Ακολουθήστε μας στο Google news

Στο  πίσω τζάμι του πρώτου λεωφορείου που βρέθηκε μπροστά μου σήμερα το πρωί συνάντησα τον Γιάννη Σπανό, στο δεύτερο τον Bob Dylan, το τρίτο το προσπέρασα προσπαθώντας να αποφύγω ατυχείς συνειρμούς…

18 Μαΐου 2010Στο  πίσω τζάμι του πρώτου λεωφορείου που βρέθηκε μπροστά μου σήμερα το πρωί συνάντησα τον Γιάννη Σπανό, στο δεύτερο τον Bob Dylan, το τρίτο το προσπέρασα προσπαθώντας να αποφύγω ατυχείς συνειρμούς…

-    Οι κάπως μεγαλύτεροι (ο Κανελλόπουλος για παράδειγμα) γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι συναυλίες στην Ελλάδα αποτελούν μια σχετικά πρόσφατη ιστορία. Για τα ονόματα από το εξωτερικό μιλάμε ασφαλώς. Οι σχετικές ιστορίες είναι γνωστές. Police, Rory Gallagher κ.λ.π. για να αρχίσει δειλά- δειλά να ξυπνάει ό, τι «αποκοιμήθηκε» μαζί με τα ιπτάμενα τριαντάφυλλά του Mick Jagger. Με αυτό το δεδομένο, μπορεί να πει κανείς ότι όντως έχουν γίνει πολλά βήματα προόδου και τρόπον τινά παρακολουθούμε πλέον σε απόσταση αναπνοής το συναυλιακό γίγνεσθαι του εξωτερικού. Όσοι το παρακολουθούμε τέλος πάντων…

-    Τα μεγάλα συγκροτήματα μας περιλαμβάνουν (κάθε τόσο) στις ημερομηνίες τους, ενώ φέτος το αναμφίβολα μεγαλύτερο παγκόσμιο συναυλιακό happening (THE BIG FOUR LIVE) περνάει σε πραγματικό χρόνο από τα μέρη μας. Γενικώς αν τα βάλεις κάτω τα πράγματα… λίγα είναι τελικά τα μεγάλα ονόματα που δεν έχουν επισκεφτεί ποτέ την Ελλάδα. Και για αυτούς που έχουν απομείνει όλο και κάτι ακούγεται…

-    Από την άλλη πλευρά, καθεστωτική έχει γίνει η παρουσία ονομάτων που κάθε χρόνο μαζεύουν ολοένα και περισσότερο κόσμο και καταφέρνουν να δημιουργούν την εντύπωση ότι εκτός των άλλων οι συναυλίες στην Ελλάδα αποτελούν και μία καλή «μπίζνα», γεγονός που πάντως στις περισσότερες των περιπτώσεων αμφισβητείται. Είτε μιλάμε για τους James και τους Scorpions, είτε για την τριετία των Archive, είτε για τους Faith No More που έρχονται για δεύτερη φορά σε ένα χρόνο στην προσπάθεια να καλυφθεί μια απουσία είκοσι ετών…, τα «σίγουρα» ονόματα είναι αυτά που καταδεικνύουν την εγχώρια συναυλιακή συμπεριφορά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

-    Και αυτό δεν είναι τόσο παράδοξο όσο φαίνεται. Πρωταρχικό κριτήριο για να πετύχει μία συναυλία στην Ελλάδα είναι να μην απευθύνεται σε μία και μόνη συγκεκριμένη ηλικιακή κατηγορία οπαδών/ κοινού. Κατ’ αυτό τον τρόπο είναι αναμενόμενο  να μαζεύουν όχι παραπάνω από  150 άτομα οι Pains Of Being Pure At Heart και οι Animal Collective, αλλά και ταυτόχρονα να καθίστανται εν αμφιβόλω όλες οι συναυλίες teen pop ονομάτων, όσο και να είναι στην επικαιρότητα και να αποτελούν hot ονόματα στο εξωτερικό. Εξ αντιδιαστολής, ριψοκίνδυνη κρίνεται και η συναυλία της Grace Jones η οποία με κανέναν τρόπο δεν μπορούμε να πούμε ότι «ανανέωσε» το κοινό της τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια (τουλάχιστον).

-    Οι ροκ θρύλοι από την άλλη πλευρά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταφέρουν και εισβάλλουν στα νεότερα ακροατήρια με αποτέλεσμα οι εκάστοτε reviewers περιοδικών και μουσικών site να απορούν για τον ιδανικό συνδυασμό νεολαίας και παλιάς φρουράς, που κάθε τρεις μήνες πλέον σημειώνουν sold out στις εμφανίσεις των Stranglers.

-    Με αυτού του είδους τις αναλύσεις καταλήγουμε πολλές φορές στο συμπέρασμα ότι τελικά όλα αυτά τα νέα γκρουπ που θεωρούμε σημαντικά, ριζοσπαστικά, ρηξικέλευθα και οτιδήποτε άλλο… τίποτε δεν έχουν να πουν και καμιά ιδιαίτερη αξία δεν έχει η παρουσία της, όταν δεν μπορούν να μαζέψουν πάνω από 100-150 άτομα, ακόμη και αν τους βάλεις σε ένα line up ανά δύο ή περισσότερους… Το «εν τω πολλώ το ευ» εφαρμόζεται στη συγκεκριμένη περίπτωση με ακρίβεια και αυστηρότητα.

-    Με αυτό τον τρόπο γράφονται εδώ κι εκεί αναλύσεις περί ελιτιστών που ναρκισσεύονται με τις όποιες μουσικές τους γνώσεις, που αποθεώνουν ασήμαντες μονάδες στην ιστορία της μουσικής για να πουλήσουν μούρη και να πλασάρουν προφίλ, που σνομπάρουν τα μεγάλα ονόματα του στυλ U2 και Killers γιατί απλά φοβούνται να παραδεχτούν ότι αυτό που αρέσει στον πολύ κόσμο είναι τελικά και αυτό που έχει σημασία και αξία.

-    Αν όμως ξεφύγουμε λίγο από τον εγχώριο συναυλιακό μικρόκοσμο και δούμε την υπόθεση της εν ευρεία έννοια ροκ συναυλίας σε ευρύτερες όχι μόνο χωρικές , αλλά και χρονικές διαστάσεις, θα διαπιστώσουμε ότι τα πράγματα είναι (και) λίγο διαφορετικά.

-    Η εξέλιξη της μουσικής που εμφανίστηκε ως rock ‘n’ roll στη δεκαετία του πενήντα και στη συνέχεια πήρε δεκάδες μορφές (pop, rhythm & blues, funk, hard rock, glam rock, metal, punk, new wave, hip hop, electronica κ.α. …) ήρθε πάντοτε υπογείως και πάντοτε ερήμην του μεγάλου κοινού. Το τελευταίο υπήρξε σε κάθε στάδιο κατ’ αρχήν απόν (έως και ενάντιο) στην εμφάνιση κάθε νέου μουσικού είδους. Από εκεί και πέρα κατά περίπτωση οτιδήποτε εμφανίζεται ως καινοτόμο και ανατρεπτικό εντός ορισμένου χρονικού διαστήματος απορροφάται από το mainstream και καθίσταται «κυρίως πιάτο» αυτού. Αυτά είναι γνωστά, αλλά δεν είναι κακό να τα θυμόμαστε κάθε τόσο.

-    Ο ρόλος των συναυλιών και των ζωντανών εμφανίσεων σε όλη αυτή τη διαδικασία εξέλιξης είναι όχι μόνο καταλυτικός, αλλά μάλλον πρωταρχικός. Οι πρώτες δειλές εμφανίσεις του Elvis, οι Velvet Underground πριν τους «τσιμπήσει» ο Warhol, οι θρυλικές εμφανίσεις των Sex Pistols ενώπιον δεκαπέντε ατόμων, που αργότερα όλοι ανεξαιρέτως έφτιαξαν συγκροτήματα, τα πρώτα ερημικά raves των Orbital κ.λ.π. Όλα τα παραπάνω υπήρξαν σκόρπιες συναθροίσεις κάποιων τυχαίων ελιτιστών, που αδιαφορούσαν για ό,τι μαζικό συνέβαινε γύρω τους.

-     Και κάπως έτσι τα πράγματα συνεχίζουν να κυλάνε μέχρι σήμερα… Το τελευταίο πραγματικά μεγάλο και πραγματικό αυθεντικό rock act, οι White Stripes , δηλαδή έχτισε το μύθο του μέσα από εκατοντάδες, ακούραστες, καθημερινές εμφανίσεις σε live club του συρμού και της αδιαφορίας (όχι μόνο βέβαια, παίξανε έγκαιρα και σε κάποια «εκλεκτά» club), παίζοντας σε πολλές  περιπτώσεις για τα ποτά της βραδιάς και μόνο, όχι πολύ διαφορετικό δρώμενο δηλαδή  από αυτό που κάποτε ακολούθησε ο Woody Guthrie και μετά από αυτόν ο Bob Dylan…

-    Στην Ελλάδα αυτού του είδους η κουλτούρα δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει όχι μόνο στην περίπτωση των ονομάτων που έρχονται από έξω (άλλωστε είναι μάλλον άτοπο να «περάσεις» από την Ελλάδα για να χτίσεις όνομα…), αλλά και στις εγχώριες μπάντες. Ειδικά τα τελευταία χρόνια συναντάμε συνεχώς νέα ονόματα για τα οποία γίνεται λόγος παντού, γράφουν τα περιοδικά και τα blogs, ενίοτε έχουν και ένα δύο κυκλοφορίες… και μετά από όλα αυτά αποφασίζουν να εμφανιστούν και ζωντανά. Αν το αποφασίσουν δηλαδή ποτέ…

-    Σε αυτή τη γραμμή κινείται και αντιμετώπιση του κοινού προς τα μικρομεσαία και μικρομικρά ονόματα που τελικώς καταφέρνουν να βρουν τον δρόμο προς την Ελλάδα. Τα οποία μάλιστα αντιμετωπίζονται κατ’ αρχήν με καχυποψία και κατόπιν με υπερβολική αυστηρότητα σε σχέση με αυτό που παρουσιάζουν. Ένα συγκρότημα που μόλις έβγαλε τον πρώτο του δίσκο και πρόλαβε και έκανε μισή τουρνέ στα φεστιβάλ του καλοκαιριού είναι σχεδόν σίγουρο ό,τι δεν θα εντυπωσιάσει όποιον ελπίζει σε ροκ μεγαλείο και σε «ήχος και φώς» υπερθέαμα. Οι James κουβαλάνε τριάντα σχεδόν χρόνια πάνω στη σκηνή… και ακόμη και αν είσαι πλέον ο χειρότερος εχθρός τους (παρών) δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς ότι ξέρουν τον τρόπο να «πάρουν» το κοινό μαζί τους.

-    Οι έρημοι οι Horrors βρήκαν τον κατάλληλο παραγωγό, έφτασαν και με τη βοήθεια της έμπνευσης σε ένα αρχικά εντυπωσιακό αποτέλεσμα, αλλά τον ιδρώτα της σκηνής δεν πρόλαβαν να τον μεταλάβουν όσο πρέπει.

-    Όσοι τυχόν από τους εγχώριους διοργανωτές έχουν το σθένος και τη δύναμη να φέρνουν στη χώρα μας τέτοιου είδους ονόματα, στο τέλος κάθε σαιζόν (χειμερινής ή καλοκαιρινής) εμφανίζονται μάλλον εξουθενωμένοι. Μετράνε ζημιές και απώλειες και αναρωτιούνται (μαζί και εμείς…) κατά πόσο θα καταφέρουν να ανταπεξέλθουν στην επόμενη χρονιά.

-    Έχουμε ξαναπεί για το παράδειγμα της Alterground. Όχι μόνο με καινούργια , αλλά και με γνησίως underground ονόματα από το παρελθόν, απευθύνονται σε κοινό που αντιμετωπίζει το rock ‘n’ roll ως υγιές live δρώμενο και όχι ως προκατασκευασμένο προϊόν το οποίο ψυχαναγκαστικά υποχρεώνεσαι να ακολουθήσεις διότι σε ακολουθεί και αυτό από το πρωινό λεωφορείο, μέχρι τα ρεπορτάζ στις ειδήσεις για τις ουρές στα εισιτήρια κ.ο.κ. … Φέτος σε ολόκληρη τη χρονιά τα πήγαν πολύ καλά –έως άριστα…- από άποψη ονομάτων (βλέπε A Place To Bury Strangers) και ολοκληρώνουν θεαματικά (Black Heart Procession κ.λ.π.). Μόνιμη ένσταση αυτή για τον χώρο στον οποίο μονίμως πλέον στεγάζουν τις δραστηριότητες τους… Το ιστορικό Rodeo είναι από κάθε άποψη ακατάλληλο για την παρακολούθηση μιας συναυλίας και ομολογώ ότι φέτος αποφάσισα να μην πάω σε πολλές συναυλίες που με ενδιέφεραν αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας του εν λόγω χώρου.

-    Φαντάζομαι ότι πολλές θα είναι και οι αντενστάσεις από την πλευρά των διοργανωτών σχετικά με την έλλειψη δυνατοτήτων για δραστηριοποίηση σε έναν καλύτερο συναυλιακό χώρο, αλλά τελικά αποδεικνύεται ότι αυτό είναι που κάτι δεν μπορεί να αφορά το κοινό. Που επιθυμεί και να ακούει και να βλέπει σωστά. Και δυστυχώς στο Rodeo αμφότερα τα βασικά αυτά συστατικά μιας συναυλίας απουσιάζουν. Και μένει μόνο ο ροκ ιδρώτας να ταλαιπωρεί το κοινό.

-    Όλα τα παραπάνω καταλήγουν εκ του αντιστρόφου στο παράδειγμα του Synch Festival. Διαχρονικά, ίσως, της μοναδικής εγχώριας προσπάθειας –και μάλιστα με τη μορφή φεστιβάλ- που αντιμετωπίζει την υπόθεση της μουσικής σε ολόκληρη της δυναμική και εξελικτική της διάσταση, αγνοεί χώρο, χρόνο, trends, trademarks και «σιγουριές» και ψάχνει να βρει πέρα από το τι υπάρχει… και το τι ΘΑ υπάρξει.

-    Τα του Synch όμως την αμέσως επόμενη φορά, αναλυτικά, διεξοδικά και με το μυαλό και στο Primavera Sound μιας και ήδη έχουμε ξεπεράσει κάθε θεμιτό όριο λέξεων ακόμη και για το διαδίκτυο…