Ακολουθήστε μας στο Google news
Μια από τις αιτίες που οι άνθρωποι δημιούργησαν ισχυρούς δεσμούς με το ραδιόφωνο, σε αντίθεση με τη τηλεόραση η οποία έχει δημιουργήσει σχέση αποχαυνωτικής εξάρτησης, είναι και ο τρόπος άσκησης του δημοσιογραφικού καθήκοντος. Κάποτε, το δημοσιογραφικό σθένος, «τσάκιζε» τη ακαμψία των πολιτικών κατεστημένων και έβρισκε τρόπους να βγάλει παραέξω τη μέγιστη κοινωνική ανάγκη, έστω κι αν αυτή πολλές φορές στεκόταν κόντρα προς τις πολιτικές επιλογές.
Ένα τέτοιο παράδειγμα καθήκοντος ήταν και ο ρόλος του δημοσιογράφου Παύλου Μπακογιάννη, ο οποίος ήταν ο βασικός εκπρόσωπος του ραδιοσταθμού του Μονάχου στη περίοδο της δικτατορίας. Ο Παντελής Μ. Παντελούρης, στις 13 Δεκεμβρίου του έτους 1998 στο ειδικό αφιέρωμα της εφημερίδας «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» για τους Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία, έγραψε για το αντιδικτατορικό βήμα του Παύλου Μπακογιάννη στη Γερμανία: «Ξεπερνώντας τις αντιδράσεις του συντηρητικού πολιτικού κατεστημένου της Bαυαρίας, ο Μπακογιάννης κατόρθωσε να μεταβάλει την εκπομπή σε «σταθμό αγώνα» κατά της δικτατορίας. Όπως συνήθιζε να λέει, συγκέντρωσε γύρω του σημαντικό αριθμό δημοκρατών δημοσιογράφων, καλλιτεχνών, πανεπιστημιακών και συγγραφέων, οι οποίοι έγραφαν σχόλια και αναλύσεις, έδιναν συνεντεύξεις και συμμετείχαν στη διαμόρφωση ενός κριτικού προς τη δικτατορία προγράμματος. H εκπομπή διατηρούσε επαφή με πολιτικούς και αντιστασιακές οργανώσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, από όλους τους πολιτικούς χώρους, ώστε ήταν σε θέση να μεταδίδει κάθε βράδυ σημαντικές, συχνά αποκλειστικές, πληροφορίες για την κατάσταση στην χουντοκρατούμενη Ελλάδα.…».
Νομίζω ότι αυτές οι γραμμές αρκούν προκειμένου να αντιληφθούμε την αξία του περιεχομένου των ραδιοφωνικών εκπομπών, του Παύλου Μπακογιάννη οι οποίες, σύμφωνα με αξιόπιστη πηγή, βρίσκονται σε κάποιο από τα υπόγεια του Υπουργείου Εσωτερικών - Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης! Η ίδια πηγή, μου έδωσε μια ακόμη πληροφορία: Ότι παλιό μέλος του ΠΑΚ και στενός φίλος αποθανόντος στελέχους της ΚΥΠ (σημερινή Ε.Υ.Π), έχει στη κατοχή του ολόκληρο το υλικό με τις σημειώσεις και τους χαρακτηρισμούς των πρακτόρων της Κ.Υ.Π, επί δικτατορίας. Οι σημειώσεις και οι χαρακτηρισμοί, συνδέονται άμεσα με το περιεχόμενο των ραδιοφωνικών προγραμμάτων του Παύλου Μπακογιάννη στη Γερμανία!
Τόσο το αντιχουντικό περιεχόμενο των ραδιοφωνικών εκπομπών του Παύλου Μπακογιάννη στο ραδιοσταθμό του Μονάχου, όσο και οι σημειώσεις των χουντικών πρακτόρων της ΚΥΠ, αποτελούν ένα εξαίρετο συνδυασμό για επιστημονική έρευνα κι αντί να είναι στη διάθεση του κοινού και στα χέρια των ερευνητών για περαιτέρω επεξεργασία, θάβονται όπως όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα σε αυτή τη χώρα.
Και το σχόλιο για την ημέρα: Το νόημα της ανάμνησης της μαύρης επετείου, ίσως, έχει χαθεί, διότι στο πέρασμα των χρόνων, κάποιοι, κάποιες και σιγά - σιγά, φρόντισαν να εξευμενίσουν την οργή και το θυμό που φέρνουν οι μνήμες και να ξεθωριαστούν από αυτές, οι λόγοι για τους οποίους έγιναν οι αγώνες κατά των απολυταρχικών καθεστώτων και οι κινητοποιήσεις υπέρ της ελευθερίας των ανθρώπων. Στην εποχή μας, οι στρατιωτικές χούντες, δεν έχουν νόημα διότι, ιστορικά, είναι στιγματισμένες και οι πρακτικές τους έχουν γελοιοποιηθεί. Η σύγχρονη απολυταρχική πολιτική συμπεριφορά δεν φέρει χρώμα χακί. Είναι εντελώς άχρωμη και ασχημάτιστη προκειμένου να αποφεύγεται ο εντοπισμός της. Συνήθως, ανακατεύεται με όχλους που φορούν PRADA. Ο δε λόγος της, χαρακτηρίζεται από τα προεκλογικά, ΝΑΙ και τα μετεκλογικά, ΟΧΙ! Ένας πολιτικός λόγος ασαφής που μεταλλάσσεται από ώρα σε ώρα κι από παράθυρο σε παράθυρο των τηλεοπτικών ειδήσεων. Ένας πολιτικός λόγος με τον οποίο συνάδει κι ο δημοσιογραφικός επειδή, στη πρώτη γραμμή της ενημέρωσης, βρίσκονται οι οικονομικοί επενδυτές δημοσιογράφοι, μέλη της Ε.Σ.Η.Ε.Α. Η εύλογη απορία των δημοσιογράφων οι οποίοι προσπαθούν να ασκήσουν, κατά κάποιο τρόπο, το δημοσιογραφικό λειτούργημα τους (ναι, υπάρχουν πολλοί τέτοιοι… απλώς, δεν φαίνονται), αλλά και των απλών ανθρώπων, είναι: «τι ζητάει η αλεπού στο παζάρι;» Πως γίνεται σ’ ένα σωματείο εργαζομένων (δημοσιογράφων) να υπάρχουν ως μέλη του και επιχειρηματικοί παράγοντες; Όμως, μέσα στη γενικότερη σύγχυση που επικρατεί, οι αποστασιοποιημένοι από το πολιτικό παιχνίδι των ελληνικών Μ.Μ.Ε, εύκολα μπορούν να διακρίνουν γιατί, σε μια εποχή που έχουν πληθύνει τα μέσα ενημέρωσης, έχει «φιμωθεί» η φωνή των δημοσιογράφων εκείνων οι οποίοι είναι σε θέση να μεταφέρουν το κοινό αίσθημα.
Επί τη ευκαιρία, λοιπόν, της Μαύρης επετείου, να θυμίσουμε τα λόγια ενός σοσιαλιστή και αναρχοσυνδικαλιστή, του Johann Rudolf Rocker (25 Μαρτίου 1873 – 19 Σεπτεμβρίου 1958), ο οποίος είπε: «ο σοσιαλισμός ή θα είναι ελεύθερος ή δεν θα υπάρξει καθόλου». Κι αν κρίνουμε από τον τρόπο με τον οποίο ασκεί τη πολιτική του το σημερινό κυβερνών κόμμα με την σύμπραξη των «φίλων» συνδικαλιστών, πρέπει να συμπεράνουμε ότι έχουν εφαρμόσει το δεύτερο! Γιατί αν θέλανε πραγματική αναδόμηση της οικονομικής ζωής των ανθρώπων αυτού του τόπου, θα αρχίζανε από κάτω προς τα επάνω!
Βέβαια, μας κόστισε έξι με εφτά μήνες, αλλά, τόσο χρειάστηκε για να συνειδητοποιήσουμε, ότι, εισήλθαμε στην εποχή του Υποτακτικού Σοσιαλισμού!
Ραδιοφωνικές αποστάσεις με ιστορικές συμπτώσεις.
21 Απριλίου 2010Ραδιοφωνικές αποστάσεις με ιστορικές συμπτώσεις.Μια από τις αιτίες που οι άνθρωποι δημιούργησαν ισχυρούς δεσμούς με το ραδιόφωνο, σε αντίθεση με τη τηλεόραση η οποία έχει δημιουργήσει σχέση αποχαυνωτικής εξάρτησης, είναι και ο τρόπος άσκησης του δημοσιογραφικού καθήκοντος. Κάποτε, το δημοσιογραφικό σθένος, «τσάκιζε» τη ακαμψία των πολιτικών κατεστημένων και έβρισκε τρόπους να βγάλει παραέξω τη μέγιστη κοινωνική ανάγκη, έστω κι αν αυτή πολλές φορές στεκόταν κόντρα προς τις πολιτικές επιλογές.
Ένα τέτοιο παράδειγμα καθήκοντος ήταν και ο ρόλος του δημοσιογράφου Παύλου Μπακογιάννη, ο οποίος ήταν ο βασικός εκπρόσωπος του ραδιοσταθμού του Μονάχου στη περίοδο της δικτατορίας. Ο Παντελής Μ. Παντελούρης, στις 13 Δεκεμβρίου του έτους 1998 στο ειδικό αφιέρωμα της εφημερίδας «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» για τους Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία, έγραψε για το αντιδικτατορικό βήμα του Παύλου Μπακογιάννη στη Γερμανία: «Ξεπερνώντας τις αντιδράσεις του συντηρητικού πολιτικού κατεστημένου της Bαυαρίας, ο Μπακογιάννης κατόρθωσε να μεταβάλει την εκπομπή σε «σταθμό αγώνα» κατά της δικτατορίας. Όπως συνήθιζε να λέει, συγκέντρωσε γύρω του σημαντικό αριθμό δημοκρατών δημοσιογράφων, καλλιτεχνών, πανεπιστημιακών και συγγραφέων, οι οποίοι έγραφαν σχόλια και αναλύσεις, έδιναν συνεντεύξεις και συμμετείχαν στη διαμόρφωση ενός κριτικού προς τη δικτατορία προγράμματος. H εκπομπή διατηρούσε επαφή με πολιτικούς και αντιστασιακές οργανώσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, από όλους τους πολιτικούς χώρους, ώστε ήταν σε θέση να μεταδίδει κάθε βράδυ σημαντικές, συχνά αποκλειστικές, πληροφορίες για την κατάσταση στην χουντοκρατούμενη Ελλάδα.…».
Νομίζω ότι αυτές οι γραμμές αρκούν προκειμένου να αντιληφθούμε την αξία του περιεχομένου των ραδιοφωνικών εκπομπών, του Παύλου Μπακογιάννη οι οποίες, σύμφωνα με αξιόπιστη πηγή, βρίσκονται σε κάποιο από τα υπόγεια του Υπουργείου Εσωτερικών - Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης! Η ίδια πηγή, μου έδωσε μια ακόμη πληροφορία: Ότι παλιό μέλος του ΠΑΚ και στενός φίλος αποθανόντος στελέχους της ΚΥΠ (σημερινή Ε.Υ.Π), έχει στη κατοχή του ολόκληρο το υλικό με τις σημειώσεις και τους χαρακτηρισμούς των πρακτόρων της Κ.Υ.Π, επί δικτατορίας. Οι σημειώσεις και οι χαρακτηρισμοί, συνδέονται άμεσα με το περιεχόμενο των ραδιοφωνικών προγραμμάτων του Παύλου Μπακογιάννη στη Γερμανία!
Τόσο το αντιχουντικό περιεχόμενο των ραδιοφωνικών εκπομπών του Παύλου Μπακογιάννη στο ραδιοσταθμό του Μονάχου, όσο και οι σημειώσεις των χουντικών πρακτόρων της ΚΥΠ, αποτελούν ένα εξαίρετο συνδυασμό για επιστημονική έρευνα κι αντί να είναι στη διάθεση του κοινού και στα χέρια των ερευνητών για περαιτέρω επεξεργασία, θάβονται όπως όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα σε αυτή τη χώρα.
Και το σχόλιο για την ημέρα: Το νόημα της ανάμνησης της μαύρης επετείου, ίσως, έχει χαθεί, διότι στο πέρασμα των χρόνων, κάποιοι, κάποιες και σιγά - σιγά, φρόντισαν να εξευμενίσουν την οργή και το θυμό που φέρνουν οι μνήμες και να ξεθωριαστούν από αυτές, οι λόγοι για τους οποίους έγιναν οι αγώνες κατά των απολυταρχικών καθεστώτων και οι κινητοποιήσεις υπέρ της ελευθερίας των ανθρώπων. Στην εποχή μας, οι στρατιωτικές χούντες, δεν έχουν νόημα διότι, ιστορικά, είναι στιγματισμένες και οι πρακτικές τους έχουν γελοιοποιηθεί. Η σύγχρονη απολυταρχική πολιτική συμπεριφορά δεν φέρει χρώμα χακί. Είναι εντελώς άχρωμη και ασχημάτιστη προκειμένου να αποφεύγεται ο εντοπισμός της. Συνήθως, ανακατεύεται με όχλους που φορούν PRADA. Ο δε λόγος της, χαρακτηρίζεται από τα προεκλογικά, ΝΑΙ και τα μετεκλογικά, ΟΧΙ! Ένας πολιτικός λόγος ασαφής που μεταλλάσσεται από ώρα σε ώρα κι από παράθυρο σε παράθυρο των τηλεοπτικών ειδήσεων. Ένας πολιτικός λόγος με τον οποίο συνάδει κι ο δημοσιογραφικός επειδή, στη πρώτη γραμμή της ενημέρωσης, βρίσκονται οι οικονομικοί επενδυτές δημοσιογράφοι, μέλη της Ε.Σ.Η.Ε.Α. Η εύλογη απορία των δημοσιογράφων οι οποίοι προσπαθούν να ασκήσουν, κατά κάποιο τρόπο, το δημοσιογραφικό λειτούργημα τους (ναι, υπάρχουν πολλοί τέτοιοι… απλώς, δεν φαίνονται), αλλά και των απλών ανθρώπων, είναι: «τι ζητάει η αλεπού στο παζάρι;» Πως γίνεται σ’ ένα σωματείο εργαζομένων (δημοσιογράφων) να υπάρχουν ως μέλη του και επιχειρηματικοί παράγοντες; Όμως, μέσα στη γενικότερη σύγχυση που επικρατεί, οι αποστασιοποιημένοι από το πολιτικό παιχνίδι των ελληνικών Μ.Μ.Ε, εύκολα μπορούν να διακρίνουν γιατί, σε μια εποχή που έχουν πληθύνει τα μέσα ενημέρωσης, έχει «φιμωθεί» η φωνή των δημοσιογράφων εκείνων οι οποίοι είναι σε θέση να μεταφέρουν το κοινό αίσθημα.Επί τη ευκαιρία, λοιπόν, της Μαύρης επετείου, να θυμίσουμε τα λόγια ενός σοσιαλιστή και αναρχοσυνδικαλιστή, του Johann Rudolf Rocker (25 Μαρτίου 1873 – 19 Σεπτεμβρίου 1958), ο οποίος είπε: «ο σοσιαλισμός ή θα είναι ελεύθερος ή δεν θα υπάρξει καθόλου». Κι αν κρίνουμε από τον τρόπο με τον οποίο ασκεί τη πολιτική του το σημερινό κυβερνών κόμμα με την σύμπραξη των «φίλων» συνδικαλιστών, πρέπει να συμπεράνουμε ότι έχουν εφαρμόσει το δεύτερο! Γιατί αν θέλανε πραγματική αναδόμηση της οικονομικής ζωής των ανθρώπων αυτού του τόπου, θα αρχίζανε από κάτω προς τα επάνω!
Βέβαια, μας κόστισε έξι με εφτά μήνες, αλλά, τόσο χρειάστηκε για να συνειδητοποιήσουμε, ότι, εισήλθαμε στην εποχή του Υποτακτικού Σοσιαλισμού!
