Ακολουθήστε μας στο Google news
Οι νικητές είναι:
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΟΥΡΔΗΣ
ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΑΡΙΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ
Τα ονόματά τους θα βρίσκονται στην λίστα του Σταυρού (στην είσοδο).
_____________________________________
Ο Παύλος Παυλίδης «ευθύνεται» για μια από τις πιο ωραίες ιστορίες που μπορώ να διηγηθώ σχετικά με τη μουσική και την επίδρασή της στη ζωή μου.
Ήταν τέλη καλοκαιριού του 2000, ή και λίγο αργότερα, (σχεδόν απίστευτο μου φαίνεται ότι πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια) και είχα ήδη συμπληρώσει έξι μήνες δουλειάς στη δισκογραφική εταιρεία Virgin. Η εργασία μου στην εταιρεία είχε αρχίσει να απομυθοποιείται και εγώ να συνειδητοποιώ ότι το αντικείμενό της, τελικά, δεν είχε καμία σχέση με αυτό που φανταζόμουν όταν ξεκινούσα. Στα δικά μου μάτια (τα εκ της νιότης υπερχειλισμένα από ρομαντισμό) η δισκογραφία απείχε πολύ από τη μουσική δημιουργία. Είχαν ήδη αρχίσει να διαφαίνονται και τα προβλήματα της μουσικής βιομηχανίας. Τα προβλήματα που σήμερα – δέκα χρόνια μετά – την απειλούν με εξαφάνιση, ίσως όχι αδίκως, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Στα πλαίσια της εργασίας μου στη Virgin είχα αναπτύξει φιλικές και «φιλικές» σχέσεις με αρκετούς ανθρώπους του χώρου της δισκογραφίας και με αρκετούς καλλιτέχνες. Μεταξύ των φίλων (άνευ εισαγωγικών) – θέλω να πιστεύω και να ελπίζω ότι – ήταν και ο Παύλος Παυλίδης, frontman των Ξύλινων Σπαθιών εκείνη την εποχή. Σε εκείνον χρωστάω τη μοναδική – ίσως – ευτυχισμένη στιγμή του χρονικού διαστήματος, κατά το οποίο εργαζόμουν στο χώρο της δισκογραφίας.
Ήταν αργά το απόγευμα και τηλεφωνώ στον Παύλο χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Είχα αρκετές ημέρες να του μιλήσω και πήρα να δω τι κάνει. Ακολουθεί η παρακάτω στιχομυθία (σ.σ. έχουν περάσει χρόνια από τότε και είναι πολύ πιθανόν να μην καταγράφεται αυτολεξεί):
- Καλησπέρα Παύλο, τι κάνεις;
- Καλησπέρα Γιώργο. Είμαι πολύ καλά. Μόλις έγραψα – νομίζω – ένα πολύ ωραίο τραγούδι και σκέφτομαι να ανταμείψω τον εαυτό μου με ένα ωραίο μπάνιο.
- Αλήθεια; Μπράβο. Θα μπορούσα, ίσως, να ακούσω τους στίχους;
- Θέλεις;
- Αν θέλεις κι εσύ.
- Ωραία: «Μπήκε ένας ήλιος μες στο σπίτι και με ξύπνησε, μετά με οδήγησε..»
Για όσους δεν το γνωρίζουν (ας το αναζητήσουν) πρόκειται για τους στίχους από τους «Θεριστές», ένα τραγούδι που συμπεριλήφθηκε αργότερα (το 2006) στο δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Παύλου Παυλίδη με τίτλο «Άλλη μια μέρα».
Μόλις ο Παύλος μου διάβασε τους στίχους που είχε γράψει, με ρώτησε πως μου φάνηκαν κι εγώ του απάντησα την αλήθεια, φυσικά, ότι μου άρεσαν πάρα πολύ. Μου είπε πως όταν θα ερχόταν στην Αθήνα (ήταν στην Αμοργό, αν θυμάμαι καλά), θα μου έβαζε να ακούσω το τραγούδι ολοκληρωμένο μαζί με τη μουσική του. Πράγματι αυτό συνέβη λίγο καιρό αργότερα. Θυμάμαι ακόμα τη χαρά που είχα νιώσει τότε, που ένας άνθρωπος, του οποίου την προσωπικότητα και το καλλιτεχνικό έργο θαύμαζα και θαυμάζω, μοιράστηκε μαζί μου μια δημιουργία του χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Και αυτό επίσης που θυμάμαι είναι να ακούω τον Παύλο να διαβάζει τους στίχους του στο τηλέφωνο και να νιώθω μια τρομακτική έξαψη και ταυτόχρονα έναν άκρατο θαυμασμό για εκείνον. Ίσως και μια μικροσκοπική δόση – καλοπροαίρετης – ζήλιας.
Θα μου πείτε τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά; Ίσως να μην σας έχει φανεί και πολύ ενδιαφέρουσα τελικώς η ιστορία μου. Το περιστατικό αυτό πάντως είναι το μοναδικό αμιγώς καλλιτεχνικό - δημιουργικό γεγονός που μπορώ να διηγηθώ από την σύντομη πορεία μου στο χώρο της δισκογραφίας, τον ένα, περίπου, χρόνο της Virgin. Το συναίσθημα εκείνο αναβιώνει λοιπόν για μένα κάθε φορά που ακούω ένα καινούργιο τραγούδι του Παυλίδη. Είναι σα να ξεκινάει ένα ταξίδι με «αυτό το πλοίο που όλο φτάνει». Αυτός είναι και ο τίτλος του καινούργιου δίσκου του Παύλου Παυλίδη που κυκλοφόρησε πριν από μερικές ημέρες. Τα δυο πρώτα τραγούδια («Αυτό», «Λευκή καταιγίδα») που έχω ακούσει είναι εξαιρετικά. Αλλά δεν έχω αγοράσει ακόμα το δίσκο. Προτιμώ να τον ακούσω πρώτα ζωντανά την Πέμπτη στο Σταυρό του Νότου και να τον αγοράσω στην έξοδό μου από το μαγαζί. Είμαι βέβαιος ότι θα τον ακούω στο δρόμο της επιστροφής και μέχρι το τέλος του καλοκαιριού ασταμάτητα σε πλοία, αυτοκίνητα και παραλίες.
Τα λέμε στο Σταυρό του Νότου την Πέμπτη.
Ελπίζω να μην σας κούρασα με τα δικά μου.
Ο Παύλος Παυλίδης «ευθύνεται» για μια από τις πιο ωραίες ιστορίες που μπορώ να διηγηθώ σχετικά με τη μουσική και την επίδρασή της στη ζωή μου..Το συναίσθημα εκείνο αναβιώνει λοιπόν για μένα κάθε φορά που ακούω ένα καινούργιο τραγούδι του Παυλίδη. Είναι σα να ξεκινάει ένα ταξίδι με «αυτό το πλοίο που όλο φτάνει».
04 Μαΐου 2010* Το e-tetRadio σας προσφέρει τρεις διπλές προσκλήσεις (με ποτό) για την τελευταία Πέμπτη του Παύλου Παυλίδη στο Σταυρό του Νότου.Οι νικητές είναι:
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΟΥΡΔΗΣ
ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΑΡΙΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ
Τα ονόματά τους θα βρίσκονται στην λίστα του Σταυρού (στην είσοδο).
_____________________________________
Ο Παύλος Παυλίδης «ευθύνεται» για μια από τις πιο ωραίες ιστορίες που μπορώ να διηγηθώ σχετικά με τη μουσική και την επίδρασή της στη ζωή μου.
Ήταν τέλη καλοκαιριού του 2000, ή και λίγο αργότερα, (σχεδόν απίστευτο μου φαίνεται ότι πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια) και είχα ήδη συμπληρώσει έξι μήνες δουλειάς στη δισκογραφική εταιρεία Virgin. Η εργασία μου στην εταιρεία είχε αρχίσει να απομυθοποιείται και εγώ να συνειδητοποιώ ότι το αντικείμενό της, τελικά, δεν είχε καμία σχέση με αυτό που φανταζόμουν όταν ξεκινούσα. Στα δικά μου μάτια (τα εκ της νιότης υπερχειλισμένα από ρομαντισμό) η δισκογραφία απείχε πολύ από τη μουσική δημιουργία. Είχαν ήδη αρχίσει να διαφαίνονται και τα προβλήματα της μουσικής βιομηχανίας. Τα προβλήματα που σήμερα – δέκα χρόνια μετά – την απειλούν με εξαφάνιση, ίσως όχι αδίκως, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Στα πλαίσια της εργασίας μου στη Virgin είχα αναπτύξει φιλικές και «φιλικές» σχέσεις με αρκετούς ανθρώπους του χώρου της δισκογραφίας και με αρκετούς καλλιτέχνες. Μεταξύ των φίλων (άνευ εισαγωγικών) – θέλω να πιστεύω και να ελπίζω ότι – ήταν και ο Παύλος Παυλίδης, frontman των Ξύλινων Σπαθιών εκείνη την εποχή. Σε εκείνον χρωστάω τη μοναδική – ίσως – ευτυχισμένη στιγμή του χρονικού διαστήματος, κατά το οποίο εργαζόμουν στο χώρο της δισκογραφίας. Ήταν αργά το απόγευμα και τηλεφωνώ στον Παύλο χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Είχα αρκετές ημέρες να του μιλήσω και πήρα να δω τι κάνει. Ακολουθεί η παρακάτω στιχομυθία (σ.σ. έχουν περάσει χρόνια από τότε και είναι πολύ πιθανόν να μην καταγράφεται αυτολεξεί):
- Καλησπέρα Παύλο, τι κάνεις;
- Καλησπέρα Γιώργο. Είμαι πολύ καλά. Μόλις έγραψα – νομίζω – ένα πολύ ωραίο τραγούδι και σκέφτομαι να ανταμείψω τον εαυτό μου με ένα ωραίο μπάνιο.
- Αλήθεια; Μπράβο. Θα μπορούσα, ίσως, να ακούσω τους στίχους;
- Θέλεις;
- Αν θέλεις κι εσύ.
- Ωραία: «Μπήκε ένας ήλιος μες στο σπίτι και με ξύπνησε, μετά με οδήγησε..»
Για όσους δεν το γνωρίζουν (ας το αναζητήσουν) πρόκειται για τους στίχους από τους «Θεριστές», ένα τραγούδι που συμπεριλήφθηκε αργότερα (το 2006) στο δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Παύλου Παυλίδη με τίτλο «Άλλη μια μέρα».
Μόλις ο Παύλος μου διάβασε τους στίχους που είχε γράψει, με ρώτησε πως μου φάνηκαν κι εγώ του απάντησα την αλήθεια, φυσικά, ότι μου άρεσαν πάρα πολύ. Μου είπε πως όταν θα ερχόταν στην Αθήνα (ήταν στην Αμοργό, αν θυμάμαι καλά), θα μου έβαζε να ακούσω το τραγούδι ολοκληρωμένο μαζί με τη μουσική του. Πράγματι αυτό συνέβη λίγο καιρό αργότερα. Θυμάμαι ακόμα τη χαρά που είχα νιώσει τότε, που ένας άνθρωπος, του οποίου την προσωπικότητα και το καλλιτεχνικό έργο θαύμαζα και θαυμάζω, μοιράστηκε μαζί μου μια δημιουργία του χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Και αυτό επίσης που θυμάμαι είναι να ακούω τον Παύλο να διαβάζει τους στίχους του στο τηλέφωνο και να νιώθω μια τρομακτική έξαψη και ταυτόχρονα έναν άκρατο θαυμασμό για εκείνον. Ίσως και μια μικροσκοπική δόση – καλοπροαίρετης – ζήλιας.
Θα μου πείτε τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά; Ίσως να μην σας έχει φανεί και πολύ ενδιαφέρουσα τελικώς η ιστορία μου. Το περιστατικό αυτό πάντως είναι το μοναδικό αμιγώς καλλιτεχνικό - δημιουργικό γεγονός που μπορώ να διηγηθώ από την σύντομη πορεία μου στο χώρο της δισκογραφίας, τον ένα, περίπου, χρόνο της Virgin. Το συναίσθημα εκείνο αναβιώνει λοιπόν για μένα κάθε φορά που ακούω ένα καινούργιο τραγούδι του Παυλίδη. Είναι σα να ξεκινάει ένα ταξίδι με «αυτό το πλοίο που όλο φτάνει». Αυτός είναι και ο τίτλος του καινούργιου δίσκου του Παύλου Παυλίδη που κυκλοφόρησε πριν από μερικές ημέρες. Τα δυο πρώτα τραγούδια («Αυτό», «Λευκή καταιγίδα») που έχω ακούσει είναι εξαιρετικά. Αλλά δεν έχω αγοράσει ακόμα το δίσκο. Προτιμώ να τον ακούσω πρώτα ζωντανά την Πέμπτη στο Σταυρό του Νότου και να τον αγοράσω στην έξοδό μου από το μαγαζί. Είμαι βέβαιος ότι θα τον ακούω στο δρόμο της επιστροφής και μέχρι το τέλος του καλοκαιριού ασταμάτητα σε πλοία, αυτοκίνητα και παραλίες. Τα λέμε στο Σταυρό του Νότου την Πέμπτη.
Ελπίζω να μην σας κούρασα με τα δικά μου.
