Ακολουθήστε μας στο Google news

O σημερινός Σφυγμός της Ημέρας από τον Φοίβο Καρζή όπως ακούστηκε το πρωί στον Αθήνα 984
Ένα μαύρο σύννεφο σκεπάζει την Ευρώπη. Στο Βορρά είναι από το ηφαίστειο της Ισλανδίας. Εδώ είναι από το ηφαίστειο της κοινωνικής έκρηξης, που ζυμώνεται κάθε μέρα, και περιμένει να έρθει το ΔΝΤ και ανοίξει τον κρατήρα.

19 Απριλίου 2010O σημερινός Σφυγμός της Ημέρας από τον Φοίβο Καρζή όπως ακούστηκε το πρωί στον Αθήνα 984

Ένα μαύρο σύννεφο σκεπάζει την Ευρώπη. Στο Βορρά είναι από το ηφαίστειο της Ισλανδίας. Εδώ είναι από το ηφαίστειο της κοινωνικής έκρηξης, που ζυμώνεται κάθε μέρα, και περιμένει να έρθει το ΔΝΤ και ανοίξει τον κρατήρα. Πώς, λοιπόν, συμβαίνει και -ενώ όλοι βλέπουν τι έχει γίνει, πού είμαστε και τί έρχεται- κανείς δεν κάνει τίποτα, ούτε βήμα πιο πέρα από ό,τι είναι απολύτως υποχρεωμένος να κάνει από τις συνθήκες για να μην επέλθει άμεση η καταστροφή;
Πώς συμβαίνει και το πολιτικό παιχνίδι παίζεται με τους γνωστούς παλιούς όρους, με λογική συγκοινωνούντων δοχείων και ώριμων φρούτων, με περιφερειακές δυνάμεις που έχουν σκοπό να μαζέψουν ό,τι τρίψει η κρίση από τον πυρήνα των δύο μεγάλων κομμάτων, με παιχνίδι ευθυνών χωρίς ουσιαστικό καταλογισμό και με ασύλληπτη εθελοτυφλία για τις πραγματικές ανάγκες...
Παίρνω μερικά παραδείγματα, διαφορετικού βάρους και εμβέλειας, φυσικά. Οι υπεύθυνοι, κεντρικά πρόσωπα, του ακραίου δημοσιονομικού εκτροχιασμού της περιόδου Καραμανλή ασκούν αφειδώς το δικαίωμά τους στο δημόσιο λόγο. Τους παρέχεται με άνεση, το αναλαμβάνουν ανενδοίαστα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Στο επιτελείο του Γιώργου Παπανδρέου δεν έχει σημειωθεί καμμία αλλαγή το τελευταίο διάστημα. Που σημαίνει ότι ο άνθρωπος που του εισηγήθηκε στα σοβαρά, και τον έπεισε, πως η επίκληση του ΔΝΤ θα μπορούσε να τρομάξει τόσο την ευρωζώνη ώστε να δώσει αμέσως και άνευ ετέρου όση βοήθεια θέλαμε, παραμένει εκεί και επεξεργάζεται νέες ιδέες. Αλλά η ιδέα του ΔΝΤ (που η σκληρή αλήθεια είναι πως εμείς, η δική μας κυβέρνηση, έβαλε στη διεθνή συζήτηση για την ελληνική κρίση) υπήρξε απολύτως καταστροφική, η χειρότερη έμπνευση που είχε η Αθήνα σε μια περίοδο που το πραγματικό ελαφρυντικό της ακραίας, όντως, πίεσης της συγκυρίας δεν αρκεί για όλα.

Και η κοινωνία έχει τη δική της κοντή μνήμη, τη δική της ευθύνη. Για το τι επιβραβεύει και τι απαξιώνει. Ακούω και διαβάζω πολλούς πια, τρομαγμένους μπροστά στο ασφαλιστικό Λοβέρδου, να λένε (στερνή μου γνώση...) τι ωραία θα ήταν να είχαμε δεχτεί το ασφαλιστικό Γιαννίτση. Αλλά τα πρόσωπα στη δημόσια σκηνή δεν έχουν αλλάξει και τόσο από το 2001. Είναι όλοι τους κι είμαστε όλοι μας εδώ.
Είναι εδώ οι συνδικαλιστές που τον έρριξαν στην πυρά, εκβιάζοντας με γιγαντιαίες διαδηλώσεις την κυβέρνηση. Είναι εδώ όσοι κατέβηκαν στους δρόμους. Είναι εδώ, προπάντων, πολλά από τα μέλη εκείνης της κυβέρνησης Σημίτη και εκείνου του Εκτελεστικού Γραφείου, όπου γράφτηκε η κορύφωση του δράματος κι έπεσαν οι τίτλοι του τέλους. Και οι περισσότεροι είναι μαζί μας – όσοι είχαν δημόσια αντιταχθεί και κερδίσει μια μεγάλη νίκη της οποίας ο λογαριασμός σας έρχεται... Αντιθέτως, ο Γιαννίτσης βρίσκεται στο ημίφως, με σύμπραξη και της κοινωνίας και της ηγεσίας.

Κι ο Αλέκος Παπαδόπουλος είναι εκτός, γιατί τέτοιοι περισσεύουν. Είχε κατηγορηθεί τόσο πρόσφατα όσο το 2007 ότι ήταν υπονομευτής. Γιατί; Επειδή είχε πει πως δεν πρέπει να δίνονται συντάξεις πριν συμπληρώσει κανείς τα 63 του χρόνια. Ναι, ακούσατε καλά. Ο αριθμός είναι 63. Σας διαβάζω το σημερινό τίτλο των “Νέων”: Σύνταξη στα 67. Τότε, όμως, προ τριετίας και ούτε, το 63 “θόλωνε το μήνυμα” και συνιστούσε υπονόμευση. Όσοι αυτά έλεγαν είναι εδώ μαζί μας, διαχειριστές της κρίσης.
Ο Στάθης Καλύβας περιέγραψε με εξαιρετικά ζωντανό τρόπο στην Καθημερινή το πολιτικό παράδειγμα της Αργεντινής. Πώς ήρθε το ΔΝΤ, διέλυσε την κοινωνία, σφαγίασε τη μεσαία τάξη, εξαθλίωσε τους φτωχούς, πώς η χώρα άλλαζε ένα φεγγάρι προέδρους σαν πουκάμισα, και πώς μετά, αφού η κοινωνία ξέσπασε με σύνθημα “διώξτε τους όλους”, αφού η Αριστερά προσπάθησε να κερδίσει από το χάος και απέτυχε, η ίδια κοινωνία παλινόρθωσε το ίδιο αποτυχημένο πολιτικό σύστημα. Ο κυνισμός κερδίζει και οι φτωχοί πληρώνουν.
Η μοίρα της Ελλάδας μπορεί να είναι διαφορετική. Και τη διαφορά, ας είμαστε ειλικρινείς στον καθρέφτη, δεν μπορεί να την κάνει μια περιδεής, απογοητευμένη και παραιτημένη κοινωνία. Τη διαφορά, αν διαλέξει το δύσκολο δρόμο, θα την κάνουν οι επιλογές της ηγεσίας της. Στην πράξη; Του ηγέτη της. Ο χρόνος ποτέ δεν τελειώνει και ο Γιώργος Παπανδρέου έχει ακόμη κεφάλαιο. Ήρθε η ώρα.

Τα κείμενα του Φοίβου Καρζή μπορείτε να τα βρίσκεται στο www.freecity.gr