Ακολουθήστε μας στο Google news
Το «Δεύτερο» παρουσιάζει ως γνωστόν το καλό ελληνικό τραγούδι. Όχι στο σύνολό του, σαφώς και του ξεφεύγουν κάποια πράγματα, ειδικά τα καινούργια, αλλά εντάξει, δεν πρόκειται ποτέ να παίξει άσχημο κομμάτι. Δεν θα μεταδώσουν ποτέ οι παραγωγοί του μουσική που θα σε προσβάλλει ως ακροατή. Ακούω λόγου χάριν σήμερα από τις 7 το πρωί, τις Ειρήνη Γιανναρά, Μαρία Κοζάκου και Μαργαρίτα Μυτιληναίου και θα έλεγα πως διατρέχουν και οι τρεις τους την ελληνική δισκογραφία με τέχνη. Από την Τσανακλίδου (καλή ώρα, ο τίτλος μας) μέχρι και μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου. Και από Βιτάλη μέχρι Τερμίτες. Και χθες το βράδυ, αργά, άκουγα τον Κώστα Τριπολίτη να αφιερώνει τη μεταμεσονύκτια εκπομπή του στους ξενύχτηδες, σε όσους είχαν σκοπιά και σε εκείνους που βρίσκονταν σε εφημερία. Αυτός είναι ποιητής βέβαια, έχει και τον τρόπο του…
Μια και το έφερε η κουβέντα, να μην το ξεχάσω: Η νυχτερινή ζώνη του «Δεύτερου», 12 με 1, είναι καταπληκτική. Με Άννα Παναγιωτοπούλου, Στέλλα Βλαχογιάννη, Μαριανίνα Κριεζή και Κώστα Τριπολίτη. Καλό νυχτερινό ραδιόφωνο, διαφορετικό από το συνηθισμένο, με εκπομπές προσεγμένες και καλοδουλεμένες.
Αλλά και άλλοι παραγωγοί είναι καλοί. Ο Καρυώτης, ο Πρίντεζης, η Λαχανά, η Διάκου, ο Χρυσοστόμου. Και άλλοι. Ο Βούτσινος και ο Αλαγιάννης. Όλοι τους, άνθρωποι που γνωρίζουν το ελληνικό τραγούδι και μπορούν να πουν και δύο-τρεις ιστορίες γι’ αυτό.
Θα έπρεπε να είναι λίγο πιο alive όμως το «Δεύτερο». Να είχε περισσότερο τσαγανό. Να βάδιζε και σε πιο επαναστατικά μονοπάτια, ξεχνώντας την αστική του καταγωγή. Ίσως όμως αυτό το low και cool στιλ που έχει υιοθετήσει να αποτελεί άποψη. Σεβαστή. Αν και προσωπικά, ως ακροατής, δεν μου αρέσει πάντα. Θα το ήθελα λίγο περισσότερο με τη γροθιά ψηλά. Έχει την αποστολή του όμως...
Σύμφωνοι, το «Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7» έχει αδυναμίες. Αλλά και ποιο ραδιόφωνο δεν έχει; Ωστόσο είναι σε γενικές γραμμές ένας καλός σταθμός. Και στην Αθήνα. Αλλά ειδικά στην επαρχία, αποτελεί μία ερτζιανή όαση.
13 Μαΐου 2010Σύμφωνοι, το «Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7» έχει αδυναμίες. Αλλά και ποιο ραδιόφωνο δεν έχει; Ωστόσο είναι σε γενικές γραμμές ένας καλός σταθμός. Και στην Αθήνα. Αλλά ειδικά στην επαρχία, αποτελεί μία ερτζιανή όαση. Όσοι κάποτε έζησαν, όσοι ζουν και τώρα στην… ελληνική επαρχία – you know what does mean... elliniki eparxia- καταλαβαίνουν πολύ καλά τι εννοώ. Όσοι διαβάζετε τώρα αυτό το κείμενο και ζείτε εκτός Αθηνών μπορείτε να το επιβεβαιώσετε (θαρρώ). Ξέρετε τι είναι να «διασχίζεις» ολόκληρη τη μπάντα των FM και να μη βρίσκεις ένα σταθμό της προκοπής να συντονιστείς; Δράμα. Εκτός ελαχίστων περιπτώσεων σε κάθε νομό της χώρας, περιπτώσεις ραδιοσταθμών που έχουν στηθεί από ανθρώπους με μεράκι, η πλειονότητα είναι χάλια. Το «Δεύτερο» παρουσιάζει ως γνωστόν το καλό ελληνικό τραγούδι. Όχι στο σύνολό του, σαφώς και του ξεφεύγουν κάποια πράγματα, ειδικά τα καινούργια, αλλά εντάξει, δεν πρόκειται ποτέ να παίξει άσχημο κομμάτι. Δεν θα μεταδώσουν ποτέ οι παραγωγοί του μουσική που θα σε προσβάλλει ως ακροατή. Ακούω λόγου χάριν σήμερα από τις 7 το πρωί, τις Ειρήνη Γιανναρά, Μαρία Κοζάκου και Μαργαρίτα Μυτιληναίου και θα έλεγα πως διατρέχουν και οι τρεις τους την ελληνική δισκογραφία με τέχνη. Από την Τσανακλίδου (καλή ώρα, ο τίτλος μας) μέχρι και μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου. Και από Βιτάλη μέχρι Τερμίτες. Και χθες το βράδυ, αργά, άκουγα τον Κώστα Τριπολίτη να αφιερώνει τη μεταμεσονύκτια εκπομπή του στους ξενύχτηδες, σε όσους είχαν σκοπιά και σε εκείνους που βρίσκονταν σε εφημερία. Αυτός είναι ποιητής βέβαια, έχει και τον τρόπο του… Μια και το έφερε η κουβέντα, να μην το ξεχάσω: Η νυχτερινή ζώνη του «Δεύτερου», 12 με 1, είναι καταπληκτική. Με Άννα Παναγιωτοπούλου, Στέλλα Βλαχογιάννη, Μαριανίνα Κριεζή και Κώστα Τριπολίτη. Καλό νυχτερινό ραδιόφωνο, διαφορετικό από το συνηθισμένο, με εκπομπές προσεγμένες και καλοδουλεμένες. Αλλά και άλλοι παραγωγοί είναι καλοί. Ο Καρυώτης, ο Πρίντεζης, η Λαχανά, η Διάκου, ο Χρυσοστόμου. Και άλλοι. Ο Βούτσινος και ο Αλαγιάννης. Όλοι τους, άνθρωποι που γνωρίζουν το ελληνικό τραγούδι και μπορούν να πουν και δύο-τρεις ιστορίες γι’ αυτό.
Θα έπρεπε να είναι λίγο πιο alive όμως το «Δεύτερο». Να είχε περισσότερο τσαγανό. Να βάδιζε και σε πιο επαναστατικά μονοπάτια, ξεχνώντας την αστική του καταγωγή. Ίσως όμως αυτό το low και cool στιλ που έχει υιοθετήσει να αποτελεί άποψη. Σεβαστή. Αν και προσωπικά, ως ακροατής, δεν μου αρέσει πάντα. Θα το ήθελα λίγο περισσότερο με τη γροθιά ψηλά. Έχει την αποστολή του όμως...
