Ακολουθήστε μας στο Google news
Δεν ξέρω αν είμαστε χωριό, γειτονιά, Ζουαζηλάνδη και άλλα τέτοια τριτοκοσμικά, που λέει και ο Κανελλόπουλος, σε συναυλιακό επίπεδο πάντα… Πιθανόν και να είμαστε. Αν τυχόν είμαστε όμως , τότε σίγουρα η εμφάνιση και η αποθέωση της Peaches την περασμένη Παρασκευή στο Synch είναι η απόλυτη επιβεβαίωση αυτής της τριτοκοσμικότητας και όχι δήθεν η φωτεινή της εξαίρεση.
Η Peaches (ως γκρουπ τότε) κυκλοφόρησε ένα πραγματικά άξιο λόγου άλμπουμ το 2000. Το έτος 2000. Από το οποίο έτος 2000 έχουν περάσει δέκα χρόνια. Διότι σήμερα έχουμε 2010. Και διότι 2010- 2000 = 10, όπως είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς.
Θυμάστε πως ήταν η “mainstream εναλλακτική μουσική” το 2000; Το αλά Ed Banger Electro δεν υπήρχε… Στα αποκαϊδια των Chemical Brothers και των Prodigy, ζούσαμε την απόλυτα ασεξουαλική εποχή, που εγκαινίασαν και καθιέρωσαν οι Radiohead. Ήρθαν οι Orbital στο Electron και τους χαρακτηρίζαμε πρωτοπόρους της ηλεκτρονικής μουσικής. Σε αυτό το ημιθανές σκηνικό, που ακόμη δεν είχε αφουγκραστεί για τα καλά τις ρετρό βρωμιές των Strokes, η ατάλαντη πρόκληση της/ των Peaches, πάνω σε ξερά Roland και με drum machine προγραμματισμένα σε έναν και μόνον ρυθμό ήταν πράγματι kick in the ass. Μη σου πω ήταν fistfucking εκεί που δεν το περίμενες.
Έκτοτε η Peaches δεν ηχογράφησε τίποτε άξιο λόγου. Έμεινε στα ίδια και χειρότερα, απώλεσε κάθε αίσθηση pop δυναμικής και μετεξελίχθηκε σε ό,τι θα μπορούσε να αντικαταστήσει επάξια την μακαρίτισα την Νατάσα Γερασιμίδου, στο sequel του ανεπανάληπτου “Η Γυναικάρα Από Το Κιλκίς”…. Τέλος.
Το να ισχυρίζεται κανείς ότι η Peaches συνιστά πρωτοπορία εν έτει 2010 είναι απολύτως αστείο. Παρόμοια κλωτσιά στα πισινά ήταν και οι Σουηδοί Army Of Lovers το 1991. Μάλιστα το Massive Luxury Overdose δεν κυκλοφόρησε ποτέ στην Αμερική λόγω του προκλητικού σεξουαλικού περιεχομένου του. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι μια εμφάνιση των Army Of Lovers το 2001 (2001-1991= 10, έκπληξη ε;) θα συνιστούσε κίνηση πρωτοπορίας; Το 1984 το άλμπουμ Welcome To The Pleasurdome των Frankie Goes To Hollywood δίχασε, προκάλεσε και αναστάτωσε την Μεγάλη Βρετανία περισσότερο από ότι κάποια χρόνια πριν το Never Mind The Bollocks. Στα 1994 το Relax ακούγονταν ήδη γελοίο, παρωχημένο και είχε διασκευαστεί από τον Εθνικό Μας Σταρ ως “χαλάρωσε-μην το κάνεις”….
Αυτή είναι η απόλυτη μοίρα της σεξουαλικά προκλητικής pop. Σοκάρει για ένα δευτερόλεπτο του μουσικού χωροχρόνου και άμεσα αυτοεγκλωβίζεται μια για πάντα στον κάλαθο των αχρήστων. Εκεί που βρίσκεται και μουσική της Peaches εδώ και εννέα χρόνια περίπου. Εκεί και ακόμα παραπέρα η ίδια, η δήθεν ακραία αισθητική της και τα ακροβατικά για τα οποία φράγκο δεν θα έδινε ο ιδιοκτήτης του τσίρκο Μεντράνο…
Η εμφάνισή της ήταν ένα φιάσκο. Με μπάντα μαριονέτες, να προσπαθεί –χωρίς λόγο και αποτέλεσμα- να συντονιστεί σε προηχογραφημένες συχνότητες της οκάς… με drug show αισθητική που δεν θα γίνονταν δεκτή στα πιο φθηνιάρικα Casino του Las Vegas και με την ίδια την πρωταγωνίστρια στο ρόλο θλιβερού κράχτη- παλιάτσου, που προσπαθούσε να σοκάρει, να εξιτάρει ή να ξυπνήσει ασυνείδητα σεξουαλικά ένστικτα, ενώ μόνο γέλιο προκαλούσε, και αυτό στην καλύτερη περίπτωση. Από μουσικής άποψης δεν αξίζει να ειπωθεί τίποτε. Στα πρωινάδικα μπορείτε να ακούσετε απείρως καλύτερα playback σε πιο ευφάνταστες σκυλοπόπ παραγωγές.
Και όλο αυτό το φιάσκο χαιρετίζεται εδώ και ημέρες ως εκρηκτική εμφάνιση ηλεκτροπάνκ πρωτοπορίας… Είναι προφανές ότι ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε χωριό το λοιπόν. Και ούτε καν ασχολούμαι με το αν εκστόμισε και όχι σαχλαμάρες περί της “ελληνικής ντροπής”. Φυσικά και δεν περιμένω κανενός είδους συνείδηση από μία καταθλιπτική κοκαϊνομανή που πνίγει τον πόνο της αποκρουστικής της εμφάνισης και της ατάλαντης μονολιθικής μουσικής σκέψης της που έλαμψε άπαξ και έσβησε για πάντα , στο σοκ του δήθεν διαφορετικού.
Μία και μόνο φράση αρκεί για να χαρακτηρίσει, ό,τι είδαμε και μας παρουσιάζεται ως το φαινόμενο του συναυλιακού μας καλοκαιριού. Και την έχει πει σε ανύποπτο χρόνο ο μέγας Χάρυ Κλυν:
“ Το σούρουπο οι αδερφές, θρηνούν στον ελαιώνα / Τι άλλο θα δουν τα μάτια μας στον εικοστό αιώνα ; …”
You Like It When I Turn Your Back?
10 Ιουνίου 2010Το παρόν σχόλιο πήγαινε κανονικά για το επερχόμενο Radio Partizani, καθότι όμως το μoναδικό θέμα της στήλης στην επόμενη εμφάνισή της θα είναι άκρως σημαντικό, δυσάρεστο και οργισμένο, προτίμησα να το βγάλω πρόωρα.Δεν ξέρω αν είμαστε χωριό, γειτονιά, Ζουαζηλάνδη και άλλα τέτοια τριτοκοσμικά, που λέει και ο Κανελλόπουλος, σε συναυλιακό επίπεδο πάντα… Πιθανόν και να είμαστε. Αν τυχόν είμαστε όμως , τότε σίγουρα η εμφάνιση και η αποθέωση της Peaches την περασμένη Παρασκευή στο Synch είναι η απόλυτη επιβεβαίωση αυτής της τριτοκοσμικότητας και όχι δήθεν η φωτεινή της εξαίρεση.
Η Peaches (ως γκρουπ τότε) κυκλοφόρησε ένα πραγματικά άξιο λόγου άλμπουμ το 2000. Το έτος 2000. Από το οποίο έτος 2000 έχουν περάσει δέκα χρόνια. Διότι σήμερα έχουμε 2010. Και διότι 2010- 2000 = 10, όπως είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς. Θυμάστε πως ήταν η “mainstream εναλλακτική μουσική” το 2000; Το αλά Ed Banger Electro δεν υπήρχε… Στα αποκαϊδια των Chemical Brothers και των Prodigy, ζούσαμε την απόλυτα ασεξουαλική εποχή, που εγκαινίασαν και καθιέρωσαν οι Radiohead. Ήρθαν οι Orbital στο Electron και τους χαρακτηρίζαμε πρωτοπόρους της ηλεκτρονικής μουσικής. Σε αυτό το ημιθανές σκηνικό, που ακόμη δεν είχε αφουγκραστεί για τα καλά τις ρετρό βρωμιές των Strokes, η ατάλαντη πρόκληση της/ των Peaches, πάνω σε ξερά Roland και με drum machine προγραμματισμένα σε έναν και μόνον ρυθμό ήταν πράγματι kick in the ass. Μη σου πω ήταν fistfucking εκεί που δεν το περίμενες.
Έκτοτε η Peaches δεν ηχογράφησε τίποτε άξιο λόγου. Έμεινε στα ίδια και χειρότερα, απώλεσε κάθε αίσθηση pop δυναμικής και μετεξελίχθηκε σε ό,τι θα μπορούσε να αντικαταστήσει επάξια την μακαρίτισα την Νατάσα Γερασιμίδου, στο sequel του ανεπανάληπτου “Η Γυναικάρα Από Το Κιλκίς”…. Τέλος.
Το να ισχυρίζεται κανείς ότι η Peaches συνιστά πρωτοπορία εν έτει 2010 είναι απολύτως αστείο. Παρόμοια κλωτσιά στα πισινά ήταν και οι Σουηδοί Army Of Lovers το 1991. Μάλιστα το Massive Luxury Overdose δεν κυκλοφόρησε ποτέ στην Αμερική λόγω του προκλητικού σεξουαλικού περιεχομένου του. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι μια εμφάνιση των Army Of Lovers το 2001 (2001-1991= 10, έκπληξη ε;) θα συνιστούσε κίνηση πρωτοπορίας; Το 1984 το άλμπουμ Welcome To The Pleasurdome των Frankie Goes To Hollywood δίχασε, προκάλεσε και αναστάτωσε την Μεγάλη Βρετανία περισσότερο από ότι κάποια χρόνια πριν το Never Mind The Bollocks. Στα 1994 το Relax ακούγονταν ήδη γελοίο, παρωχημένο και είχε διασκευαστεί από τον Εθνικό Μας Σταρ ως “χαλάρωσε-μην το κάνεις”….Αυτή είναι η απόλυτη μοίρα της σεξουαλικά προκλητικής pop. Σοκάρει για ένα δευτερόλεπτο του μουσικού χωροχρόνου και άμεσα αυτοεγκλωβίζεται μια για πάντα στον κάλαθο των αχρήστων. Εκεί που βρίσκεται και μουσική της Peaches εδώ και εννέα χρόνια περίπου. Εκεί και ακόμα παραπέρα η ίδια, η δήθεν ακραία αισθητική της και τα ακροβατικά για τα οποία φράγκο δεν θα έδινε ο ιδιοκτήτης του τσίρκο Μεντράνο…
Η εμφάνισή της ήταν ένα φιάσκο. Με μπάντα μαριονέτες, να προσπαθεί –χωρίς λόγο και αποτέλεσμα- να συντονιστεί σε προηχογραφημένες συχνότητες της οκάς… με drug show αισθητική που δεν θα γίνονταν δεκτή στα πιο φθηνιάρικα Casino του Las Vegas και με την ίδια την πρωταγωνίστρια στο ρόλο θλιβερού κράχτη- παλιάτσου, που προσπαθούσε να σοκάρει, να εξιτάρει ή να ξυπνήσει ασυνείδητα σεξουαλικά ένστικτα, ενώ μόνο γέλιο προκαλούσε, και αυτό στην καλύτερη περίπτωση. Από μουσικής άποψης δεν αξίζει να ειπωθεί τίποτε. Στα πρωινάδικα μπορείτε να ακούσετε απείρως καλύτερα playback σε πιο ευφάνταστες σκυλοπόπ παραγωγές. Και όλο αυτό το φιάσκο χαιρετίζεται εδώ και ημέρες ως εκρηκτική εμφάνιση ηλεκτροπάνκ πρωτοπορίας… Είναι προφανές ότι ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε χωριό το λοιπόν. Και ούτε καν ασχολούμαι με το αν εκστόμισε και όχι σαχλαμάρες περί της “ελληνικής ντροπής”. Φυσικά και δεν περιμένω κανενός είδους συνείδηση από μία καταθλιπτική κοκαϊνομανή που πνίγει τον πόνο της αποκρουστικής της εμφάνισης και της ατάλαντης μονολιθικής μουσικής σκέψης της που έλαμψε άπαξ και έσβησε για πάντα , στο σοκ του δήθεν διαφορετικού.
Μία και μόνο φράση αρκεί για να χαρακτηρίσει, ό,τι είδαμε και μας παρουσιάζεται ως το φαινόμενο του συναυλιακού μας καλοκαιριού. Και την έχει πει σε ανύποπτο χρόνο ο μέγας Χάρυ Κλυν:
“ Το σούρουπο οι αδερφές, θρηνούν στον ελαιώνα / Τι άλλο θα δουν τα μάτια μας στον εικοστό αιώνα ; …”
