Ακολουθήστε μας στο Google news

Μπορεί να μη ξέρω σήμερα τι γράφω γιατί κι εγώ χαμένα τα έχω, όσο κι αν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι ο ψυχραιμότερος όλων των πανσελληνιασμένων, παρ’ όλα αυτά, θα προσπαθήσω να κάνω μια περατζάδα από τη λογική. Δεν μου είναι εύκολο, πιστέψτε με…

29 Απριλίου 2010Μπορεί να μη ξέρω σήμερα τι γράφω γιατί κι εγώ χαμένα τα έχω, όσο κι αν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι ο ψυχραιμότερος όλων των πανσελληνιασμένων, παρ’ όλα αυτά, θα προσπαθήσω να κάνω μια περατζάδα από τη λογική. Δεν μου είναι εύκολο, πιστέψτε με…

Γιατί, τελευταία, μικρότεροι από εμένα και συνομήλικοί μου, υπό την πίεση διαφόρων γεγονότων, σωριάζονται σαν τα κοτόπουλα και αναγκάζομαι να τους οδηγώ πότε στα νοσοκομεία και πότε στις τελευταίες κατοικίες τους… Γιατί, από τη τηλεόρασή μου κι από το ραδιόφωνό μου, πετάγεται κάθε λίγο και λιγάκι ένας πρωθυπουργός ο οποίος τελικά είναι ο δικός μας, να διαβάζει κείμενα μεταφρασμένα από τη μηχανή του google… Γιατί, ο μηχανισμός κοινωνικής ανάφλεξης έχει πλέον στηθεί από τα χεράκια τους κι όχι από τα δικά μας… Γιατί, η αξιωματική αντιπολίτευση από χθες το ‘ριξε στις απολύσεις για να δώσει το καλό παράδειγμα στο Δ.Ν.Τ. ότι, σε αυτή τη χώρα ξεκίνησε η εφαρμογή περιοριστικών μέτρων… Γιατί, προχθές, η καλή μου, έπεσε σε αφύλακτο λαγούμι δημοτικών έργων στο Γέρακα και ζαπακιάστηκε –έτσι λένε οι κρητικοί μας το, γκρεμοτσακίστηκε…

Τέλος πάντων, με τούτα και με εκείνα που βιώνουμε όλοι μαζί κι ο καθένας με τα δικά του χωριστά σε ψυχολογικά ασφυκτικό για όλους τους Πανσέλληνες περιβάλλον, αντί να επιστρατεύουμε δυνάμεις και να πρυτανεύει η λογική προς διευκόλυνση της καθημερινότητάς μας και εξουδετέρωσης του εισβολέα οχτρού (Δ.Ν.Τ.) του οποίου τις πόρτες άνοιξαν για την είσοδο του, οι εκλεγμένοι «μόνιμοι υπάλληλοι» του πανσελληνικού κοινοβουλίου μας, καθόμαστε και κάνουμε λεκτικά «κατινάζ» από τα τηλεοπτικά παράθυρα, τα διαδικτυακά posts, από ανοικτά και «κλειστά» μικρόφωνα -και πάει λέγοντας- σκοτώνοντας ασκόπως τον διαθέσιμο χρόνο μας. Η κάθε κοινωνική, επιχειρηματική και πολιτική ομάδα, έχει παρατάξει τα συμφέροντα της και η κάθε μια προσπαθεί να σκοράρει…

Η γενική εικόνα που εμφανίζουμε, κυρίως, στους εαυτούς μας, δεν ξέρω πόσο σύμφωνους μας βρίσκει; Μήπως, τούτη την ύστατη ώρα, χρειαζόμαστε ένα είδος αυτοεπισκόπισης κάτι το οποίο άνετα μπορούμε να κάνουμε και στη τουαλέτα μας που είναι μια ιδιαίτερη στιγμή καθημερινής απομόνωσης μας;

Η χθεσινή ημέρα απεργίας των τεχνικών της ΕΤΕΡ, πέρα από τη γύμνια ιδεών, φανέρωσε την ανικανότητα των υπευθύνων των ραδιοσταθμών και σχεδιασμού ροής προγραμμάτων. Και, βεβαίως, δεν θα κάτσω να σχολιάσω τη ραδιοφωνική «εικόνα» τύπου ΣΚΑΪ, η οποία, μεταξύ άλλων, περιείχε -με ασυντόνιστο τρόπο- μείξεις ραδιοφωνικών με τηλεοπτικών ομιλιών, αφού οι παρουσιαστές των δύο διαφορετικών μέσων του ομίλου απευθύνονταν σε διαφορετικό κοινό, ούτε τα από μικροφώνου μεσημβρινά λογύδρια του κ. Αλαφούζου, o οποίος τελευταίως έχει πυκνώσει τις ραδιοτηλεοπτικές παρουσίες του -ίσως, γιατί έχει επηρεαστεί αρκετά από την λάμψη του κ. Βγενόπουλου ο οποίος αποδείχθηκε και δεινός ομιλητής. Επίσης, δεν θα σχολιάσω τους νευρωτικούς σχολιασμούς του Άρη Πορτοσάλτε και δεν θα σχολιάσω τη δημοσιογραφική ανωριμότητα του Μπάμπη Παπαδημητρίου ο οποίος όταν βρίσκει ευκαιρία, επιτίθεται λεκτικά και με αναίδεια στις αδύναμες κοινωνικά τάξεις και δεν ακολουθεί καν το παράδειγμα ισορροπημένου λόγου της Κατερίνας Ακριβοπούλου. Τα γράφω όλα αυτά γιατί ως αφελής ακροατής, πίστεψα ότι ο ΣΚΑΪ, είχε βάλει σκοπό να προστατέψει όλα τα είδη. Όμως, τελευταία, μεροληπτεί στα «ζώα» και σε όσα δεν του κάθονται καλά, τα απειλεί με αφανισμό.

Ένας έξυπνος ιδιοκτήτης, όχι ιδιαίτερα πάντως, θα εκμεταλλευόταν υπέρ του τη χθεσινή απεργία και θα προσάρμοζε το πρόγραμμά του στη περίσταση. Θα παραχωρούσε βήμα και ώρες προγράμματος στους απεργούς υπό τον όρο ότι απεργοί και επιχειρηματίες θα καθόντουσαν μαζί αφήνοντας έξω από την ανοιχτή συζήτηση τους πολιτικούς. Θα ήταν μια γενναία πράξη για μια προσπάθεια να τα βρουν εργαζόμενοι και επιχειρηματίες. Οι σοβαροί επιχειρηματίες και τα σοβαρά στελέχη εργάζονται με τους ανθρώπους.
Δεν στέκονται απλώς στο να κάνουν δηλώσεις τις οποίες οι άλλοι πρέπει να αποδεχθούν. Συνεργάζονται μαζί τους.

Είναι τραγικό να ακούς και να βλέπεις δημοσιογράφους οι οποίοι έχουν ενοικιάσει τους εαυτούς τους στο σύστημα εξουσίας. Αντί να ξεδιαλύνουν τη διαρκώς καλλιεργούμενη σύγχυση, αραδιάζουν επιφανειακό λόγο ο οποίος από κάτω έχει ένα τεράστιο κενό. Θέλετε να μας πείτε κ. Πρετεντέρη, κ. Καψή, κ. Παπαδημητρίου και λοιποί, ότι το δημόσιο χρέος ήταν λαϊκή επιλογή; Ποιος έχει να πληρώσει; Εσείς;… Εγώ;… Όλοι οι εργαζόμενοι; Το ελληνικό δημόσιο; Αυτό είναι πλύση εγκεφάλου. Μήπως πρέπει να πληρώσουν εκείνοι που τα έστειλαν σε τράπεζες της Νέας Υόρκης για να βγάλουν περισσότερα; Αυτά εξηγήστε με απλά λόγια στο κόσμο δίχως να χρειαστείτε κάποια μεταμοντέρνα ρητορική.