Ακολουθήστε μας στο Google news
Μουσικογραφιάδικα κολλήματα, ίδιον της φάρας μας!
Κάθε μια στο τόσο όμως έρχεται κι ένας Paul Weller μ' ένα Wake Up The Nation, για να μας αναγκάσει να καταπίνουμε την πένα μας και μαζί όλο της το φαρμάκι. Με δίσκους, ή μάλλον -για να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους- με ΔΙΣΚΑΡΕΣ σαν κι αυτή καταλαβαίνει και ο πλέον (μουσικά) ανιστόρητος εξ υμών το λόγο που ορισμένοι απολαμβάνουν χαρακτηρισμούς όπως "godlike genius" από το σύνολο του τύπου, του κοινού αλλά και των συναδέλφων τους. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς τον Weller άλλωστε όταν σε κάτι λιγότερο από δυο χρόνια μετά το καταπληκτικό 22 Dreams του 2008 και με μια συγκλονιστική live εμφάνιση στην Αθήνα, προίκα για όλους τους αμετανόητους modάδες, επιστρέφει στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς (ναι, το γνωρίζω ότι είναι ακόμα Μάιος) και το κάνει με ΑΥΤΟΝ το δίσκο!
Ο 52χρονος -την άλλη εβδομάδα- Modfather, μάζεψε μερικούς από τους καλύτερους σεσιονάδες του Νησιού του (προσέξτε τις κιθάρες του Primal Screamer, Barry Cadogan στο Two Fat Ladies που κλείνει το άλμπουμ αν δε με πιστεύετε...), πασάλειψε τον ήχο του με μπόλικη απολαυστικότατη φασαρία, παίδεψε όσο περισσότερο μπορούσε τους μηχανικούς του στο στούντιο (Jamie Johnson και Charles Rees, κολλητοί του Robert Wyatt αν ενδιαφέρεστε), έγραψε σχεδόν όλους τους στίχους του στο πόδι, ξεφούρνισε ανατρεπτικά σινγκλάκια σαν το ομώνυμο Wake Up The Nation και το No Tears To Cry (με τον 73χρονο θρύλο Clem Cattini των Tornadoes και των 44 νο.1 singles στα βρετανικά charts, στα ντράμς), και περιόρισε τους "δυναμίτες" του σε σεμνά ξεσπάσματα ποπ ανατριχίλας των 2,5 και κάτι λεπτών.
Για να το πω κι αλλιώς, ο λόγος για τον οποίο ένας και μόνο δίσκος μονοπώλησε το ενδιαφέρον μου αυτή την εβδομάδα είναι απλός. Μετά το Wake Up The Nation, τι άλλο να ακούσεις και κυριώς, για τι άλλο να γράψεις;
Wake Up The Nation: Το καινούργιο άλμπουμ του Paul Weller
17 Μαΐου 2010Πάντα στέκομαι ιδιαίτερα σκεπτικός απέναντι σε καλλιτέχνες που μας παρουσιάζουν τη... νιοστή τους δισκογραφική δουλειά. Είναι λίγο η σατράπικη διάθεση ότι τα καλύτερα έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί για καλλιτέχνες που βρίσκονται αισίως στο δέκατο σόλο άλμπουμ τους (ενώ άλλα τόσα προηγήθηκαν στην πρώτη τους νιότη, πριν δηλαδή τσακωθούν με τις εκάστοτε μπάντες τους), είναι και το γεγονός ότι ο πρότερος έντιμος βίος αγαπημένων "μεγαθηρίων" του παρελθόντος πολύ συχνά τους δίνει άλλοθι για ανόητους πειραματισμούς με αμφιβόλου αισθητικής αποτελέσματα...Μουσικογραφιάδικα κολλήματα, ίδιον της φάρας μας!
Κάθε μια στο τόσο όμως έρχεται κι ένας Paul Weller μ' ένα Wake Up The Nation, για να μας αναγκάσει να καταπίνουμε την πένα μας και μαζί όλο της το φαρμάκι. Με δίσκους, ή μάλλον -για να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους- με ΔΙΣΚΑΡΕΣ σαν κι αυτή καταλαβαίνει και ο πλέον (μουσικά) ανιστόρητος εξ υμών το λόγο που ορισμένοι απολαμβάνουν χαρακτηρισμούς όπως "godlike genius" από το σύνολο του τύπου, του κοινού αλλά και των συναδέλφων τους. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς τον Weller άλλωστε όταν σε κάτι λιγότερο από δυο χρόνια μετά το καταπληκτικό 22 Dreams του 2008 και με μια συγκλονιστική live εμφάνιση στην Αθήνα, προίκα για όλους τους αμετανόητους modάδες, επιστρέφει στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς (ναι, το γνωρίζω ότι είναι ακόμα Μάιος) και το κάνει με ΑΥΤΟΝ το δίσκο!Ο 52χρονος -την άλλη εβδομάδα- Modfather, μάζεψε μερικούς από τους καλύτερους σεσιονάδες του Νησιού του (προσέξτε τις κιθάρες του Primal Screamer, Barry Cadogan στο Two Fat Ladies που κλείνει το άλμπουμ αν δε με πιστεύετε...), πασάλειψε τον ήχο του με μπόλικη απολαυστικότατη φασαρία, παίδεψε όσο περισσότερο μπορούσε τους μηχανικούς του στο στούντιο (Jamie Johnson και Charles Rees, κολλητοί του Robert Wyatt αν ενδιαφέρεστε), έγραψε σχεδόν όλους τους στίχους του στο πόδι, ξεφούρνισε ανατρεπτικά σινγκλάκια σαν το ομώνυμο Wake Up The Nation και το No Tears To Cry (με τον 73χρονο θρύλο Clem Cattini των Tornadoes και των 44 νο.1 singles στα βρετανικά charts, στα ντράμς), και περιόρισε τους "δυναμίτες" του σε σεμνά ξεσπάσματα ποπ ανατριχίλας των 2,5 και κάτι λεπτών.
Για να το πω κι αλλιώς, ο λόγος για τον οποίο ένας και μόνο δίσκος μονοπώλησε το ενδιαφέρον μου αυτή την εβδομάδα είναι απλός. Μετά το Wake Up The Nation, τι άλλο να ακούσεις και κυριώς, για τι άλλο να γράψεις;
