Ακολουθήστε μας στο Google news
Νίκος Νικολακόπουλος Freedom 88,9
Επικός ως ερμηνευτής
Συναισθηματικός ως συνθέτης.
Άμεσος και ρεαλιστικός ως στιχουργός.
«Ό,τι κι αν πω θα λείπει κάτι»
Ο Μάνος Ξυδούς ήταν εκεί, παρών, σε όλες τις μεγάλες στιγμές τις ελληνικής ροκ σκηνής.
Αν υπάρχει σήμερα ελληνική ροκ σκηνή, το οφείλουμε σε εκείνον.
Το αντίο, με δικά του λόγια: «Πιστεύω ότι το μεγαλύτερο αστέρι που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος είναι να νιώσει την ικανοποίηση του ερωτισμού. Όλα τα υπόλοιπα είναι μια επανάληψη. Ο έρωτας είναι αυτός που ανοίγει πόρτες. Αν χαθεί ο έρωτας, τελειώσαμε».
Μιχάλης Γελασάκης – Δίφωνο 96,6
Όταν κάνεις ζωντανή εκπομπή και πρέπει να ανακοινώσεις κάποιο θάνατο, τα πράγματα είναι δύσκολα. Πολύ δύσκολα! Ειδικά όταν δεν υπάρχει πουθενά αλλού αυτή η είδηση, για να σου φύγει λίγο το βάρος. Γιατί αυτό που σε καίει αυτήν την ώρα, πριν πεις οτιδήποτε, είναι να πάρεις τα τηλέφωνά σου, για να διασταυρώσεις την είδηση, γιατί δεν το πιστεύεις. Θέλεις να μην ισχύει. Όταν δε, δεν έχεις την εμπειρία και τα χρόνια δουλειάς που θα σου επιτρέψουν τουλάχιστον να μην εκτεθείς στον αέρα, ακόμα και τα ακουστικά σε ενοχλούν.
Τον είδαμε για τελευταία φορά στη συναυλία του Πάνου και του Χάρη στο Ποδηλατοδρόμιο του Ο.Α.Κ.Α. Ήταν πολλά άλλα πράγματα εκτός από πρώην μέλος των Πυξ Λαξ, που θα γραφτεί παντού. Δεν έχει νόημα να γράψουμε ένα ακόμη βιογραφικό με δεκάδες ανακρίβειες. Άλλωστε, όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο είναι πολύ εύκολο να το βρείτε σε δευτερόλεπτα. Ο Μάνος Ξυδούς ήταν ένας άνθρωπος άμεσος, ζεστός, που, έτσι όπως τον γνώρισα εγώ, δεν έσκαγε και πολύ για τη δόξα.
Θυμάμαι στην Κρήτη, όταν είχε έρθει με τους Πυξ Λαξ, σε μία από τις τελευταίες τους συναυλίες, είχα πάει να ζητήσω αυτόγραφο. Ήμουν 16 χρονών και τότε είχαν πολύ σημασία για μένα αυτά. Ήταν, άλλωστε, πολύ ωραίο ντεκόρ δεκάδες αυτόγραφα σε ένα εφηβικό δωμάτιο, για να πουλάς μούρη στους συμμαθητές και κυρίως στις συμμαθήτριές σου. Αυτόγραφο απ’ τον Ξυδού δεν πήρα ποτέ! Ο τελευταίος studio δίσκος των Πυξ Λαξ «Χαρούμενη στην πόλη των τρελών» έχει υπογραφές από όλους εκτός από τον Μάνο. Δεν ήθελε να υπογράψει.
Μην είσαι βλάκας, μου είπε. Αυτά είναι για να ψωνιζόμαστε, δεν έχουν καμία σημασία. Πάρε αυτό, μου λέει... Για να μη νομίζεις ότι ψωνίζομαι ακόμα παραπάνω, με το να μην υπογράφω αυτόγραφα. Μου πιάνει το χέρι και μου αφήνει μία άσπρη πένα fender, με τρεις γωνίες. Από τη χαρά μου και την αμηχανία μου με αυτά που μου έλεγε, ούτε που είδα τι ήταν. Το διαπίστωσα όταν πήγα σπίτι. Μάλιστα η πένα ήταν τσακισμένη. Σχεδόν την είχε σπάσει.
Αυτή ήταν η πρώτη μας συνάντηση… Μετά γνωριστήκαμε και ανταλλάξαμε και πέντε κουβέντες παραπάνω στην Αθήνα, λόγω δουλειάς. Έτσι τον θυμάμαι και όσο τον γνώριζα μετά δεν μου χάλασε ποτέ αυτήν την πρώτη εικόνα.
Φαίνεται λίγο οξύμωρο αυτό που έγραψες για τίτλο στον τελευταίο σου δίσκο. Τα αστέρια είπες, θα είναι πάντα μακριά.
«Εσύ εκεί», λοιπόν…
Πέτρος Κουμπλής – Δίεση 101,3
Όταν έφτιαξα το video clip για το «Δε μας ανήκει τίποτα», του κοινού τους δίσκου με τον Πάνο Κατσιμίχα, τον συνάντησα ενώ έκανε πρόβες με τους μουσικούς του.
Δυο λόγια μου ‘πε. Από αυτά που κρατώ σα θησαυρό μέσα μου. Από αυτά που σύψυχα χάριζε σε όποιον ένιωθε πως είχε προσπαθήσει, πως ίσως κάτι ν’ άξιζε. Η γενναιοδωρία της σκέψης και του λόγου. Η ελευθερία του να δίνεις χωρίς αντάλλαγμα.
Ζητώ συγγνώμη από το Μάνο Ξυδούς που, σχεδόν κλαίγοντας, ανακοίνωσα το μεγάλο φευγιό του στην εκπομπή.
Ένας ελεύθερος άνθρωπος δεν θα ‘θελε ποτέ να κλαίνε για εκείνον.
Μ’ ένα χαμόγελο τον αποχαιρετώ, ίδιο μ’ εκείνο που με υποδέχτηκε εκείνο το βράδυ στο Μετρό.
Τις δηλώσεις των τριών ραδιοφωνικών παραγωγών πήρε ο Σπύρος Σεραφείμ. Μας λέει και ο ίδιος δύο λόγια για τον Μάνο Ξυδού:
Τα δικά μας παιδιά, τα παιδιά του ροκ, που δεν τα διόρισε κανείς, η μουσική και η έκφραση τα διάλεξε, παίζουν κάθε βράδυ στην μπάντα τ' ουρανού. Αν κοιτάξεις τα αστέρια, ίσως δεις κάποιους που αγαπούσες πολύ. Είναι οι φίλοι σου ακόμα κι αν δεν κάνατε παρέα, αλλά οι δρόμοι σας έσμιξαν με μια ρομαντική πορεία, του Ρεμπώ για παράδειγμα, είναι οι κολλητοί με τους οποίους πάντα γούσταρες να προκαλείς απανωτές εκρήξεις σε εγκεφάλους. Έτσι, ανήσυχα πνεύματα, που ήθελαν να διαπιστώσουν μέχρι πού φτάνει η απεραντοσύνη του Σύμπαντος.
Σ’ αυτό το ταξίδι στο Σύμπαν, να έχεις καλά στράτα, ρε Μάνο.
Και μία προσωπική ιστορία από τον Άκη Έβενη:
Γεννήθηκε δεκαπέντε μέρες μετά από εμένα, αλλά, γνωριστήκαμε για πρώτη φορά τη περίοδο που τα χέρια μου άλλαζαν τις πλευρές των δίσκων βινυλίου και στράβωναν τις ακριβές βελόνες των κεφαλών κινητού πηνίου των Pick Up (ΕΜΤ), στο Studio με αριθμό 344 του Β’ Προγράμματος, της δημόσιας ραδιοφωνίας.
Ήταν μια περίοδος στην οποία προσπαθούσα να εναρμονίσω τις μουσικές επιλογές μου, καταστρώνοντας μουσικά γεφυρώματα στις πρώτες απ’ ευθείας μετάδοσης (live) εκπομπές. Ένα «τρυπάκι» που μας έβαλε η Σοφία Μιχαλίτση. Μια γυναίκα «στρίγκλα και αρνάκι» με άποψη και υψηλή αισθητική για το σχεδιασμό ραδιοφωνικού προγράμματος! Εκείνη λοιπόν την περίοδο της ορμής του Β’ προγράμματος και της ορμής του New Wave, στο γραφείο του Θόδωρου Σαραντή, στο Περισσό (κτηριακές εγκαταστάσεις ΕΜΙ, πρώην Columbia) γνωρίζω δύο γλυκύτατα πλάσματα!... Τον Μάνο (Ξυδού) και τον Γιάννη (Κουτουβό).
Ο πρώτος, «κολλημένος» με τη Blues, την Country, το Ρεμπέτικο και το Λαϊκό τραγούδι των αυτοδίδακτων ελλήνων μουσικών. Ο δεύτερος, με τη Metal. Τους θυμάμαι πάντα μαζί… Όπου Μάνος και Γιάννης. Όπου Γιάννης και Μάνος. Με το Μάνο, μετατρέψαμε την επαγγελματική σχέση σε φιλική, μέσα από τη διαδικασία ισάριθμης ανταλλαγής δίσκων. Ήμασταν «αυστηροί» σε αυτό… σαν τους φιλοτελιστές. Μόλις «έπεφταν» στα χέρια μου δίσκοι της country music μετά από τις γύρες που έκανα για προμήθεια δισκογραφικού υλικού από τις εταιρείες παραγωγής και διακίνησης μουσικού ρεπερτορίου, του τηλεφωνούσα για ορισμό συνάντησης με την «απειλή» ότι, δεν πρόκειται να του παραδώσω υλικό αν δεν μου φέρει ισάριθμα άλμπουμ. Ήταν 1982…
Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, ο Μάνος: «… καλά… αύριο, κατά τις 11:00, θα περάσω από το γραφείο… αλλά, μη περιμένεις πολλά, γιατί ο Σαραντής φωνάζει και δεν μπορώ να τον ακούω….». Την άλλη μέρα, κατά τις 11:+ καταφθάνει με μια σακούλα της ΕΜΙ. Μέσα υπήρχαν δύο «φρέσκοι», από την εργοστασιακή πρέσα κοπής, δίσκοι, με ασπρόμαυρο εξώφυλλο και χρωματιστά tags. Ο ένας δίσκος είχε προορισμό εμένα και ο άλλος, τον Ηλία Ξυνόπουλο. Στο μπροστινό μέρος του εξωφύλλου, η ασπρόμαυρη φωτογραφία έδειχνε ένα κρεβάτι επάνω στο οποίο ποζάρει ξαπλωμένη, κόντρα και πλαγίως, μια ολόγυμνη χοντρή γυναίκα! Στο εσώφυλλο, ένα φωτορομάντζο. Καταλάβαμε ότι ήταν από εκείνες τις σχεδιαστικές «παλιοδουλειές» του Δημήτρη Αρβανίτη ο οποίος πάντα ενέδιδε όταν του προέκυπτε δουλειά για σχεδιασμό τολμηρών εξωφύλλων. Οι χρωματιστές ετικέτες γράφουν: ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ – ΔΙΣΚΟΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ ΚΑΘΕ ΗΛΙΚΙΑΣ (LP 064-71244)! Ήταν η περίοδος που το κράτος του ανατέλλοντος ΠΑ.ΣΟ.Κ, τα ‘χασε… με τον Μαρούδα, στη λογοκρισία της οδού Ζαλοκώστα!
Χαζεύαμε με τον Ηλία το εξώφυλλο και δίπλα μας ο Μάνος να αδημονεί αμίλητος… Έκπληκτος τον ρωτώ: «Τι είναι αυτό… Μάνο;…» κι ο Μάνος, με αγωνιώδες χαμόγελο κρυφής ευχαρίστησης –προφανώς για το αποτέλεσμα που κρατούσε στα χέρια του- σπάει τη σιωπή του: «…άντε ρε μμμαλάκα… βάλε να ακούσουμε… μ’ έχεις τόση ώρα και περιμένω;…» Μετά από αυτό, ο Μάνος επανήλθε στη σιωπή του αλλά, είχε καρφωμένο το «ομιλητικό» βλέμμα του επάνω μας. Ένα βλέμμα, χαρακτηριστικό των ανθρώπων που σκέφτονται πολύ. Ο δίσκος «κάθεται» -επιτέλους, για Μάνο- στο πλατό, κλείνουμε τις πόρτες, ανεβάζουμε την ένταση του ενισχυτή και τα tracks κυλούν σε 33 1/3 rpm :
Disco Tsoutsouni
Ο Τεκές
One Song for the Calavrita Place
Ερωτικό
Το Παιδί του Σωλήνα
Για την Γιορτή της Μητέρας
Πάρε το Χαπάκι σου
Οι Εκλογές
Μουσικές Ταξιαρχίες
Μετά την ακρόαση, ο Μάνος έφυγε σιωπηλός με τους οκτώ δίσκους που μου πήρε κι εγώ, έφυγα για το σπίτι με τον έναν που μου άφησε. Πέρασε ένα εικοσιτετράωρο, χάζεψα ξανά το εξώφυλλο και τότε πρόσεξα ότι, ο Μάνος, ήταν ο παραγωγός του δίσκου! Αυτή, η σχέση μας, κράτησε έως το καλοκαίρι του 1989. Μετά, χαθήκαμε…. Εσείς πιστεύετε ότι, δεν θα ξαναβρεθούμε;
Τρεις παραγωγοί από τα ραδιόφωνα που ανήκουν στο έντεχνο ρεπερτόριο, τον Freedom 88,9 το Δίφωνο 96,6 και τον Δίεση 101,3 γράφουν για τον Μάνο Ξυδού.
15 Απριλίου 2010Τρεις παραγωγοί από τα ραδιόφωνα που ανήκουν στο έντεχνο ρεπερτόριο, τον Freedom 88,9 το Δίφωνο 96,6 και τον Δίεση 101,3 γράφουν για τον Μάνο Ξυδού.Νίκος Νικολακόπουλος Freedom 88,9Επικός ως ερμηνευτής
Συναισθηματικός ως συνθέτης.
Άμεσος και ρεαλιστικός ως στιχουργός.
«Ό,τι κι αν πω θα λείπει κάτι»
Ο Μάνος Ξυδούς ήταν εκεί, παρών, σε όλες τις μεγάλες στιγμές τις ελληνικής ροκ σκηνής.
Αν υπάρχει σήμερα ελληνική ροκ σκηνή, το οφείλουμε σε εκείνον.
Το αντίο, με δικά του λόγια: «Πιστεύω ότι το μεγαλύτερο αστέρι που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος είναι να νιώσει την ικανοποίηση του ερωτισμού. Όλα τα υπόλοιπα είναι μια επανάληψη. Ο έρωτας είναι αυτός που ανοίγει πόρτες. Αν χαθεί ο έρωτας, τελειώσαμε».
Μιχάλης Γελασάκης – Δίφωνο 96,6Όταν κάνεις ζωντανή εκπομπή και πρέπει να ανακοινώσεις κάποιο θάνατο, τα πράγματα είναι δύσκολα. Πολύ δύσκολα! Ειδικά όταν δεν υπάρχει πουθενά αλλού αυτή η είδηση, για να σου φύγει λίγο το βάρος. Γιατί αυτό που σε καίει αυτήν την ώρα, πριν πεις οτιδήποτε, είναι να πάρεις τα τηλέφωνά σου, για να διασταυρώσεις την είδηση, γιατί δεν το πιστεύεις. Θέλεις να μην ισχύει. Όταν δε, δεν έχεις την εμπειρία και τα χρόνια δουλειάς που θα σου επιτρέψουν τουλάχιστον να μην εκτεθείς στον αέρα, ακόμα και τα ακουστικά σε ενοχλούν.
Τον είδαμε για τελευταία φορά στη συναυλία του Πάνου και του Χάρη στο Ποδηλατοδρόμιο του Ο.Α.Κ.Α. Ήταν πολλά άλλα πράγματα εκτός από πρώην μέλος των Πυξ Λαξ, που θα γραφτεί παντού. Δεν έχει νόημα να γράψουμε ένα ακόμη βιογραφικό με δεκάδες ανακρίβειες. Άλλωστε, όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο είναι πολύ εύκολο να το βρείτε σε δευτερόλεπτα. Ο Μάνος Ξυδούς ήταν ένας άνθρωπος άμεσος, ζεστός, που, έτσι όπως τον γνώρισα εγώ, δεν έσκαγε και πολύ για τη δόξα.
Θυμάμαι στην Κρήτη, όταν είχε έρθει με τους Πυξ Λαξ, σε μία από τις τελευταίες τους συναυλίες, είχα πάει να ζητήσω αυτόγραφο. Ήμουν 16 χρονών και τότε είχαν πολύ σημασία για μένα αυτά. Ήταν, άλλωστε, πολύ ωραίο ντεκόρ δεκάδες αυτόγραφα σε ένα εφηβικό δωμάτιο, για να πουλάς μούρη στους συμμαθητές και κυρίως στις συμμαθήτριές σου. Αυτόγραφο απ’ τον Ξυδού δεν πήρα ποτέ! Ο τελευταίος studio δίσκος των Πυξ Λαξ «Χαρούμενη στην πόλη των τρελών» έχει υπογραφές από όλους εκτός από τον Μάνο. Δεν ήθελε να υπογράψει.
Μην είσαι βλάκας, μου είπε. Αυτά είναι για να ψωνιζόμαστε, δεν έχουν καμία σημασία. Πάρε αυτό, μου λέει... Για να μη νομίζεις ότι ψωνίζομαι ακόμα παραπάνω, με το να μην υπογράφω αυτόγραφα. Μου πιάνει το χέρι και μου αφήνει μία άσπρη πένα fender, με τρεις γωνίες. Από τη χαρά μου και την αμηχανία μου με αυτά που μου έλεγε, ούτε που είδα τι ήταν. Το διαπίστωσα όταν πήγα σπίτι. Μάλιστα η πένα ήταν τσακισμένη. Σχεδόν την είχε σπάσει.
Αυτή ήταν η πρώτη μας συνάντηση… Μετά γνωριστήκαμε και ανταλλάξαμε και πέντε κουβέντες παραπάνω στην Αθήνα, λόγω δουλειάς. Έτσι τον θυμάμαι και όσο τον γνώριζα μετά δεν μου χάλασε ποτέ αυτήν την πρώτη εικόνα.
Φαίνεται λίγο οξύμωρο αυτό που έγραψες για τίτλο στον τελευταίο σου δίσκο. Τα αστέρια είπες, θα είναι πάντα μακριά.
«Εσύ εκεί», λοιπόν…
Πέτρος Κουμπλής – Δίεση 101,3
Όταν έφτιαξα το video clip για το «Δε μας ανήκει τίποτα», του κοινού τους δίσκου με τον Πάνο Κατσιμίχα, τον συνάντησα ενώ έκανε πρόβες με τους μουσικούς του.
Δυο λόγια μου ‘πε. Από αυτά που κρατώ σα θησαυρό μέσα μου. Από αυτά που σύψυχα χάριζε σε όποιον ένιωθε πως είχε προσπαθήσει, πως ίσως κάτι ν’ άξιζε. Η γενναιοδωρία της σκέψης και του λόγου. Η ελευθερία του να δίνεις χωρίς αντάλλαγμα.
Ζητώ συγγνώμη από το Μάνο Ξυδούς που, σχεδόν κλαίγοντας, ανακοίνωσα το μεγάλο φευγιό του στην εκπομπή.
Ένας ελεύθερος άνθρωπος δεν θα ‘θελε ποτέ να κλαίνε για εκείνον.
Μ’ ένα χαμόγελο τον αποχαιρετώ, ίδιο μ’ εκείνο που με υποδέχτηκε εκείνο το βράδυ στο Μετρό.
Τις δηλώσεις των τριών ραδιοφωνικών παραγωγών πήρε ο Σπύρος Σεραφείμ. Μας λέει και ο ίδιος δύο λόγια για τον Μάνο Ξυδού:
Τα δικά μας παιδιά, τα παιδιά του ροκ, που δεν τα διόρισε κανείς, η μουσική και η έκφραση τα διάλεξε, παίζουν κάθε βράδυ στην μπάντα τ' ουρανού. Αν κοιτάξεις τα αστέρια, ίσως δεις κάποιους που αγαπούσες πολύ. Είναι οι φίλοι σου ακόμα κι αν δεν κάνατε παρέα, αλλά οι δρόμοι σας έσμιξαν με μια ρομαντική πορεία, του Ρεμπώ για παράδειγμα, είναι οι κολλητοί με τους οποίους πάντα γούσταρες να προκαλείς απανωτές εκρήξεις σε εγκεφάλους. Έτσι, ανήσυχα πνεύματα, που ήθελαν να διαπιστώσουν μέχρι πού φτάνει η απεραντοσύνη του Σύμπαντος.
Σ’ αυτό το ταξίδι στο Σύμπαν, να έχεις καλά στράτα, ρε Μάνο.
Και μία προσωπική ιστορία από τον Άκη Έβενη:Γεννήθηκε δεκαπέντε μέρες μετά από εμένα, αλλά, γνωριστήκαμε για πρώτη φορά τη περίοδο που τα χέρια μου άλλαζαν τις πλευρές των δίσκων βινυλίου και στράβωναν τις ακριβές βελόνες των κεφαλών κινητού πηνίου των Pick Up (ΕΜΤ), στο Studio με αριθμό 344 του Β’ Προγράμματος, της δημόσιας ραδιοφωνίας.
Ήταν μια περίοδος στην οποία προσπαθούσα να εναρμονίσω τις μουσικές επιλογές μου, καταστρώνοντας μουσικά γεφυρώματα στις πρώτες απ’ ευθείας μετάδοσης (live) εκπομπές. Ένα «τρυπάκι» που μας έβαλε η Σοφία Μιχαλίτση. Μια γυναίκα «στρίγκλα και αρνάκι» με άποψη και υψηλή αισθητική για το σχεδιασμό ραδιοφωνικού προγράμματος! Εκείνη λοιπόν την περίοδο της ορμής του Β’ προγράμματος και της ορμής του New Wave, στο γραφείο του Θόδωρου Σαραντή, στο Περισσό (κτηριακές εγκαταστάσεις ΕΜΙ, πρώην Columbia) γνωρίζω δύο γλυκύτατα πλάσματα!... Τον Μάνο (Ξυδού) και τον Γιάννη (Κουτουβό).
Ο πρώτος, «κολλημένος» με τη Blues, την Country, το Ρεμπέτικο και το Λαϊκό τραγούδι των αυτοδίδακτων ελλήνων μουσικών. Ο δεύτερος, με τη Metal. Τους θυμάμαι πάντα μαζί… Όπου Μάνος και Γιάννης. Όπου Γιάννης και Μάνος. Με το Μάνο, μετατρέψαμε την επαγγελματική σχέση σε φιλική, μέσα από τη διαδικασία ισάριθμης ανταλλαγής δίσκων. Ήμασταν «αυστηροί» σε αυτό… σαν τους φιλοτελιστές. Μόλις «έπεφταν» στα χέρια μου δίσκοι της country music μετά από τις γύρες που έκανα για προμήθεια δισκογραφικού υλικού από τις εταιρείες παραγωγής και διακίνησης μουσικού ρεπερτορίου, του τηλεφωνούσα για ορισμό συνάντησης με την «απειλή» ότι, δεν πρόκειται να του παραδώσω υλικό αν δεν μου φέρει ισάριθμα άλμπουμ. Ήταν 1982…
Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, ο Μάνος: «… καλά… αύριο, κατά τις 11:00, θα περάσω από το γραφείο… αλλά, μη περιμένεις πολλά, γιατί ο Σαραντής φωνάζει και δεν μπορώ να τον ακούω….». Την άλλη μέρα, κατά τις 11:+ καταφθάνει με μια σακούλα της ΕΜΙ. Μέσα υπήρχαν δύο «φρέσκοι», από την εργοστασιακή πρέσα κοπής, δίσκοι, με ασπρόμαυρο εξώφυλλο και χρωματιστά tags. Ο ένας δίσκος είχε προορισμό εμένα και ο άλλος, τον Ηλία Ξυνόπουλο. Στο μπροστινό μέρος του εξωφύλλου, η ασπρόμαυρη φωτογραφία έδειχνε ένα κρεβάτι επάνω στο οποίο ποζάρει ξαπλωμένη, κόντρα και πλαγίως, μια ολόγυμνη χοντρή γυναίκα! Στο εσώφυλλο, ένα φωτορομάντζο. Καταλάβαμε ότι ήταν από εκείνες τις σχεδιαστικές «παλιοδουλειές» του Δημήτρη Αρβανίτη ο οποίος πάντα ενέδιδε όταν του προέκυπτε δουλειά για σχεδιασμό τολμηρών εξωφύλλων. Οι χρωματιστές ετικέτες γράφουν: ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ – ΔΙΣΚΟΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ ΚΑΘΕ ΗΛΙΚΙΑΣ (LP 064-71244)! Ήταν η περίοδος που το κράτος του ανατέλλοντος ΠΑ.ΣΟ.Κ, τα ‘χασε… με τον Μαρούδα, στη λογοκρισία της οδού Ζαλοκώστα!
Χαζεύαμε με τον Ηλία το εξώφυλλο και δίπλα μας ο Μάνος να αδημονεί αμίλητος… Έκπληκτος τον ρωτώ: «Τι είναι αυτό… Μάνο;…» κι ο Μάνος, με αγωνιώδες χαμόγελο κρυφής ευχαρίστησης –προφανώς για το αποτέλεσμα που κρατούσε στα χέρια του- σπάει τη σιωπή του: «…άντε ρε μμμαλάκα… βάλε να ακούσουμε… μ’ έχεις τόση ώρα και περιμένω;…» Μετά από αυτό, ο Μάνος επανήλθε στη σιωπή του αλλά, είχε καρφωμένο το «ομιλητικό» βλέμμα του επάνω μας. Ένα βλέμμα, χαρακτηριστικό των ανθρώπων που σκέφτονται πολύ. Ο δίσκος «κάθεται» -επιτέλους, για Μάνο- στο πλατό, κλείνουμε τις πόρτες, ανεβάζουμε την ένταση του ενισχυτή και τα tracks κυλούν σε 33 1/3 rpm :
Disco Tsoutsouni
Ο Τεκές
One Song for the Calavrita Place
Ερωτικό
Το Παιδί του Σωλήνα
Για την Γιορτή της Μητέρας
Πάρε το Χαπάκι σου
Οι Εκλογές
Μουσικές Ταξιαρχίες
Μετά την ακρόαση, ο Μάνος έφυγε σιωπηλός με τους οκτώ δίσκους που μου πήρε κι εγώ, έφυγα για το σπίτι με τον έναν που μου άφησε. Πέρασε ένα εικοσιτετράωρο, χάζεψα ξανά το εξώφυλλο και τότε πρόσεξα ότι, ο Μάνος, ήταν ο παραγωγός του δίσκου! Αυτή, η σχέση μας, κράτησε έως το καλοκαίρι του 1989. Μετά, χαθήκαμε…. Εσείς πιστεύετε ότι, δεν θα ξαναβρεθούμε;
