Ακολουθήστε μας στο Google news
«Ήμουν χθες στον Πορτοκάλογλου, ωραία ήταν» άκουσα έναν τύπο, να εξηγεί στην παρέα του. Αυτό ακριβώς είναι το κοινό της Μόνικα. Δεν είναι ούτε το εναλλακτικό, ούτε το indie, ούτε κανένα άλλο. Είναι ο κόσμος που πριν από χρόνια γέμιζε το θέατρο του Λυκαβηττού για τον Νίκο Παπάζογλου. Για τους Κατσιμιχαίους. Και όχι για τις Τρύπες. Ούτε φυσικά για τους Last Drive. Και σίγουρα όχι για τον Boy που έβγαλε έναν καταπληκτικό δίσκο, ελληνόφωνο παρακαλώ, το «Κουστουμάκι».
Είναι κακό που η Μόνικα απευθύνεται σε ένα άλλο κοινό, διαφορετικό από το μουσικό σημείο εκκίνησης της και, σίγουρα, πολύ πιο ευρύ (σε απόλυτους αριθμούς); Όχι βέβαια. Το αντίθετο.
Ήταν καλή η Μόνικα χθες το βράδυ. Άρχισε να αποβάλλει σιγά-σιγά εκείνο το τρακ που είχε στις πρώτες της εμφανίσεις. Τώρα παρουσιάζεται λυμένη on stage, πιο άνετη και πολύ πιο χαλαρή. Μέχρι πρότινος δεν μου άρεσε και πολύ στα live της. Ίσως να την είχα δει πολλές φορές και, κάπως, να μου έβγαινε μία... κούραση. Χθες άλλαξα γνώμη. Και άκουσα και live τα καινούργια της τραγούδια, από το «Exit».
Ωστόσο, «πιάνω» ακόμα μία δυσκολία επαφής μεταξύ του κοινού και της ίδιας (της τραγουδίστριας). Έχω την αίσθηση πως η υφή των τραγουδιών είναι τέτοια, κάπως εσωστρεφής, που καθιστά απαγορευτικές οποιουδήποτε είδους εξάρσεις. Εκτός από κάποιες στιγμές που κυριαρχούν τα πνευστά. Μου αρέσει και η… επιμονή της Μόνικας να παίζει τα «χιτ» της σε ακουστική μορφή. Και με το καινούργιο «Yes I Do» το ίδιο έκανε.
Διασκεύασε και Μίκη Θεοδωράκη. Ήταν η στιγμή που ο κόσμος έδωσε τα ρέστα του επιβεβαιώνοντας όσα λέω παραπάνω. Αν χαίρομαι που η Μόνικα διασκεύασε Μίκη Θεοδωράκη; Εννοείται.
Η Μόνικα γέμισε τον Λυκαβηττό χθες το βράδυ.
17 Ιουνίου 2010Η Μόνικα γέμισε τον Λυκαβηττό χθες το βράδυ. Απίστευτο; Όχι και τόσο θα έλεγα. Είναι το νέο μεγάλο όνομα στο χώρο του χειμαζόμενου ελληνικού τραγουδιού που ψάχνει εναγνωνίως να βρει από κάπου να πιαστεί. Οι παλιοί του ήρωες έχουν φύγει από το προσκήνιο, κάποιοι καινούργιοι πρέπει να εμφανιστούν και να αναλάβουν τα ηνία.«Ήμουν χθες στον Πορτοκάλογλου, ωραία ήταν» άκουσα έναν τύπο, να εξηγεί στην παρέα του. Αυτό ακριβώς είναι το κοινό της Μόνικα. Δεν είναι ούτε το εναλλακτικό, ούτε το indie, ούτε κανένα άλλο. Είναι ο κόσμος που πριν από χρόνια γέμιζε το θέατρο του Λυκαβηττού για τον Νίκο Παπάζογλου. Για τους Κατσιμιχαίους. Και όχι για τις Τρύπες. Ούτε φυσικά για τους Last Drive. Και σίγουρα όχι για τον Boy που έβγαλε έναν καταπληκτικό δίσκο, ελληνόφωνο παρακαλώ, το «Κουστουμάκι».
Είναι κακό που η Μόνικα απευθύνεται σε ένα άλλο κοινό, διαφορετικό από το μουσικό σημείο εκκίνησης της και, σίγουρα, πολύ πιο ευρύ (σε απόλυτους αριθμούς); Όχι βέβαια. Το αντίθετο.Ήταν καλή η Μόνικα χθες το βράδυ. Άρχισε να αποβάλλει σιγά-σιγά εκείνο το τρακ που είχε στις πρώτες της εμφανίσεις. Τώρα παρουσιάζεται λυμένη on stage, πιο άνετη και πολύ πιο χαλαρή. Μέχρι πρότινος δεν μου άρεσε και πολύ στα live της. Ίσως να την είχα δει πολλές φορές και, κάπως, να μου έβγαινε μία... κούραση. Χθες άλλαξα γνώμη. Και άκουσα και live τα καινούργια της τραγούδια, από το «Exit».
Ωστόσο, «πιάνω» ακόμα μία δυσκολία επαφής μεταξύ του κοινού και της ίδιας (της τραγουδίστριας). Έχω την αίσθηση πως η υφή των τραγουδιών είναι τέτοια, κάπως εσωστρεφής, που καθιστά απαγορευτικές οποιουδήποτε είδους εξάρσεις. Εκτός από κάποιες στιγμές που κυριαρχούν τα πνευστά. Μου αρέσει και η… επιμονή της Μόνικας να παίζει τα «χιτ» της σε ακουστική μορφή. Και με το καινούργιο «Yes I Do» το ίδιο έκανε.
Διασκεύασε και Μίκη Θεοδωράκη. Ήταν η στιγμή που ο κόσμος έδωσε τα ρέστα του επιβεβαιώνοντας όσα λέω παραπάνω. Αν χαίρομαι που η Μόνικα διασκεύασε Μίκη Θεοδωράκη; Εννοείται.
