Ακολουθήστε μας στο Google news

Tο παρόν κείμενο γράφεται για να αναγγείλει τις εμφανίσεις του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο και να σας/μας προτρέψει να τις παρακολουθήσουμε. Ο εξαιρετικός τραγουδοποιός θα βρίσκεται εκεί για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων κάθε Παρασκευή και Σάββατο.

21 Απριλίου 2010Από όλους τους χαρακτηρισμούς που εμπεριέχονταν στην πολυσυζητημένη – πια – συνέντευξη του Χάρη Κατσιμίχα (παιδικού μου ήρωα), με αφορμή την επιστροφή του στην ενεργό δράση μετά από δέκα χρόνια απουσίας, ο πιο άδικος – κατά την προσωπική μου άποψη – ήταν εκείνος για το «ρηχό λυρισμό» του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Και δεν είναι μόνο άδικος, αλλά και ανεξήγητος. Είναι γεγονός ότι ο λυρισμός είναι ένα βασικό συστατικό της τραγουδοποιίας του Αλκίνοου, αλλά ο λυρισμός αυτός κάθε άλλο παρά ρηχός είναι.

Μου δίνεται η εντύπωση ότι ο Χάρης Κατσιμίχας δεν έχει παρακολουθήσει καθόλου την πορεία και την εξέλιξη του Αλκίνοου Ιωαννίδη από την πρώτη του εμφάνιση μέχρι σήμερα. Το έχω ξαναγράψει εδώ στο e-tetRadio και θα το επαναλάβω: ο Αλκίνοος Ιωαννίδης αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση τραγουδοποιού. Είναι άξιος συνεχιστής των παλαιοτέρων και είναι κρίμα να μην του το αναγνωρίζουν οι ομότεχνοί του αυτό. Είναι σεμνός, δουλευταράς και εξελίσσει την τέχνη του διαρκώς. Η μεγαλύτερη απόδειξη των παραπάνω είναι η ακρόαση των δίσκων του με χρονολογική ή τυχαία σειρά. Ακόμα καλύτερα η επίσκεψη στους χώρους που εμφανίζεται.

 Σε κάποιο σημείο της συνέντευξής του ο Χάρης Κατσιμίχας αναφέρει την κούραση που του προξένησε η κυκλοφορία 13 δίσκων σε 15 χρόνια και πόσο αυτό συνετέλεσε στην απόφασή του να αποσυρθεί. Ο Αλκίνοος κυκλοφόρησε, λοιπόν, τον τελευταίο αξιολογότατο δίσκο του, τη «Νεροποντή», μετά από έξι χρόνια δισκογραφικής απουσίας. Το γεγονός αυτό ξενίζει, αλλά κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να κυκλοφορεί δίσκο κάθε χρόνο. Αναμφισβήτητα μάλλιστα αυτή η «εμπορική» λογική δεν έχει θέση στην καλλιτεχνία και ίσως είναι και ένας από τους λόγους που οδηγούν τη δισκογραφία (και όχι τη μουσική) στην κατάρρευση. Ίσως κάτι τέτοιο βέβαια να δυσχεραίνει τον βιοπορισμό των καλλιτεχνών, αλλά τι σχέση έχει η τέχνη με όλα αυτά;

Ο προβληματισμός αυτός μάς φέρνει στο θεμελιώδες και κλασικό – στα όρια, πια, της γραφικότητας – ζήτημα για τη σχέση βιοπορισμού και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Και βέβαια όλες οι απόψεις είναι δεκτές σχετικά. Όπως δεκτή – αν και αφοριστική – είναι και η άποψη του Χάρη Κατσιμίχα για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και το «ρηχό λυρισμό» του. Γιατί στην τέχνη όλες οι αισθητικές προσεγγίσεις είναι θεμιτές. Ακόμα και οι απαξιωτικές, έως και οι υβριστικές. Και μην πει κανείς ότι υπερασπίζομαι τον Αλκίνοο. Την άποψή μου υπερασπίζομαι.

Σε κάθε περίπτωση, το παρόν κείμενο γράφεται για να αναγγείλει τις εμφανίσεις του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο και να σας/μας προτρέψει να τις παρακολουθήσουμε. Ο εξαιρετικός τραγουδοποιός θα βρίσκεται εκεί για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Παρουσιάζει ένα πρόγραμμα από την προσωπική του δισκογραφία με τραγούδια διασκευασμένα από τον ίδιο για ηλεκτρική μπάντα και τετράφωνη χορωδία (το φωνητικό σύνολο «Εν φωναίς»).

Μαζί του μερικοί από τους πιο αξιόλογους μουσικούς της χώρας μας:  Σωτήρης Λεμονίδης (πιάνο, πλήκτρα), Γιώργος Καλούδης (βιολοντσέλο, κρητική λύρα) και Μιχάλης Καπηλίδης (τύμπανα). Τη διδασκαλία της χορωδίας έκανε ο Αλέξανδρος Στουπάκης. Την επιμέλεια του ήχου έχει ο Βαγγέλης Λάππας, των φωτισμών ο Κωνσταντίνος Αλεξίου, ενώ της σκηνής ο Μιχάλης Σιούτης. Τα σκηνικά και οι προβολές είναι του Άντη Ιωαννίδη.

Προσωπικά δεν το χάνω με τίποτα. Το ίδιο ευελπιστώ και δι’ υμάς.