Ακολουθήστε μας στο Google news

“Έχουν δίκιο οι διαδηλωτές να διαδηλώνουν” δήλωσε ο Γιωργάκης.
Μας δουλεύει!

27 Μαΐου 2010“Έχουν δίκιο οι διαδηλωτές να διαδηλώνουν” δήλωσε ο Γιωργάκης.
Μας δουλεύει!
Διαρκώς.
Έτσι ήσυχα και απλά, διαρκώς και μονότονα, μας δουλεύει.
Με την άγνοια κινδύνου που μόνον ένας μωρός μπορεί να επιδεικνύει.

Πήγε ο άνθρωπος μαζί με την κυρία Μπιρμπίλη στην παραλία, γκρέμισαν την ερειπωμένη “Φαντασία” και δήλωσαν ότι αυτό είναι η αρχή για την “απελευθέρωση” χιλιάδων χιλιομέτρων μετώπου της πόλης προς την παραλία...!
Μας δουλεύουν!
Με πλήρη άνεση.Ήσυχα, απλά κι ασύδοτα...
Βιώνουν την ίδια τους την προπαγάνδα σαν μια γκλαμουριά που τους έπεσε λαχείο απ'τον ουρανό και το φχαριστιούνται.
Χωρίς συναίσθηση κι αιδώ...
Παλιές ιδέες, απραγματοποίητα σχέδια, ξεμεινεμένα όνειρα ανακαλούνται στα όπλα κι επιστρατεύονται εκ νέου ως νέοι στόχοι, με φρέσκιες στρατηγικές
όπως με την περίφημη ένταξη του Ολυμπιείου Διός στον κοινωνικό ιστό της πόλης.

Παλιός καημός!
Από την εποχή του σχεδίου για την “Ενοποίηση των Αρχαιολογικών Χώρων” - σπαράγματα του οποίου πραγματοποιήθηκαν. Με λαμπρά αποτελέσματα, όπως τα απολαμβάνουμε στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Φανταστείτε να είχε πραγματοποιηθεί ολοκληρωμένο εκείνο το όνειρο του Τρίτση, της Μελίνας
απ'το Δίπυλο, στην αρχή του Κεραμεικού από την Πειραιώς, έως την Πύλη του Αδριανού και τους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Όμως.

Ακόμα και η μπαρούφα της κυρίας Μπιρμπίλη με έκανε να ονειροπολώ. Είναι χρόνια τώρα που το Ολυμπιείο, στέκει στη μέση της πόλης, σαν σε νησί, απομονωμένο και απρόσβατο.

Γύρω του τρέχουν δρόμοι κι αυτοκίνητα, αφήνοντας μόνον μια μικρή πορτούλα που την εντοπίζουν οι μυημένοι – καμμιά τριακοσαριά πρόσωπα τον μήνα, όλα κι όλα!! - προκειμένου να επισκεφτούν το υπέροχο μεγαθήριο, έτσι όπως λαβωμένο, αλλά κομψόν κι αγέρωχο υψώνεται προς τον Αττικό ουρανό. Χορεύοντας έναν πανάρχαιο ακίνητο χορό με το φως..
Με έναν τεράστιο χώρο να το περιβάλλει,
χώρο έρημον, που θα μπορούσε να γίνει χώρος ανθρώπων. Αν “είχε μυαλό το ΚΑΣ” - το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο
κι έπραττε όπως οι Ιταλοί, που εντάσσουν τα μνημεία στην κοινωνική ζωή των άστεων, αφαιρώντας τους φράκτες κι επιτρέποντας ήπιες πανάλαφρες κατασκευές – δυο-τρία καφενεία, μια παιδική χαρά – να υποστηρίζουν την προσβασιμότητα, την επίσκεψη, την απόλαυση του μνημείου.
Όπως συμβαίνει (επιτέλους και παρ'ημίν) με το καφέ του Μουσείου της Ακρόπολης.
Το ωραιότερο αίθριο των Αθηνών, το Ολυμπιείο, θα ήταν τόπος χαράς κι αναψυχής των Αθηναίων, αγλάισμα για τους τουρίστες και πλουτοφόρος πγή για όλους, αν “αποικιζόταν” με ανθρώπους, με δυο καφέ και δυο μπαράκια,
χώρος για φεγγαράδα
κάτω απ'τους κορινθιακούς κίονες, χώρος για μουσικούλες και παραγωγή αστικής παιδείας, ευγένειας, γνώσης...
Όνειρα θερινής νυχτός...
Απ'αυτά που δεν βλέπει η κυρία Μπιρμπίλη, που δεν είδε ο κ.Σουφλιάς και πάει λέγοντας..
Τί να κάνουμε;
Αν ήταν το Ολυμπιείον, Βατοπέδι, βακούφι ή ημιυπαίθριος θα είχε “αξιοποιηθεί”. Διότι σε αυτήν τη χώρα μόνον αν καταπατηθεί κάτι ή καεί αποκτάει αξία, “αναπτυξιακή”, εννοείται..
Α ρε Αθήνα! Τί κούκλα θα ήσουν
με πέντε ακόμα Βυζαντινών ρυθμών (μόνον το Οφθαλμιατρείο και το Βυζαντινό Μουσείο διαθέτουμε να μας θυμίζουν χίλια χρόνια πολιτισμού) – με παρκάκια γύρω τους, παρκάκια στις γειτονιές – τί λέω τώρα; παραλληρώ...
Πού πας, ρε Καραμήτρο να βγεις έξω απ'την επικράτεια των αντικειμενικών αξιών, του Real Estate, της ξεδιάντροπης δημαγωγίας
στην παραλία της “Φαντασίας”;
πού πας, ρε Καραμήτρο να βγεις έξω απ'τον πολιτισμό του Τόλη και της Άντζελας;
Κι όμως! μια μέρα οπού θα αρχίσει μια νέα εποχή, όταν νέοι Έλληνες, άλλοι που θα χουν δει τα πράγματα αλλιώς, πάρουν τη μουσική, την αρχιτεκτονική, την πολιτική και την ποίηση στα χέρια τους
ίσως να πιω κι εγώ το καφεδάκιμου
στα ανοιχτά του Ολυμπιείου! αν όχι βλέποντας τους ωραιότατους κίονες απ'τα κάτω, έστω, απ'τα πάνω.
Δεν μπορεί, και στο επέκεινα ωραία θα 'ναι...