που έσπευσαν να το παίξουν Αγγελάκες και Παυλίδηδες. Είναι εν γένει ένα «άρρωστο φαινόμενο» το οποίο πάνω κάτω αναγκάζεται να το υπομείνει κάθε μουσικό είδος, η παρακμή που έπεται του θριάμβου. Ο φυσικός νόμος από τον οποίο σιγά μη ξέφευγε η μουσική...- Η ουσία έγκειται στο τελικό ερώτημα της Άννας. Να δούμε τι θα μείνει όρθιο και κυρίως να δούμε ποιοι θα μείνουν όρθιοι. Διότι κάποιοι πέφτουν ήδη εν είδη ντόμινο και τους βλέπουμε καθώς πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον, όπως θα τραγούδαγαν σχετικά και οι Pet Shop Boys.
- Καλό σούβλισμα σε όλους! Και συγνώμη στους Αφγανούς -και σε κάθε άλλον...- που έρχονται για να γλυτώσουν από τις βόμβες του πραγματικού πολέμου και φεύγουν από αυτές της πραγματικής βλακείας. Των οποιωνδήποτε την κομίζουν τελικά...
«Σουβλίστε μας», αν συνεχίσουμε έτσι, που έλεγε και ο Νίκος Ζερβός!
