Ακολουθήστε μας στο Google news
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ και ΑΡΗΣ ΚΑΡΑΜΠΕΑΖΗΣ έστειλαν τις ανταποκρίσεις τους από το Primavera.
26 Μαΐου 2010Απομένουν κάποιες ακόμα ανταποκρίσεις από το φεστιβάλ. Stay tuned!
Κυριακή
Κατερίνα Κ.
Impossible Germany unlikely Japan
But this is what love is for
To be out of place
Gorgeous and alone
Face to face..
With no larger problems
That need to be erased
Nothing more important than to know
Someone?s listening
Now I know
You?ll be listening
Δε ξέρω ανάμεσα σε πόσους χιλιάδες ανθρώπους βρέθηκα. Δε θυμάμαι πόσες ώρες περπατούσα από σκηνή σε σκηνή. Δεν είμαι σίγουρη αν τελικώς, έχει σημασία να επικεντρωθώ στα φάλτσα ορισμένων group ή απλώς να αισθανθώ ευγνωμοσύνη απέναντι στην προσπάθεια κάθε ικανού διοργανωτή επάνω σ΄αυτόν τον πλανήτη. Δε βρίσκω το λόγο να εξηγήσω ποιές στιγμές θα μου μείνουν αξέχαστες , γιατί δε βρίσκω λόγια να περιγράψω πόσες φορές έχασα την αίσθηση του χρόνου την ώρα των Wilco. Όλοι για τον ίδιο λόγο, υποθέτω, βρεθήκαμε εκεί. Καλλιτέχνες και ακροατήριο. Η Μουσική. Δε μπορώ να σκεφτώ πιο, άμεσα, αυτιστικό και μοναχικό παιχνίδι. Επέστρεψα λιγότερο φτωχή και ακόμα περισσότερο σιωπηλή. Σ' εποχές γενικευμένης κρίσης (ανέκαθεν δηλαδή) δε νομίζω πως υπάρχει καλύτερο αντίδοτο απο το να χάνεσαι στο πλήθος για ν΄ακούσεις και για να ακουστείς.
Σάββατο
Δ.Κ
18:30
Όπως καταλαβαίνετε κι εσείς, έχει επέλθει κούραση. Τα τριήμερα φεστιβάλ θέλουν κόπο. Χθες πάντως, προσωπικά, γύριζα από σκηνή σε σκηνή. Έβλεπα τρία τραγούδια από έναν καλλιτέχνη και μετά συνέχιζα αλλού ώστε να καταφέρω να πάρω γεύση από όσο το δυνατόν περισσότερα ονόματα.
Περιγραφικά:
Oι Beak ήταν μάλλον μέτριοι, οι The New Pornographers έτσι κι έτσι όπως σας είπα και χθες (αν και προς το τέλος του live ανέβηκαν), οι Wire δυναμικοί και προσηλωμένοι, οι Cocorosie τρεις λαλούν και δύο χορεύουν -με κάτι άρπες και αιθέρια φορέματα να ανεμίζουν από τον αέρα-, οι Beach House μάζεψαν τον περισσότερο κόσμο αλλά ήταν πολύ υποτονικοί, ο Marc Almond χαριτωμένος και τσαχπινιάρης επί σκηνής.
Τα τρία μεγάλα ονόματα της κεντρικής σκηνής όμως ήταν καταπληκτικά. Οι Spoon σε ένα τρομερό ηλεκτρικό κρεσέντο, οι Wilco μία στιβαρή επί σκηνής αμερικάνικη μπάντα και, τέλος, οι αειθαλείς Pixies (μόνο η Kim Deal έχει πολλά παραπανίσια κιλά) να θυμούνται τον παλιό καλό εαυτό τους. Η ώρα μετά είχε πάει τρεις. Σκέφτηκα να σω τους Yeasear αλλά, ούτε δυνάμεις είχα, ούτε μετά από το live των Pixies άξιζε να χαραμίσεις περισσότερη ώρα...
09:30
Ένα πρώτο πρωινό σχόλιο. Η Κατερίνα Κ. είναι ενθουσιασμένη με τους Wilco ("ήρθα και για τους Wilko τελικά" λέει η ίδια), ο Άρης Κ με τους Wire και ο Δημήτρης Κ. με τους Spoon. Την έκπληξη της βραδιάς αποτέλεσαν οι Beach House που μάζεψαν όλο το χαρτί του Primavera καθώς και οι Pixies που έκλεισαν τη συναυλία τους με το Where Is My Mind. Περισσότερα στη διάρκεια της ημέρας - να ξυπνήσουμε πρώτα.
Παρασκευή
19:20
Δημήτρης Κ.
Μόλις πήγα να δω τους New Pornograpers που έπαιζαν πολύ νωρίς, στις 6 και τέταρτο και επέστρεψα στο ξενοδοχείο, να προετοιμαστώ για τους Beak και τους Spoon που βγαίνουν ταυτόχρονα σε δύο απομακρυσμένες μεταξύ τους σκηνές. Πως θα τα προλάβουμε, μου λέτε. Οι New Pornograpers ήταν μάλλον μέτριοι, πλαδαροί και δεν κατάφεραν να μπουν στο κλίμα του Primavera.
* Διαβάστε τι λέει παρακάτω ο Άρης.Κ για το χθεσινό, μεσημεριανό μας, φαγητό. Το γεγονός ότι ο ντόπιος λαχειοπώλης ήθελε να φάει το φαγητό που εγώ διάλεξα, δείχνει και το ορθόν της επιλογής μου. Ο Άρης μπορεί στο... Μοδιάνο να παραγγείλει ό,τι του αρέσει, στη Βαρκελώνη πάντως όχι.
* Τις συναυλίες μπορείτε να τις ακούτε, live, μέσω του site του ραδιοφωνικού σταθμού WFMU.
18:40
Κατερίνα Κ.
Eίναι γνωστή η κατάσταση. Όπως λένε κάποιοι, όταν έρχεται η ώρα των εκλογών, «Α! εγώ χρυσό μου δε ψηφίζω κόμμα, ψηφίζω πρόσωπα..». Έτσι και εγώ όταν έρχεται η ώρα των φεστιβάλ τραβιέμαι στα ξένα για έναν από τους "υποψήφιους" καλλιτέχνες. Δοκιμασμένη συνταγή, καθώς, το αποτέλεσμα είναι εγγυημένο ακόμα και για το σύνολο όσων δεν εμπιστεύτηκα με την ψήφο μου (σε αντίθεση με τους 300 της βουλής).
Κοινώς και εμμέσως ήρθα στο Primavera ( σ' εποχές γενικευμένης αγριότητας, μη το ξεχνάμε) για να δω, ακούσω και παρατηρήσω για πολλοστή φορά, τον Mark E Smith. Προτίμηση, βαθιά εμμονή, ακροαστικός ψυχαναγκασμός δεν έχω ιδέα ( και φοβάμαι να ζητήσω τη διάγνωση του Χρήστου).
Με το "γνωστό" σχήμα επάνω στη σκηνή (και για όσο τον αντέξουν ) ο Mark πειράζει κουμπιά (η εξωστρέφεια του ενισχυτή λέγεται αυτό), σπρώχνει ελαφρώς τον κιθαρίστα (είναι τυχερός ο κιθαρίστας σήμερα), πειράζει τα πληκρά της Eleni Poulou (δε γνωρίζω ποιός είναι περισσότερο τυχερός, εδώ ή στο σπίτι..) και φυσικά είναι το βλέμμα ή καλύτερα, η κίνηση του Μark που προσδιορίζει τον ήχο πολύ πριν φτάσει στα αυτιά μας. Σαν διευθυντής μιας αόρατης ορχήστρας, είναι στιγμές που δίνει την εντύπωση μονόχειρος δημόσιου υπαλλήλου μέχρι που τον ακούω να τραγουδάει το αυτοβιογραφικό (άραγε) «..a Spanish King with a council of bad knaves..». Μεγάλη συγκίνηση και δακρυγόνος αδένας (θα ζητήσω τη διάγνωση τελικώς..)
Και τώρα με σβέλτες φιγούρες πάω να δώ αυτόν που ανακάλυψε τους Can την εποχή που έκανε παραγωγή στο Watushi της Neneh Cherry-Cranberry-Strawberry και μετά έφερε τους Portishead στον κόσμο για να ακούσει για πρώτη φορά μόλις πρόπερσι τους Silver Apples και να πάρει ιδέες για το Third..
17:20
Αρης Κ.
ΔΙΣΚΟΙ
Κάθε χρόνο στις 26 Μαϊου, περί τη μία, υπάρχει το καθιερωμένο ραντεβού στο δισκοπωλείο Revolver, στο γνωστό στενάκι που φεύγει από τη Ράμπλα. Λίγο παρακάτω θα βρείτε το στυλιστικά πιο έγκριτο και ηχητικά πιο up to date CD DROME, που μέχρι πέρσι είχε και σκηνή στο Primavera. Εγώ όμως προτιμώ το Revolver. Θυμίζει ας πούμε το Rollin Under στις ημέρες της δόξας του. Μπόλικο βινύλιο, από boogaloo μέχρι Black Metal, όχι ηλεκτρονικά, όχι breaks, όχι white label 12’’ σε τιμή box set. Παραδοσιακά πράγματα. Στο ταμείο για την ενιαύσια κατάθεση και καρφί για φαγητό εντός της παραδοσιακής αγοράς της πόλης, που φέρνει κάτι από Μοδιάνο. Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος εντυπωσιάζει τους πάντες με την επιλογή μιας ειδεχθούς τάρτας μελιτζάνας, η οποία καταλήγει στο στομάχι του τοπικού Λαχειοπώλη. Μια φορά από την Πελλοπόνησο, για πάντα από την Πελλοπόνησο.
ΛΑΪΒ
Τυχερός ήτανε ο μούργος ο Mark E. Smith που φέτος του έλαχε καλή μπαντα. Ειδάλλως με τίποτε δεν θα μπορούσε να σταθεί σε μία ανέλπιστα γεμάτη San Miguel Stage. Πρέπει να πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που οι Fall έπαιξαν μπροστά σε τόσο κόσμο. Δεν ήταν τόσο καλοί όμως ώστε να μας τραβήξουν μακριά από τους Titus Andronicus. Τυπική περίπτωση συγκροτήματος που σπας το κεφάλι σου να βρεις τι σου θυμίζει κάθε επόμενη φράση τους. Ζωηροί όμως πάνω στη σκηνή. Καθόλου ζωηροί, αλλά με τρομερό ήχο και αισθητικά μερικές κλάσεις παραπάνω οι Ui, που είχαν προ δεκαετίας γίνει σχετικά γνωστοί μέσα από τη συνεργασία τους με τους Stereolab, ως Uilab, διασκευάζοντας και Brian Eno μεταξύ άλλων. Τυπικό πριμαβερικό συγκρότημα. Έπρεπε να είναι εδώ και ήταν.
Οι άνθρωποι του Primavera Sound αποδίδουν μια ιδιότυπη δικαιοσύνη στο χώρο της μουσικής. Κάπως έτσι και οι Superchunk, που περισσότερο από συγκρότημα είναι μία υπέροχα ανεξάρτητη ιδέα, βρέθηκαν να παίζουν μπροστά σε χιλιάδες κόσμου. Που αλλού θα τους συμβεί αυτό; Δεν κέρδισαν καν τον σεβασμό μας, αλλά μας βούλωσαν το στόμα, που πάντα τους ξεχνάει όποτε αναφέρεται σε Αμερικάνους κιθαριστικούς ήρωες.
Οι Pavement του 1999 , οπότε και τους είχα δει για πρώτη φορά στη Modena, ήταν μια μπάντα που πέθαινε και έκανε κρότο. Αυτοί του 2010 είναι μια μπάντα που ξαναγεννιέται ψάχνοντας τον σωστό θόρυβο και πάλι. Ολοκλήρωσαν την αναδρομική τριετία στον κιθαριστικό ήχο των 90s και προς στιγμήν υπέδειξαν το σχετικό κενό των 00s. To 2020 θα υπάρχει κανένας λόγος για να δεις το reunion των Franz Ferdinand; Στο Two States άρχισα να χάνω κάθε υποψία συνείδησης.
Στο ενδιάμεσο μου λένε ότι προσπάθησα να λύσω με τον Χρήστο Δασκαλόπουλο το φλέγον ζήτημα της μουσικογραφικής αντιπαλότητας Αθήνας- Σαλονίκης, αλλά τελικά καταλήξαμε μονιασμένοι. Υπάρχει και δεύτερη ευκαιρία, πάντα…
Στο τέλος της βραδιάς οι Fuck Buttons παλινδρόμησαν ανάμεσα στο μεθαύριο και το προχθές, με κάτι που μπορεί να είναι και το μέλλον, μπορεί να είναι και μία παρανυχίδα από τα progressive ηλεκτρογερμανικά υψωμένα δάχτυλα των 70s.
Είναι πέντε και είκοσι και θα έπρεπε ήδη να είμαι στο Auditori για να διαπιστώσω αν η Hope Sandoval είναι τόσο όμορφη όσο η ανάμνηση της φωνής της.
13:00
Δημήτρης.Κ
«Πρέπει να είναι η πιο μικρή σκηνή σε φεστιβάλ, ever» μου έλεγε ο Χρήστος Δασκαλόπουλος, χθες το βράδυ, μπροστά από το Ray-ban unplugged Stage. Βλέπαμε τους Comanechi. Νωρίτερα ο Χρήστος είχε ξετρελαθεί με τους Fall, εγώ πάλι πήγα να δω τους Titus Andronicus εκείνη την ώρα. Καλά οργανωμένο το φεστιβάλ, διαθέτει επτά διαφορετικές σκηνές. Να έχεις να διαλέγεις. Σας δίνω συνοπτικά κάποιες προσωπικές εντυπώσεις, έχω την αίσθηση πως η Κατερίνα και ο Άρης (αργότερα) θα έχουν κάνει focus σε πιο συγκεκριμένα πράγματα.
Οι Pavement, ως το μεγάλο όνομα της χθεσινής ημέρας, έδωσαν τα ρέστα τους στην κεντρική σκηνή. Οι ΧΧ αρκετά καλοί αλλά, και, πολύ υποτονικοί ταυτόχρονα. Είδα επίσης τους UI, τους εξαιρετικούς Wild Beasts, τους αρκετά καλούς Big Pink και αποσπάσματα από τα live των Superchank και των Broken Social Scene. Στο τέλος της βραδιάς, η ελληνική κοινότητα, μεταφέρθηκε σύσσωμη στη σκηνή με τους Fuck Buttons. Ήταν 2 και μισή. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Not bad αλλά και μία από τα ίδια. Στο τέλος του live πήραμε το δρόμο του γυρισμού, υποβαστάζοντας ο ένας τον άλλον!
Πέμπτη
20:00
Λίγο πριν την αναχώρηση όλων μας για το χώρο του φεστιβάλ. Κόσμος αρκετός κατευθύνεται ήδη προς το Primavera. To Mετρό ήταν γεμάτο με κόσμο. Δίπλα στη θάλασσα γίνεται, σε ένα τεράστιο συνεδριακό κέντρο. Σήμερα θα δούμε (μεταξύ άλλων) Fall, XX, Big Pink, Pavement, Wild Beasts, Fuck Buttons... Λεπτομέρειες αύριο το πρωί...
12:30
Της Κατερίνας Καφεντζή
Σ’ εποχές γενικευμένης αγριότητας, η επαναφορά ενός φεστιβαλικού περιβάλλοντος, λειτουργεί εξαίρετα.. Μόλις εχθές με ρώτησε η Λιάνα “.που πας τώρα..εδώ ο κόσμος καίγεται και εσύ τρέχεις στο Primavera Sound..” Πρόκειται μάλλον για μια ρητορική ερώτηση καθώς στην περίπτωσή μου (αλλά και σε εποχές γενικευμένης αγριότητας) , η παρουσία της μουσικής αντιστοιχεί με την υπόσχεση πως καμία οικονομική κρίση δε θα μπορέσει να με κάνει φτωχότερη. Εντός και εκτός συνόρων...
Και τώρα με σβέλτες φιγούρες πάω ν’ αγοράσω ότι βρώ από την Vampisoul Records.
Ole!
12:10
Δ.Κ
Ο Άρης Καραμπεάζης ξύπνησε και παίρνει το πρωινό του! Άσχετη πληροφορία. Ναι, σωστά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις...
10:10
Toυ Δημήτρη Κανελλόπουλου
Βρισκόμαστε στο ξενοδοχείο, ακριβώς απέναντι από την είσοδο του Festival. Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό μετά από τόσα φεστιβάλ που έχω πάει στο εξωτερικό: Να περνάς ένα δρόμο και να μπαίνεις στο χώρο του φεστιβάλ. Anyway, χθες το βράδυ η ελληνική αποστολή του Primavera έκανε απόβαση σε ένα μικρό μπαρ της Βαρκελώνης. Στα dexx ο Ευριπίδης από τους Euripides And His Tragedies. Μόνο ελληνικά άκουγες, που και που και λίγα ισπανικά από κανέναν ξεχασμένο Βαρκελωνέζο....
Tετάρτη / 22:30
Toυ Άρη Καραμπεάζη
Τυπικά το φεστιβάλ έχει ξεκινήσει από την προηγούμενη Παρασκευή, με τις εκδηλώσεις Primavera In The City, που εξαπλώνουν το Primavera σε ολόκληρη την πόλη (κατά τα πρότυπα του Sonar ίσως, αλλά και πάλι μέσα από την πόλη ξεκίνησε προ δεκαετίας και το P.S., από το Club Nitza). Επί της ουσίας τα πάντα αρχίζουν αύριο, με τους Ισπανούς να είναι υπερ-αισιόδοξοι λόγω της μεγάλης προπώλησης και να περιμένουν γενικό sold out. Όπερ σημαίνει γύρω στις 100.000 κόσμο όλο το τριήμερο. Αν συνυπολογίσεις δε τις παράλληλες εκδηλώσεις η δέκατη έκδοση του φεστιβάλ φιλοξενεί περί τις 200 συναυλίες μέσα σε 10 μέρες.
Μέχρι φέτος πάντως, η μεγαλύτερη μέρα σε προσέλευση παραμένει η περσινή εμφάνιση του Neil Young, οπότε και σίγησαν όλες οι σκηνές προς τιμήν του ρόκερ που κατάντησε αηδία τη λέξη αειθαλής. Τα ρεκόρ είναι για να σπάνε όμως, κατά πως λέγεται.
Την ίδια στιγμή έρχεται mail από την Αθήνα που αναγγέλει την ακύρωση της συναυλίας της Grace Jones, ξεκάθαρα λόγω (πολύ) χαμηλής προπώλησης. Τα μεγέθη δεν είναι ανάλογα, αλλά σε κάθε περίπτωση το συναυλιακό comeback της Jones πριν ένα χρόνο και κάτι έδωσε συνεχόμενα sold out σε αρκετές χώρες.
Οι Primaveristas Grecos συνεχίζουν να φθάνουν με κάθε επόμενη πτήση, το στοίχημα όμως για απόψε το βράδυ παραμένει στο να βρεθεί το τελευταίο bar που απέμεινε στη Βαρκελώνη και παίζει δυνατά μουσική…
Προς το παρόν από τον 17ο όροφο του Diagonal Zero όλες οι σκηνές του φεστιβάλ δείχνουν ήρεμες, αλλά πανέτοιμες για ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ και ΑΡΗΣ ΚΑΡΑΜΠΕΑΖΗΣ έστειλαν τις ανταποκρίσεις τους από το Primavera.
Γκεστ -σταρ η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΦΕΝΤΖΗ.
26 Μαΐου 2010Απομένουν κάποιες ακόμα ανταποκρίσεις από το φεστιβάλ. Stay tuned! Κυριακή
Κατερίνα Κ.
Impossible Germany unlikely Japan But this is what love is for
To be out of place
Gorgeous and alone
Face to face..
With no larger problems
That need to be erased
Nothing more important than to know
Someone?s listening
Now I know
You?ll be listening
Δε ξέρω ανάμεσα σε πόσους χιλιάδες ανθρώπους βρέθηκα. Δε θυμάμαι πόσες ώρες περπατούσα από σκηνή σε σκηνή. Δεν είμαι σίγουρη αν τελικώς, έχει σημασία να επικεντρωθώ στα φάλτσα ορισμένων group ή απλώς να αισθανθώ ευγνωμοσύνη απέναντι στην προσπάθεια κάθε ικανού διοργανωτή επάνω σ΄αυτόν τον πλανήτη. Δε βρίσκω το λόγο να εξηγήσω ποιές στιγμές θα μου μείνουν αξέχαστες , γιατί δε βρίσκω λόγια να περιγράψω πόσες φορές έχασα την αίσθηση του χρόνου την ώρα των Wilco. Όλοι για τον ίδιο λόγο, υποθέτω, βρεθήκαμε εκεί. Καλλιτέχνες και ακροατήριο. Η Μουσική. Δε μπορώ να σκεφτώ πιο, άμεσα, αυτιστικό και μοναχικό παιχνίδι. Επέστρεψα λιγότερο φτωχή και ακόμα περισσότερο σιωπηλή. Σ' εποχές γενικευμένης κρίσης (ανέκαθεν δηλαδή) δε νομίζω πως υπάρχει καλύτερο αντίδοτο απο το να χάνεσαι στο πλήθος για ν΄ακούσεις και για να ακουστείς.
Σάββατο
Δ.Κ
18:30
Όπως καταλαβαίνετε κι εσείς, έχει επέλθει κούραση. Τα τριήμερα φεστιβάλ θέλουν κόπο. Χθες πάντως, προσωπικά, γύριζα από σκηνή σε σκηνή. Έβλεπα τρία τραγούδια από έναν καλλιτέχνη και μετά συνέχιζα αλλού ώστε να καταφέρω να πάρω γεύση από όσο το δυνατόν περισσότερα ονόματα.
Περιγραφικά:
Oι Beak ήταν μάλλον μέτριοι, οι The New Pornographers έτσι κι έτσι όπως σας είπα και χθες (αν και προς το τέλος του live ανέβηκαν), οι Wire δυναμικοί και προσηλωμένοι, οι Cocorosie τρεις λαλούν και δύο χορεύουν -με κάτι άρπες και αιθέρια φορέματα να ανεμίζουν από τον αέρα-, οι Beach House μάζεψαν τον περισσότερο κόσμο αλλά ήταν πολύ υποτονικοί, ο Marc Almond χαριτωμένος και τσαχπινιάρης επί σκηνής.
Τα τρία μεγάλα ονόματα της κεντρικής σκηνής όμως ήταν καταπληκτικά. Οι Spoon σε ένα τρομερό ηλεκτρικό κρεσέντο, οι Wilco μία στιβαρή επί σκηνής αμερικάνικη μπάντα και, τέλος, οι αειθαλείς Pixies (μόνο η Kim Deal έχει πολλά παραπανίσια κιλά) να θυμούνται τον παλιό καλό εαυτό τους. Η ώρα μετά είχε πάει τρεις. Σκέφτηκα να σω τους Yeasear αλλά, ούτε δυνάμεις είχα, ούτε μετά από το live των Pixies άξιζε να χαραμίσεις περισσότερη ώρα...
09:30
Ένα πρώτο πρωινό σχόλιο. Η Κατερίνα Κ. είναι ενθουσιασμένη με τους Wilco ("ήρθα και για τους Wilko τελικά" λέει η ίδια), ο Άρης Κ με τους Wire και ο Δημήτρης Κ. με τους Spoon. Την έκπληξη της βραδιάς αποτέλεσαν οι Beach House που μάζεψαν όλο το χαρτί του Primavera καθώς και οι Pixies που έκλεισαν τη συναυλία τους με το Where Is My Mind. Περισσότερα στη διάρκεια της ημέρας - να ξυπνήσουμε πρώτα.
Παρασκευή
19:20
Δημήτρης Κ.Μόλις πήγα να δω τους New Pornograpers που έπαιζαν πολύ νωρίς, στις 6 και τέταρτο και επέστρεψα στο ξενοδοχείο, να προετοιμαστώ για τους Beak και τους Spoon που βγαίνουν ταυτόχρονα σε δύο απομακρυσμένες μεταξύ τους σκηνές. Πως θα τα προλάβουμε, μου λέτε. Οι New Pornograpers ήταν μάλλον μέτριοι, πλαδαροί και δεν κατάφεραν να μπουν στο κλίμα του Primavera.
* Διαβάστε τι λέει παρακάτω ο Άρης.Κ για το χθεσινό, μεσημεριανό μας, φαγητό. Το γεγονός ότι ο ντόπιος λαχειοπώλης ήθελε να φάει το φαγητό που εγώ διάλεξα, δείχνει και το ορθόν της επιλογής μου. Ο Άρης μπορεί στο... Μοδιάνο να παραγγείλει ό,τι του αρέσει, στη Βαρκελώνη πάντως όχι.
* Τις συναυλίες μπορείτε να τις ακούτε, live, μέσω του site του ραδιοφωνικού σταθμού WFMU.
18:40Κατερίνα Κ.
Eίναι γνωστή η κατάσταση. Όπως λένε κάποιοι, όταν έρχεται η ώρα των εκλογών, «Α! εγώ χρυσό μου δε ψηφίζω κόμμα, ψηφίζω πρόσωπα..». Έτσι και εγώ όταν έρχεται η ώρα των φεστιβάλ τραβιέμαι στα ξένα για έναν από τους "υποψήφιους" καλλιτέχνες. Δοκιμασμένη συνταγή, καθώς, το αποτέλεσμα είναι εγγυημένο ακόμα και για το σύνολο όσων δεν εμπιστεύτηκα με την ψήφο μου (σε αντίθεση με τους 300 της βουλής).
Κοινώς και εμμέσως ήρθα στο Primavera ( σ' εποχές γενικευμένης αγριότητας, μη το ξεχνάμε) για να δω, ακούσω και παρατηρήσω για πολλοστή φορά, τον Mark E Smith. Προτίμηση, βαθιά εμμονή, ακροαστικός ψυχαναγκασμός δεν έχω ιδέα ( και φοβάμαι να ζητήσω τη διάγνωση του Χρήστου).
Με το "γνωστό" σχήμα επάνω στη σκηνή (και για όσο τον αντέξουν ) ο Mark πειράζει κουμπιά (η εξωστρέφεια του ενισχυτή λέγεται αυτό), σπρώχνει ελαφρώς τον κιθαρίστα (είναι τυχερός ο κιθαρίστας σήμερα), πειράζει τα πληκρά της Eleni Poulou (δε γνωρίζω ποιός είναι περισσότερο τυχερός, εδώ ή στο σπίτι..) και φυσικά είναι το βλέμμα ή καλύτερα, η κίνηση του Μark που προσδιορίζει τον ήχο πολύ πριν φτάσει στα αυτιά μας. Σαν διευθυντής μιας αόρατης ορχήστρας, είναι στιγμές που δίνει την εντύπωση μονόχειρος δημόσιου υπαλλήλου μέχρι που τον ακούω να τραγουδάει το αυτοβιογραφικό (άραγε) «..a Spanish King with a council of bad knaves..». Μεγάλη συγκίνηση και δακρυγόνος αδένας (θα ζητήσω τη διάγνωση τελικώς..)
Και τώρα με σβέλτες φιγούρες πάω να δώ αυτόν που ανακάλυψε τους Can την εποχή που έκανε παραγωγή στο Watushi της Neneh Cherry-Cranberry-Strawberry και μετά έφερε τους Portishead στον κόσμο για να ακούσει για πρώτη φορά μόλις πρόπερσι τους Silver Apples και να πάρει ιδέες για το Third..
17:20
Αρης Κ.
ΔΙΣΚΟΙ
Κάθε χρόνο στις 26 Μαϊου, περί τη μία, υπάρχει το καθιερωμένο ραντεβού στο δισκοπωλείο Revolver, στο γνωστό στενάκι που φεύγει από τη Ράμπλα. Λίγο παρακάτω θα βρείτε το στυλιστικά πιο έγκριτο και ηχητικά πιο up to date CD DROME, που μέχρι πέρσι είχε και σκηνή στο Primavera. Εγώ όμως προτιμώ το Revolver. Θυμίζει ας πούμε το Rollin Under στις ημέρες της δόξας του. Μπόλικο βινύλιο, από boogaloo μέχρι Black Metal, όχι ηλεκτρονικά, όχι breaks, όχι white label 12’’ σε τιμή box set. Παραδοσιακά πράγματα. Στο ταμείο για την ενιαύσια κατάθεση και καρφί για φαγητό εντός της παραδοσιακής αγοράς της πόλης, που φέρνει κάτι από Μοδιάνο. Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος εντυπωσιάζει τους πάντες με την επιλογή μιας ειδεχθούς τάρτας μελιτζάνας, η οποία καταλήγει στο στομάχι του τοπικού Λαχειοπώλη. Μια φορά από την Πελλοπόνησο, για πάντα από την Πελλοπόνησο.
ΛΑΪΒ
Τυχερός ήτανε ο μούργος ο Mark E. Smith που φέτος του έλαχε καλή μπαντα. Ειδάλλως με τίποτε δεν θα μπορούσε να σταθεί σε μία ανέλπιστα γεμάτη San Miguel Stage. Πρέπει να πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που οι Fall έπαιξαν μπροστά σε τόσο κόσμο. Δεν ήταν τόσο καλοί όμως ώστε να μας τραβήξουν μακριά από τους Titus Andronicus. Τυπική περίπτωση συγκροτήματος που σπας το κεφάλι σου να βρεις τι σου θυμίζει κάθε επόμενη φράση τους. Ζωηροί όμως πάνω στη σκηνή. Καθόλου ζωηροί, αλλά με τρομερό ήχο και αισθητικά μερικές κλάσεις παραπάνω οι Ui, που είχαν προ δεκαετίας γίνει σχετικά γνωστοί μέσα από τη συνεργασία τους με τους Stereolab, ως Uilab, διασκευάζοντας και Brian Eno μεταξύ άλλων. Τυπικό πριμαβερικό συγκρότημα. Έπρεπε να είναι εδώ και ήταν.
Οι άνθρωποι του Primavera Sound αποδίδουν μια ιδιότυπη δικαιοσύνη στο χώρο της μουσικής. Κάπως έτσι και οι Superchunk, που περισσότερο από συγκρότημα είναι μία υπέροχα ανεξάρτητη ιδέα, βρέθηκαν να παίζουν μπροστά σε χιλιάδες κόσμου. Που αλλού θα τους συμβεί αυτό; Δεν κέρδισαν καν τον σεβασμό μας, αλλά μας βούλωσαν το στόμα, που πάντα τους ξεχνάει όποτε αναφέρεται σε Αμερικάνους κιθαριστικούς ήρωες.
Οι Pavement του 1999 , οπότε και τους είχα δει για πρώτη φορά στη Modena, ήταν μια μπάντα που πέθαινε και έκανε κρότο. Αυτοί του 2010 είναι μια μπάντα που ξαναγεννιέται ψάχνοντας τον σωστό θόρυβο και πάλι. Ολοκλήρωσαν την αναδρομική τριετία στον κιθαριστικό ήχο των 90s και προς στιγμήν υπέδειξαν το σχετικό κενό των 00s. To 2020 θα υπάρχει κανένας λόγος για να δεις το reunion των Franz Ferdinand; Στο Two States άρχισα να χάνω κάθε υποψία συνείδησης.
Στο ενδιάμεσο μου λένε ότι προσπάθησα να λύσω με τον Χρήστο Δασκαλόπουλο το φλέγον ζήτημα της μουσικογραφικής αντιπαλότητας Αθήνας- Σαλονίκης, αλλά τελικά καταλήξαμε μονιασμένοι. Υπάρχει και δεύτερη ευκαιρία, πάντα…
Στο τέλος της βραδιάς οι Fuck Buttons παλινδρόμησαν ανάμεσα στο μεθαύριο και το προχθές, με κάτι που μπορεί να είναι και το μέλλον, μπορεί να είναι και μία παρανυχίδα από τα progressive ηλεκτρογερμανικά υψωμένα δάχτυλα των 70s.
Είναι πέντε και είκοσι και θα έπρεπε ήδη να είμαι στο Auditori για να διαπιστώσω αν η Hope Sandoval είναι τόσο όμορφη όσο η ανάμνηση της φωνής της.
13:00Δημήτρης.Κ
«Πρέπει να είναι η πιο μικρή σκηνή σε φεστιβάλ, ever» μου έλεγε ο Χρήστος Δασκαλόπουλος, χθες το βράδυ, μπροστά από το Ray-ban unplugged Stage. Βλέπαμε τους Comanechi. Νωρίτερα ο Χρήστος είχε ξετρελαθεί με τους Fall, εγώ πάλι πήγα να δω τους Titus Andronicus εκείνη την ώρα. Καλά οργανωμένο το φεστιβάλ, διαθέτει επτά διαφορετικές σκηνές. Να έχεις να διαλέγεις. Σας δίνω συνοπτικά κάποιες προσωπικές εντυπώσεις, έχω την αίσθηση πως η Κατερίνα και ο Άρης (αργότερα) θα έχουν κάνει focus σε πιο συγκεκριμένα πράγματα.
Οι Pavement, ως το μεγάλο όνομα της χθεσινής ημέρας, έδωσαν τα ρέστα τους στην κεντρική σκηνή. Οι ΧΧ αρκετά καλοί αλλά, και, πολύ υποτονικοί ταυτόχρονα. Είδα επίσης τους UI, τους εξαιρετικούς Wild Beasts, τους αρκετά καλούς Big Pink και αποσπάσματα από τα live των Superchank και των Broken Social Scene. Στο τέλος της βραδιάς, η ελληνική κοινότητα, μεταφέρθηκε σύσσωμη στη σκηνή με τους Fuck Buttons. Ήταν 2 και μισή. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Not bad αλλά και μία από τα ίδια. Στο τέλος του live πήραμε το δρόμο του γυρισμού, υποβαστάζοντας ο ένας τον άλλον!
Πέμπτη
20:00
Λίγο πριν την αναχώρηση όλων μας για το χώρο του φεστιβάλ. Κόσμος αρκετός κατευθύνεται ήδη προς το Primavera. To Mετρό ήταν γεμάτο με κόσμο. Δίπλα στη θάλασσα γίνεται, σε ένα τεράστιο συνεδριακό κέντρο. Σήμερα θα δούμε (μεταξύ άλλων) Fall, XX, Big Pink, Pavement, Wild Beasts, Fuck Buttons... Λεπτομέρειες αύριο το πρωί...
12:30
Της Κατερίνας Καφεντζή
Σ’ εποχές γενικευμένης αγριότητας, η επαναφορά ενός φεστιβαλικού περιβάλλοντος, λειτουργεί εξαίρετα.. Μόλις εχθές με ρώτησε η Λιάνα “.που πας τώρα..εδώ ο κόσμος καίγεται και εσύ τρέχεις στο Primavera Sound..” Πρόκειται μάλλον για μια ρητορική ερώτηση καθώς στην περίπτωσή μου (αλλά και σε εποχές γενικευμένης αγριότητας) , η παρουσία της μουσικής αντιστοιχεί με την υπόσχεση πως καμία οικονομική κρίση δε θα μπορέσει να με κάνει φτωχότερη. Εντός και εκτός συνόρων...
Και τώρα με σβέλτες φιγούρες πάω ν’ αγοράσω ότι βρώ από την Vampisoul Records.
Ole!
12:10
Δ.Κ
Ο Άρης Καραμπεάζης ξύπνησε και παίρνει το πρωινό του! Άσχετη πληροφορία. Ναι, σωστά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις...
10:10
Toυ Δημήτρη Κανελλόπουλου
Βρισκόμαστε στο ξενοδοχείο, ακριβώς απέναντι από την είσοδο του Festival. Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό μετά από τόσα φεστιβάλ που έχω πάει στο εξωτερικό: Να περνάς ένα δρόμο και να μπαίνεις στο χώρο του φεστιβάλ. Anyway, χθες το βράδυ η ελληνική αποστολή του Primavera έκανε απόβαση σε ένα μικρό μπαρ της Βαρκελώνης. Στα dexx ο Ευριπίδης από τους Euripides And His Tragedies. Μόνο ελληνικά άκουγες, που και που και λίγα ισπανικά από κανέναν ξεχασμένο Βαρκελωνέζο....
Tετάρτη / 22:30
Toυ Άρη Καραμπεάζη
Τυπικά το φεστιβάλ έχει ξεκινήσει από την προηγούμενη Παρασκευή, με τις εκδηλώσεις Primavera In The City, που εξαπλώνουν το Primavera σε ολόκληρη την πόλη (κατά τα πρότυπα του Sonar ίσως, αλλά και πάλι μέσα από την πόλη ξεκίνησε προ δεκαετίας και το P.S., από το Club Nitza). Επί της ουσίας τα πάντα αρχίζουν αύριο, με τους Ισπανούς να είναι υπερ-αισιόδοξοι λόγω της μεγάλης προπώλησης και να περιμένουν γενικό sold out. Όπερ σημαίνει γύρω στις 100.000 κόσμο όλο το τριήμερο. Αν συνυπολογίσεις δε τις παράλληλες εκδηλώσεις η δέκατη έκδοση του φεστιβάλ φιλοξενεί περί τις 200 συναυλίες μέσα σε 10 μέρες.
Μέχρι φέτος πάντως, η μεγαλύτερη μέρα σε προσέλευση παραμένει η περσινή εμφάνιση του Neil Young, οπότε και σίγησαν όλες οι σκηνές προς τιμήν του ρόκερ που κατάντησε αηδία τη λέξη αειθαλής. Τα ρεκόρ είναι για να σπάνε όμως, κατά πως λέγεται.Την ίδια στιγμή έρχεται mail από την Αθήνα που αναγγέλει την ακύρωση της συναυλίας της Grace Jones, ξεκάθαρα λόγω (πολύ) χαμηλής προπώλησης. Τα μεγέθη δεν είναι ανάλογα, αλλά σε κάθε περίπτωση το συναυλιακό comeback της Jones πριν ένα χρόνο και κάτι έδωσε συνεχόμενα sold out σε αρκετές χώρες.
Οι Primaveristas Grecos συνεχίζουν να φθάνουν με κάθε επόμενη πτήση, το στοίχημα όμως για απόψε το βράδυ παραμένει στο να βρεθεί το τελευταίο bar που απέμεινε στη Βαρκελώνη και παίζει δυνατά μουσική…
Προς το παρόν από τον 17ο όροφο του Diagonal Zero όλες οι σκηνές του φεστιβάλ δείχνουν ήρεμες, αλλά πανέτοιμες για ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει.
